Οι Μακεδόνες Χαϊδαρίου κινητοποιούνται για το συλλαλητήριο
Με πυρετώδεις ρυθμούς προχωρούν οι προετοιμασίες του Συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία που θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Κυριακή 4 Φεβρουαρίου, στην πλατεία Συντάγματος. Εκατοντάδες φορείς, σωματεία και χιλιάδες απλοί πολίτες, έχουν ήδη δηλώσει ότι θα παραβρεθούν στο συλλαλητήριο.
Στο προσκλητήριο δηλώνει παρούσα και η Ένωση Μακεδόνων Δυτικής Αττικής, με έδρα το Χαϊδάρι. Μιλώντας στο «Χαϊδάρι Σήμερα» ο πρόεδρος του εθνικοτοπικού συλλόγου της πόλης μας, κ. Απόστολος Καραπέτρος, μας ανέφερε πως τα μέλη του Συλλόγου έχουν αρχίσει να κινητοποιούνται.
Ετοίμασαν ήδη τέσσερα πανό που αναγράφουν το όνομα του σωματείου, ενώ πολλοί θα πάρουν μέρος στο συλλαλητήριο με σημαίες και λάβαρα. Ένα μάλιστα από τα πανό τους είναι τεραστίων διαστάσεων και απεικονίζει τη Μακεδονία και τη Θράκη.
Η προσυγκέντρωση ορίστηκε για τις 11:45 το πρωί της Κυριακής στην πλατεία Ηρώων. Στη συνέχεια μαζικά θα πάρουν το Μετρό για το Σύνταγμα.
Ο κ. Καραπέτρος καλεί όλους τους Έλληνες πατριώτες να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο και να βροντοφωνάξουν «Όλοι μαζί για την Μακεδονία». Τονίζει ακόμη πως οι Μακεδόνες δεν διεκδικούν κάτι και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις με όλους τους γείτονες, Σκοπιανούς, Βούλγαρους, Τούρκους, αρκεί να μην ενοχλούν.
Οι Έλληνες και ειδικά οι Μακεδόνες είναι ένας φιλόξενος λαός, που αγαπάει όλο τον κόσμο, μάς λέει. Του ζητήσαμε την εκτίμησή του για την έκβαση της διαπραγμάτευσης που είναι σε εξέλιξη.
– Η δική σας πρόβλεψη για το Σκοπιανό;
Πιστεύω πως δεν θα γίνει τίποτα. Όλα αυτά είναι τεχνάσματα.
– Πιστεύετε πως το κράτος των Σκοπίων θα πάρει τελικά το όνομα Μακεδονία ή παράγωγο αυτής της λέξης;
Όχι. Θα παραμείνουν τα πράγματα όπως είναι σήμερα.
Γιώργος Παπαπαναγιώτου
Μέχρι και το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο η περιοχή της ΠΓΔΜ ανήκε στη σύνθεση του Σερβικού κράτους και ονομαζόταν Παλιά Σερβία, Νότια Σερβία ή Vardarska Banovina δηλ. διοίκηση του Βαρδάρη και οι κάτοικοι Νότιοι Σέρβοι και κανένας μέχρι τότε από τους μετέπειτα δημιουργούς της Λαϊκής Δημοκρατίας της «Μακεδονίας» δεν είχε μιλήσει για Μακεδονικό έθνος και Μακεδόνες.
Όλα αυτά όμως μέχρι τη σύνοδο στο Jajce, όταν την 29η Νοεμβρίου του 1943 στην ομώνυμη πόλη της Βοσνίας το Αντιφασιστικό Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας ( Τίτο – Παρτιζάνοι) αποφάσισε την οργάνωση της χώρας σε ομοσπονδιακή βάση. Μία από τις ομοσπονδίες ήταν και η Λαϊκή Δημοκρατία της «Μακεδονίας».
Σ’ εκείνη τη χρονική στιγμή, ρίχτηκε ο σπόρος μιας τεχνητής προσπάθειας εθνογένεσης, που βάφτιζε με ελληνικό όνομα και χάριζε ελληνικά σύμβολα. Η ανακάλυψη της ΠΓΔΜ ανήκει στο Στρατάρχη Τίτο και τις επεκτατικές ορέξεις του.
Με το Μακεδονικό ο Τίτο απέβλεπε: Ως ελάχιστο στόχο του εξ’ αρχής, τη συγκράτηση και αφομοίωση της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας εντός της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας (φόβος γιατί οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους ήταν βουλγαρικής αυτοσυνειδησίας) και κατά δεύτερον, την επέκταση της Γιουγκοσλαβίας στην βουλγαρική και ελληνική Μακεδονία.
Για το σκοπό αυτό εργάστηκαν συστηματικά παραχωρώντας στη Λαϊκή Δημοκρατία της «Μακεδονίας» χωριστή κρατική οργάνωση, ιδιαίτερη γλώσσα στην οποία έπρεπε να μειωθεί και να συγκαλυφθεί με κάθε τρόπο η μεγάλη συγγένεια του ιδιώματος με τη βουλγαρική, και κατασκεύασαν μια νέα Μακεδονική ιστορία. Το σύνθημα όλη αυτή την περίοδο ήταν ότι μετά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο απελευθερώθηκε μόνο το ένα κομμάτι της Μακεδονίας, το γιουγκοσλαβικό.
Από το 1950 όπου έχουμε την αποκατάσταση των ελληνο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων μέχρι και τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας (1991), κάθε φορά που υπήρχε αναφορά στο Μακεδονικό από τους Σκοπιανούς η κεντρική κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας προσπαθούσε να μας πείσει ότι τα Σκόπια ενεργούσαν ανεξάρτητα από αυτούς.
Την ίδια περίοδο χρησιμοποίησαν και την εκκλησία και με προσωπική παρέμβαση του Τίτο ιδρύθηκε «Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία», παρά τις έντονες αντιδράσεις του Σερβικού Πατριαρχείου, διασπώντας έτσι την πνευματική ενότητα της Ορθοδόξου Σερβικής Εκκλησίας.
Η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας παρά τις πιέσεις του καθεστώτος στις 15 Ιουλίου του 1967 αποφάσισε να διακόψει τις λειτουργικές και κανονικές σχέσεις με την σχισματική Ιεραρχία των Σκοπίων, γιατί αυτοτελώς και αντικανονικά αποσχίστηκε από τη Μητέρα Εκκλησία και αποτέλεσε σχισματική θρησκευτική οργάνωση.
Η θέση αυτή έγινε και θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των άλλων επιμέρους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Από τότε και μέχρι σήμερα έγιναν πολλές προσπάθειες προσέγγισης από την πλευρά της Σερβικής εκκλησίας. Το πρόβλημα και η αποτυχία των συνομιλιών συνίσταται στο γεγονός ότι οι εκπρόσωποι της λεγόμενης «Μακεδονικής Εκκλησίας» έμειναν, επίμονα, στο αίτημά τους για Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της εκκλησίας των Σκοπίων από το κράτος, αλλά και η χρησιμοποίηση της ως κρατικής υπηρεσίας για ξένους προς την πνευματική της αποστολή εθνικιστικούς στόχους.
Ως εκ τούτου, η απόφαση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της 15ης Σεπτεμβρίου του 1967 παραμένει σε ισχύ έως ότου η λεγόμενη «Μακεδονική Εκκλησία» δεν αποδεχθεί την κανονική τάξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ίσως σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η άμεσα ενδιαφερόμενη Σερβική εκκλησία, σε συνεργασία με την εκκλησία της Ελλάδας αποτελέσουν έναν ισχυρό μοχλό πίεσης στο να υπάρξει μια λύση στο εκκλησιαστικό ζήτημα και το όνομα. Η εκκλησιαστική αναγνώριση αποτελεί πονοκέφαλο για τις κρατικές αρχές της ΠΓΔΜ εδώ και 40 χρόνια λόγω της απομόνωσής της από την υπόλοιπη Ορθόδοξη εκκλησία. Μια εκκλησιαστική αναγνώριση την οποία προσπαθούν με πάρα πολλούς τρόπους και υποσχέσεις να αποκτήσουν χωρίς όμως να τα έχουν καταφέρει.
———-“O,τι βλέπουμε σήμερα στην Ευρώπη το είδαμε πρώτα στο Σαράγεβο΄ -έναν γείτονα ο οποίος τη μια μέρα είναι καλός γείτονας και την επόμενη μέρα σε πυροβολεί, επειδή πιστεύεις σε άλλη θρησκεία.Το Σαράγεβο δεν είναι απλά το όνομα μιας πόλης. Ειναι η μεταφορά των καιρών μας. Γκοραν Μπρέγκοβιτς’