Η εξωπραγματική εμπειρία τριών 15χρονων στο μοναδικό Σπήλαιο Αφαίας
Το πιο πρόσφατο άρθρο μας για το πανέμορφο Σπήλαιο Αφαίας παρακίνησε τον κ. Άγγελο Χρονόπουλο να γυρίσει στα παιδικά του χρόνια, όταν μια παρέα από την Αφαία, παίζοντας στο βουνό, ανακάλυψε το Σπήλαιο. Έκαναν μια παράτολμη απόπειρα εξερεύνησης, που ευτυχώς δε στοίχισε σε κανέναν από τους τρεις. Πέρασαν 40 χρόνια από τότε και στο μεταξύ το Σπήλαιο έγινε αντικείμενο μελέτης, φωτογράφισης και βιντεοσκόπησης από ομάδες σπηλαιολόγων και θεωρείται το κορυφαίο σπήλαιο της Αττικής. Η ανάμνηση του κ. Χρονόπουλου όμως είναι η παλιότερη αναφορά που έχουμε για το Σπήλαιο αυτό και έχει δική της αξία.
Να τι μας έγραψε:
Πριν από 40 περίπου χρόνια μια παρέα τριών παιδιών της Αφαίας, εγώ ο Λάζαρος και ο Νικόλας, παίζαμε στο βουνό που το είχαμε οργώσει πιθαμή προς πιθαμή… Κάποια στιγμή πήραμε τον καινούριο δρόμο που μόλις είχαν ανοίξει τότε πιο πάνω από τον παλιό, που υπήρχε πριν καν γεννηθούμε και ξαφνικά στο αριστερό μας χέρι είδαμε μια τρύπα σε κάτι πέτρες…
Κοιτάξαμε μέσα και είδαμε χάος αλλά και μια αυτοσχέδια σκάλα… ένα καδρόνι όρθιο, όπου επάνω του υπήρχαν τάβλες οριζόντιες καρφωμένες με πολύ γλίτσα επάνω τους. Αμέσως ξεκίνησε η επιχείρηση εξερεύνησης. Φέραμε σχοινιά, φακούς, φωτογραφική μηχανή και δεθήκαμε εγώ κι ο Λάζαρος -φαντάστηκαμε πως θα μας παρείχε ασφάλεια το σχοινί. Ενώ έξω ο Νικόλας, πιο μεγάλος και δυνατότερος, κρατούσε το σχοινί του οποίου η άκρη ήταν δεμένη και στο κάγκελο μιας Jawa μηχανής που είχε.
Όταν φτάσαμε στο κάτω μέρος της σκάλας το έδαφος ήταν σαθρό και ίσα ίσα χωρούσαμε να πατάμε οι δυο μας χωρίς να γλιστρήσουμε. Κάτω μας φαινόταν χάος… Επάνω από τα κεφάλια μας ένας θόλος σαν τρούλος, ο οποίος έμοιαζε σαν να τον είχαν διακοσμήσει με χιλιάδες πανέμορφα αγαλματάκια… Φαίνονταν παντού απέναντι ψηλά και κάτω όσο μπορούσαμε να δούμε οι σταλαγμίτες και σταλακτίτες…
Φαινόταν πως επρόκειτο για ένα πολύ μεγάλο σπήλαιο… Δυστυχώς, όταν το αναφέραμε στους δικούς μας, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να ενημερώσει κάποια υπηρεσία.
Εμείς φοβηθήκαμε τότε, γιατί παραλίγο να γλιστρήσουμε με τον Λάζαρο και ο Νίκος μας είπε πως δεν θα μας βοηθούσε να ξανακατεβούμε, κάτι για το οποίο τον ευγνωμονώ, μιας και, αν το κάναμε, σίγουρα κάτι κακό θα μας είχε συμβεί.
Όταν ξαναπήγα μετά από πολλά χρόνια δεν μπόρεσα καν να βρω την είσοδο, έμοιαζε σαν να την είχαν κλείσει με τσιμέντο ή κάτι τέτοιο. Εκτός και δεν μπόρεσα να βρω το σωστό σημείο, δύσκολο όμως.
Τέλος πάντων… Μακάρι να το αξιοποιήσουν κάποτε, γιατί ήταν απ’ ότι θυμάμαι κάτι το εξαιρετικό! Όσον αφορά την εμπειρία, για 15χρονα παιδιά, ήταν εξωπραγματική…
