“Καλούμε την αστυνομία, όταν 10 έφηβοι εκτονώνονται στην πλατεία, αλλά για τον γείτονα που κακοποιεί… τουμπέκα”
Ο νέος “κύκλος” των δημοσιευμάτων για τα έργα και τις ημέρες μιας παρέας εφήβων στην πλατεία Αιγίνης ξεκίνησε από αυτό εδώ το άρθρο “Νεότερα από το… πολεμικό μέτωπο της παιδικής χαράς“, με φωτογραφίες και μαρτυρίες για τα “κατορθώματα” των πιτσιρικάδων που ξεσηκώνουν τη γειτονιά. Τα ίδια γίνονται και σε άλλες πλατείες και παιδικές χαρές και φυσικά όχι μόνο στο Χαϊδάρι. Ωστόσο πρόκειται για ένα θέμα που έχει πολλές πτυχές και γι’ αυτό επανήλθαμε με την άποψη συμπολίτισσας “Οργιζόμαστε με τη συμπεριφορά των παιδιών, αλλά τι έχουμε κάνει γι’ αυτά;“, στο οποίο γίνεται ένα βήμα παραπέρα από την κριτική στους εφήβους, βάζοντας στη συζήτηση το ζήτημα της κοινωνικής ευθύνης.
Σήμερα παραθέτουμε την άποψη του κ. Γιώργου Στυλιανού Παρθενόπουλου, ο οποίος λέει ότι αρκούμστε στην εύκολη λύση που λέγεται “αστυνομία” αντί να φροντίζουμε για την πραγματική ευζωία των παιδιών μας. Πιο συγκεκριμένα γράφει:
Πολύ καλά τα λέει το άρθρο, αυτά και άλλα πολλά. Να ξανά γίνουν τα τουρνουά ποδοσφαίρου στα σχολεία μπάσκετ και βόλεϊ. Τα γήπεδα ρήμαξαν!! Τα σχολεία που γέμιζαν κάποτε παιδάκια το απόγευμα μετά την εκπαίδευση πού είναι; Οι πλατείες με πιτσιρικάδες να αλωνίζουν και να φλερτάρουν που είναι; Ακόμα και η γειτονιά χάθηκε. Καλούμε την αστυνομία, όταν κάπου βρίσκονται 10 έφηβοι μαζί και “εκτονώνονται”. Ενώ, όταν βλέπουμε το γείτονα να κακοποιεί το παιδί του το σκύλο του τη γυναίκα του… εκεί “τουμπέκα”. Τι να κάνει ένα παιδί όταν είναι σπίτι, σχολείο, αγγλικά, φροντιστήριο, και στο τέλος με ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι μέχρι να κοιμηθεί; Θα βγει μετά στον έξω κόσμο και δεν θα ξέρει να περπατήσει, όχι να συμπεριφερθεί… Εμείς φταίμε για όλα όσα έρχονται και αν δεν αλλάξουμε μυαλά χαθήκαμε.
Βεβαίως, ο πολίτης που στέλνει απελπισμένος νέες φωτογραφίες από σπασμένα παγκάκια έχει το δικό του δίκιο, όταν ρωτάει: Και μέχρι να αναπτυχθούν οι πιο σωστές συμπεριφορές των ενηλίκων, πρέπει να διαλυθεί εντελώς η παιδική χαρά, μαζί με τα νεύρα των γειτόνων; Κι αυτός δίκιο έχει, βέβαια.
Πρέπει κάποιοι να φροντίσουν για άμεση επαφή με τους νέους αυτούς. Πρώτα το γυμνάσιο που βρίσκεται στην περιοχή. Μετά η κοινωνική υπηρεσία (καλύτερα να μιλά αυτή με τους γονείς παρά η αστυνομία). Αλλά και όσοι γείτονες έχουν την υπομονή και την όρεξη να συζητήσουν σοβαρά με τα 15χρονα. Γιατί… ναι, χρειάζεται και μια σοβαρή συζήτηση!
