ΘΕΜΑ

Απόκοσμο τοπίο: Tοξική σκουριά με διοξίνες δίπλα στην Εθνική Οδό

Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2017. Η κατάσταση σήμερα παραμένει ακριβώς ίδια.

Στη δυτική πλευρά της Αθήνας έχει πάψει πια να μας σοκάρει η φράση “τοξική σκουριά”  και “χωματερή επικίνδυνων υλικών”. Γι’ αυτό ίσως τα βουνά τοξικής σκουριάς που απλώνονται σε 27 ολόκληρα στρέμματα, εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια (!), ανάμεσα στη θάλασσα και την Εθνική Οδό, στον Ασπρόπυργο, δεν συγκινούν κανέναν. Τι κι αν βρίσκονται σε κοινή θέα χωρίς μια στοιχειώδη, έστω, κάλυψη; Τι κι αν έγκυροι φορείς χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία; Ουσιαστική αντίδραση “μηδέν” από κράτος, Περιφέρεια και Δήμους.

του Μενέλαου Χρόνη

Διοξίνες, τοξική σκουριά και βαριά μέταλλα  

Ελληνική Χαλυβουργία
Μαύρη σκουριά, φορτωμένη με ακραία τοξικές ουσίες, σε επαφή με την Εθνική Οδό και τη θάλασσα. Περιβαλλοντική πολιτική επιπέδου Νιγηρίας και κάτω.

Ιδού, λοιπόν, ένα από τα πολλά που συμβαίνουν εδώ, στη Δυτική Αθήνα, ίσως το πιο επικίνδυνο: 27 στρέμματα δίπλα στη θάλασσα, απέναντι από τις εγκαταστάσεις της πρώην Ελληνικής Χαλυβουργίας Α.Ε. και σε απόσταση αναπνοής από τα διυλιστήρια Ασπροπύργου, είναι γεμάτα σωρούς τοξικότατων αποβλήτων. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για σκουριές (εκκαμινεύματα), αλλά και σκόνες από τα φίλτρα της βιομηχανίας. Ο αέρας ρίχνει τη σκόνη στη θάλασσα ή τη φέρνει στη στεριά και την αναπνέουν όσοι ζουν, εργάζονται ή περνούν από εκεί. Πέρα από την περιβαλλοντική και υγειονομική βόμβα, πρόκειται για πρωτοφανή υποβάθμιση του τοπίου, που διαιωνίζει την άθλια εικόνα της ευρύτερης περιοχής μας.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ: Κουίζ: Πού βρίσκεται αυτό το σεληνιακό (και άκρως τοξικό) τοπίο;

Το πρόβλημα της διαχείρισης των “εκκαμινευμάτων” από την Ελληνική Χαλυβουργία είναι γνωστό ήδη από το 1997! Το 2001 η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την ανεξέλεγκτη απόρριψη αποβλήτων στην περιοχή, χωρίς ωστόσο η κατάσταση να αλλάξει στο παραμικρό. Η σκουριά μένει πάντα στη θέση της.

Οι αναλύσεις της Greenpeace έδειξαν ότι τα απόβλητα από την Ελληνική Χαλυβουργία είναι ισχυρότατα τοξικά. Η οργάνωση πήρε δείγματα από το σωρό των αποβλήτων (συγκεκριμένα σκουριές που θεωρούνται “αδρανείς”) και τις ανέλυσε σε ανεξάρτητο αναγνωρισμένο εργαστήριο της Γερμανίας (GfA Gesellschaft fuer Arbeitsplatz und Umweltanalytik mbH) για διοξίνες. Να σημειωθεί ότι η ανάλυση έγινε σε σκουριές και όχι σε σκόνες σακόφιλτρων, στις οποίες κατά τεκμήριο η συγκέντρωση διοξινών θα ήταν πολλές τάξεις μεγέθους μεγαλύτερη.

Ο λόγος που έγινε ανάλυση για διοξίνες είναι ότι η Ελληνική Χαλυβουργία χρησιμοποιούσε ως πρώτη ύλη σκραπ, παλαιοσίδερα δηλαδή στα οποία υπάρχουν μεγάλες ποσότητες πλαστικών PVC (π.χ. από παλιά αυτοκίνητα), υπολείμματα βιομηχανικών ελαίων με χλωριωμένα συστατικά κ.λπ. Η παρουσία των προσμίξεων αυτών έχει ως αποτέλεσμα να παράγονται διοξίνες και φουράνια κατά την παραγωγική διαδικασία, η οποία γίνεται σε υψηλές θερμοκρασίες, κάτι που ευνοεί την παραγωγή διοξινών.

Οι αναλύσεις της Greenpeace έδειξαν την παρουσία 2.136 νανογραμμαρίων διοξινών και φουρανίων ανά κιλό αποβλήτων (ή εκφρασμένο σε ισοδύναμο της πιο τοξικής διοξίνης TCDD, 36,9 νανογραμμαρίων (ng I-TEQ) διοξίνης ανά κιλό αποβλήτων). Αν το δείγμα αυτό είναι χαρακτηριστικό του συνολικού όγκου των αποβλήτων, αυτό σημαίνει ότι ο σωρός των αποβλήτων περιέχει πάνω από 2 κιλά διοξινών και φουρανίων (ή εκφρασμένο σε ισοδύναμο της πιο τοξικής διοξίνης TCDD, περίπου 37 γραμμάρια διοξίνης), μια ποσότητα εξαιρετικά μεγάλη.

Ελληνική Χαλυβουργία
Οι αναλύσεις της Greenpeace έδειξαν ότι τα απόβλητα από την Ελληνική Χαλυβουργία είναι ισχυρότατα τοξικά.

Βιοχημικές έρευνες έχουν δείξει πως οι διοξίνες δρουν ως ισχυρές “περιβαλλοντικές ορμόνες”. Όπως και οι φυσικές ορμόνες, οι διοξίνες μπορούν να διαπεράσουν τη μεμβράνη των κυττάρων και να αλλάξουν τη δράση των γονιδίων που ρυθμίζουν τη διαδικασία της ανάπτυξης. Ακόμη και απειροελάχιστες συγκεντρώσεις διοξινών μπορούν να επηρεάσουν το ανοσιοποιητικό και νευρικό σύστημα των οργανισμών. Σε πειραματόζωα, η έκθεση σε διοξίνες έχει προκαλέσει ένα ευρύ φάσμα τοξικολογικών επιπτώσεων. Μερικές απ’ αυτές εμφανίστηκαν σε εξαιρετικά μικρές δόσεις διοξινών, της τάξης των λίγων τρισεκατομμυριοστών του γραμμαρίου. Στις επιπτώσεις αυτές συγκαταλέγονται η ενδομητρίωση και η ενίσχυση θηλυκών χαρακτηριστικών σε αρσενικά πειραματόζωα. Κάποιες διοξίνες μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο, όπως καταδεικνύεται από πολλές πρόσφατες μελέτες.

Φυσικά στους σωρούς των αποβλήτων υπάρχουν και βαρέα μέταλλα. Πιο συγκεκριμένα, το 2005 οι ειδικοί κατέγραψαν υπερδιπλασιασμό των συγκεντρώσεων μολύβδου στην παραλία του Ασπρόπυργου, οι οποίες ξεπέρασαν τα ανώτατα επιτρεπόμενα όρια. Αιτία της μεγάλης συγκέντρωσης μολύβδου, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι τα βουνά από εκκαμινεύματα.

Ελληνική Χαλυβουργία
Σεληνιακό τοπίο με τοξική σκουριά στην παραλία Ασπροπύργου. Θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει και “Κοιλάδα του θανάτου” χωρίς να υπερβάλλει ιδιαίτερα.

Στρώστε την τοξική σκουριά στη θάλασσα!

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα η εταιρεία Χαλυβουργική βρήκε μια άλλη ευφάνταστη λύση για τα δικά της βουνά από σκουριές. Τα χρησιμοποίησε σαν υλικό πρόσχωσης στη θάλασσα… Το 2007 ολοκληρώθηκε η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για το έργο “Συνέχιση και ολοκλήρωση των λιμενικών έργων και επιχώσεων της εταιρείας Χαλυβουργική Α.Ε. επί του αιγιαλού και της παραλίας”, με το οποίο επιχειρήθηκε η νομιμοποίηση και η διεύρυνση όλων των θαλάσσιων επιχώσεων με εκκαμινεύματα που έχει πραγματοποιήσει τα τελευταία 20 χρόνια η Χαλυβουργική, οι οποίες δημιούργησαν τεράστιες περιβαλλοντικές ζημιές στο οικοσύστημα του Κόλπου της Ελευσίνας, όπως τονίζουν επιστήμονες και τοπικοί φορείς. Είδατε κάποια δραματική παρουσίαση του προβλήματος αυτού στα κανάλια;

Ελληνική Χαλυβουργία

Βαριά κληρονομιά

Πριν από μερικά χρόνια η Ελληνική Χαλυβουργία έκλεισε και άφησε ανεξέλεγκτη σαν βόμβα την τοξική σκουριά. Είναι πολύ επικίνδυνη η εισπνοή της σκόνης, όπως και η μεταφορά διοξινών στον Κόλπο της Ελευσίνας και από εκεί στα ψάρια και όλη τη θαλάσσια τροφική αλυσίδα.

Η Greenpeace ζητά την άμεση λήψη μέτρων για να προστατευτεί η δημόσια υγεία και το περιβάλλον. Ένα πρώτο μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας, είναι η κάλυψη του όγκου των αποβλήτων, ώστε να αποφεύγεται η διασπορά των διοξινών, μέχρις ότου βρεθεί κάποια ασφαλέστερη και οριστική λύση. Επίσης, σε καμία περίπτωση τα απόβλητα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για κατασκευή αντιολισθηρών ασφαλτοταπήτων ή ως υλικό βάσης των γραμμών του ΟΣΕ ή ως πρόσθετο σε τσιμέντα, όπως πρότειναν κάποιοι.

Είναι ακατανόητη η αδράνεια των δημόσιων αρχών γι’ αυτή την ανεξέλεγκτη τοξική βόμβα. Η υπόθεση αυτή έχει τεράστια σημασία για την περιοχή μας τόσο περιβαλλοντικά όσο και από πλευράς δημόσιας υγείας και όσο χρονίζει επιδεινώνει και τις δυο αυτές παραμέτρους. Αν περισσέψει λίγος χρόνος από την αντιπαράθεση με την πετρελαιοκηλίδα, ας στρέψουν και λίγο προς τα εδώ το ενδιαφέρον τους κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Τα προβλήματα είναι πολύ πολύ σοβαρά!

Παρόμοια Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button