Αθηνολόγιο
Πριν και μετά Το ίδιο σημείο στην Ακρόπολη πριν και από την επέμβαση του Τραυλού και σήμερα, τυλιγμένο σε ένα σκηνικό που μοιάζει βιομηχανικόΜην μου δίνετε σημασία εμένα, ειδικά σήμερα σε μια μέρα γιορτής. Εγώ ανήκω σε αυτούς που θέλω να δω τον ιερό βράχο της Ακρόπολης μέσα στην απόλυτη αγνότητά του.
Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα υπήρχε τίποτα πάνω εκτός από μια διακριτική ράμπα για αμαξίδια, ναι αν το θες από υλικά που χρειάζονται περισσότερο συντήρηση αλλά είναι συμβατά με την εικόνα του βράχου. Αλλά δεν θα διευκόλυνα την πρόσβαση των επισκεπτών της κρουαζιέρας γιατί είναι το τελευταίο πράγμα που με αφορά Περίπου 4 μέρες πριν τις σημερινές διαστρώσεις, λίγο πριν φύγω από την Ακρόπολη γονάτισα στην ανατολική πλευρά των Προπυλαίων, κοίταξα τα φανταστικά χρώματα του βράχου και σκέφτηκα ίσως ήταν και προφητικό, τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ, “Τι ωραία θα ήταν να φύγει και ότι απομένει από την επέμβαση του Τραυλού, να φανεί ο βράχος σε όλη του την μεγαλοπρέπεια. Φυσικά η επέμβαση του Τραυλού δεν είχε καμία σχέση με την έκταση της σημερινής.
Δεν αντιμετωπίζω την Ακρόπολη ούτε σαν προϊόν ούτε σαν εισπρακτική επιτυχία, δεν με αφορά αν την επισκεφτούν 1.000.000 ή 10. 000.000 επισκέπτες, ούτε αν το καλοκαίρι στις 9 το πρωί θα είναι απολύτως ασφαλείς οι επισκέπτες της κρουαζιέρας που συνωστίζονται ασφυκτικά, γιατί είναι απλό το ζήτημα δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό. Γιατί αυτή η εικόνα στα μάτια μου γδύνει όλη την μαγεία και την εμπειρία της Ακρόπολης. Σίγουρα η Ακρόπολη μετά από αυτήν την επέμβαση είναι πιο ασφαλής, δεν θα χρειαστεί να πεις σε τουρίστα “watch your step”, πιθανώς η επισκεψιμότητα να ανέβει, αλλά νοιώθω ότι κάτι έχει χαθεί για πάντα. Εξάλλου η πιθανότητα “να φας τα μούτρα σου” μεγαλώνει όταν μια ορδή τουριστών στριμώχνεται για να ανέβει στον ιερό βράχο και το ζητούμενο είναι να μην συμβαίνει αυτό. Η Ακρόπολη ως φρούριο ήταν απόρθητο προσβάσιμο μόνο από τα δυτικά, φτιάχτηκε έτσι ώστε να ήταν δύσκολο να κατακτηθεί, εμείς όμως προσπαθούμε με κάθε τρόπο να την κατακτήσουμε.
Εγώ που διαρκώς σκέφτομαι το μέλλον της Ακρόπολης. Σκέφτομαι ότι θα ήθελα να τελειώσουν τα έργα στο διονυσιακό θέατρο που πάνε με ρυθμούς χελώνας, τα έργα στην στοά του Ευμένους που πάνε με ρυθμούς χελώνας. Να φύγουν οι σκαλωσιές από την εμβληματική δυτική πρόσοψη του Παρθενώνα που θα έπρεπε να έχουν φύγει πολλά χρόνια τώρα. Να ξεκινήσει το έργο της αποκατάστασης της νότια Πλευράς του Παρθενώνα, που παραμένει σακατεμένη από τις επεμβάσεις του Έλγιν και με τα τσιμέντα του Μπαλάνου. Να γίνουν μελλοντικά προσβάσιμες όλες οι θέσεις του ιερού βράχου . Να απομακρυνθούν τα αντιαισθητικά εργοτάξια – παραπήγματα, του ιερού βράχου που είναι αναγκαίο κακό, αλλά η εικόνα τους τραυματίζει και ελπίζουμε ότι τμήμα τους θα πάει στο παλαιό μουσείο της Ακροπολης.
Οι σημερινές διαστρώσεις στον ιερό βράχο δεν ήταν προτεραιότητα. Αυτό που μου έμεινε είναι ότι συνδυαστικά με τις σκαλωσιές στον Παρθενώνα και τα εργοτάξια δημιουργούν ένα τόσο θορυβώδες σκηνικό. Το ζητούμενο δεν είναι μια Ακρόπολη τουριστική, ούτε να διευκολύνονται εκατομμύρια τουρίστες να την επισκεφτούν. Δεν είναι η νοοτροπία που πρέπει να ακολουθήσουμε για τα μνημεία μας. Αν θέλουμε να δούμε έτσι τα μνημεία μας, γιατί να μην βάλουμε ασανσέρ, τελεφερίκ και κυλιόμενες σκάλες στα Μετέωρα να ρίξουμε μπετά στα εθνικά πάρκα; Γιατί δεν κάνουμε μπετο-διαδρόμους στο Σαρακήνικο της Μήλου μέσα από τα λευκά βράχια; Γιατί δεν βάζουμε τελεφερίκ στον Κάλαμο της Ανάφης.
Όλα μπορούν να εκσυγχρονιστούν όχι όμως τα μνημεία. Να υπάρχει δίκαιη πρόσβαση σε όλους ναι, οι διευκολύνσεις όμως είναι σε βάρος της εικόνας των μνημείων. Η Ακρόπολη φτιάχτηκε να μην μπορεί να δεχτεί τον κόσμο που θέλουμε, η Ακρόπολη δεν είναι ένα προϊόν, η Ακρόπολη είναι αξία.
