Αποχαιρετώντας τον “κόκκινο Φώτη”
Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας
Μέσα στην αποκριά διάλεξε να φύγει από κοντά μας ο Φώτης! Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως δεν ήταν η αποκριά; Μήπως ήταν ο παλλαϊκός ξεσηκωμός εκείνης της Παρασκευής που σημάδεψε το φευγιό του; Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο κατευόδιο από αυτό για έναν πραγματικό αγωνιστή, ίσως τον πιο αυθεντικό που γνώρισα στη ζωή μου! Ξέρω ότι η λέξη είναι πολύ ταλαιπωρημένη. Και μας φέρνει στο νου πολλούς κίβδηλους και θριαμβικούς επικήδειους για ανθρώπους που δεν το άξιζαν, για να θυμηθούμε και τον “Λαυρέντη” του Αναγνωστάκη.
Δεν ήταν τέτοιος ο Φώτης. Στο πρόσωπό του η μικρή αυτή λεξούλα συναντά το πραγματικό, το αφτιασίδωτο νόημά της. Γιατί όλοι μας μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούμε εκόντες άκοντες μέσα στην αψάδα της μάχης. Ιδιαίτερα στα 20 μας χρόνια όταν το αίμα βράζει! Το δύσκολο αλλά και το ανεκτίμητο είναι να διατηρήσεις αυτή τη φλόγα για μια ολόκληρη ζωή. Χωρίς υστεροβουλία, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς εξαργύρωση.
Αυτός ήταν ο Φώτης Πάλλας, ο “κόκκινος Φώτης” όπως τον γνωρίσαμε όσοι περάσαμε από τα αμφιθέατρα της Νομικής, το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80!
Πάντα μπροστά και πρώτος σε κάθε αγώνα της γενιάς μας, σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε διεκδίκηση. Χαρισματικός ρήτορας και αγκιτάτορας μοναδικός, ήταν ένας από τους λόγους που πιάναμε από νωρίς στασίδι στις γενικές συνελεύσεις της Νομικής από το 1976 μέχρι το 1980 για να τον ακούσουμε! Δεν συμφωνούσα σχεδόν ποτέ με τα όσα έλεγε, ανήκαμε άλλωστε σε διαφορετικές παρατάξεις, αλλά δεν μπορούσες να μείνεις ασυγκίνητος από τη φλόγα, την ορμή και το πάθος που εξέπεμπε.
Ο Φώτης δεν ανήκε στις μεγάλες παρατάξεις της εποχής. Έδρασε κυρίως μέσα από τις γραμμές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β’ Πανελλαδικής και ήταν η ηγετική μορφή του αγώνα ενάντια στον περιβόητο ν815 για την ανώτατη εκπαίδευση.
Θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την κρύα μέρα του Δεκέμβρη του 1979, στην ιστορική Γενική Συνέλευση της Νομικής όπου όλοι μαζί όσοι ανήκαμε στις «κατεστημένες» παρατάξεις (Πανσπουδαστική, ΠΑΣΠ, Ρήγας Φεραίος –ΔΑΠ δεν υπήρχε ούτε ως υποψία) δεν κατορθώσαμε να ελέγξουμε το αποτέλεσμα και ο Φώτης μαζί με την ΠΠΣΠ, την ΑΑΣΠΕ και τα λοιπά εξωκοινοβουλευτικά σχήματα μας πήρε φαλάγγι και ξεκίνησε το μεγάλο κίνημα των καταλήψεων, των πρώτων μετά την μεταπολίτευση, που εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλες τις σχολές και οδήγησε σε κάτι πρωτοφανές και νομίζω ανεπανάληπτο έκτοτε, δηλαδή να αποσυρθεί το νομοσχέδιο από την τότε κυβέρνηση!
Στην ιστοριογραφία του φοιτητικού κινήματος της μεταπολίτευσης εκείνοι οι αγώνες της περιόδου 1979-80 έχουν καταγραφεί, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, ως ο «ετεροχρονισμένος ελληνικός Μάης του ‘68». Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή ή ακόμη και ιεροσυλία! Αυτό που ξέρω είναι ότι αν οι δρόμοι του Παρισιού είχαν τον «κόκκινο Ντάνι», στους δρόμους της Αθήνας περπατούσε ο «κόκκινος Φώτης»!
Μετά τη σχολή οι δρόμοι μας χώρισαν με το Φώτη. Αλλά μιλούσαμε που και που και παρακολουθούσα τη διαδρομή του. Δεν εξαργύρωσε ποτέ τα γαλόνια του στρατηγού που κέρδισε σε κείνες τις μάχες, όπως έκαναν πολλοί της γενιάς μας, ακόμη και οι άκαπνοι! Παρέμεινε ως το τέλος ένας ανυπότακτος Εξαρχειώτης, πάντα στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά με γλώσσα κοφτερή για την παραδοσιακή εκδοχή της! Πάντα ριζοσπάστης, πάντα έτοιμος για συγκρούσεις, πάντα αυθεντικός και γνήσιος αντικαπιταλιστής και αντιρεφορμιστής, ο “κόκκινος Φώτης”.
Κι αν όλα αυτά φαντάζουν σήμερα μακρινά και ξένα, ίσως και λίγο γραφικά, για μας είναι η ιστορία της γενιάς μας.
Και αποχαιρετώντας με συγκίνηση τον «κόκκινο Φώτη» της Νομικής, αποχαιρετούμε ένα κομμάτι από τη νιότη μας και τον εαυτό μας!
