Για τον άδικο χαμό ενός Χαϊδαριώτη – Η οδύσσεια ενός ασθενή και η ανθρωπιά

του Γρηγόρη Χαρόπουλου

Ένα Σάββατο βράδυ (2/2/2019) σε ένα κοσμοπολίτικο νησί –το τονίζω γιατί έχει σημασία για τα παρακάτω– μεταφέρθηκε ο αδελφός μου ασθενής στο τοπικό Νοσοκομείο. Ο γιος του, κάνοντας χρέη τραυματιοφορέα (!), τον μετέφερε με καροτσάκι για να κάνει ακτινογραφία και υπέρηχο άνω – κάτω κοιλίας.

Διαπιστώθηκε με πέτρα στην χολή και χολαγγειίτιδα. Πέρασε το πρωί της Κυριακής (3/2ου) με αντιβίωση και την ενημέρωση από τον εφημερεύοντα χειρουργό ότι δεν υπάρχει μηχάνημα στο νοσοκομείο και ούτε ιδιώτης γιατρός στο νησί, που να μπορεί να κάνει μια ERCP και ότι έπρεπε να ανεβεί στην Αθήνα.

Με μια απλή όμως ματιά στο internet διαπιστώσαμε ότι στο νησί υπήρχε ιδιώτης γιατρός και κλινική, στην οποία έχει κάνει πολλές και επιτυχημένες εξετάσεις τέτοιου είδους.
Το βράδυ όταν ρωτήθηκε ο Διευθυντής της Χειρουργικής στο νοσοκομείο, ανέφερε ότι όντως υπάρχει ιδιώτης γιατρός που μπορεί να την κάνει σε ιδιωτική κλινική και θα την προγραμματίσουν.

Την Δευτέρα το απόγευμα όντως έγινε ERCP από ιδιώτη γιατρό (Νικήτας Παπαντωνίου) σε ιδιωτική κλινική χωρίς αίσιο τέλος λόγω ανατομικών δυσκολιών, πάντως η προσπάθεια έγινε και επέστρεψε στο Νοσοκομείο με την προοπτική να γίνει παροχέτευση, ώστε να φύγουν τα υγρά που είχαν μαζευτεί και απορίας άξιο γιατί δεν είχε γίνει ΑΜΕΣΑ στο Νοσοκομείο, ώστε να αποσυμφορηθεί ο οργανισμός του.

Την Τρίτη πρωί (5/2ου) μετά από σύσκεψη αποφάσισαν οι γιατροί ότι το περιστατικό δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν στο Νοσοκομείο και ότι έπρεπε να μεταφερθεί επειγόντως σε άλλο Νοσοκομείο.

Εδώ έρχομαι να αναφέρω γιατί έγραψα παραπάνω για κοσμοπολίτικο νησί –Ρόδος. Όταν το Νοσοκομείο της Ρόδου με τον τόσο μόνιμο πληθυσμό και τόσο πρόσθετο κόσμο τους θερινούς μήνες δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο περιστατικό, τότε ασθενείς στα πιο μικρά νησιά δεν έχουν καμία ελπίδα!!!

Για τους γιατρούς στο Νοσοκομείο της Ρόδου, που ίσως αν είχαν δράσει λίγο πιο ΑΜΕΣΑ τα αποτελέσματα να μην έφταναν εκεί που έφτασαν… δεν έχω να πω κάτι. Ας αναλογιστούν ΜΟΝΟΙ τους και ας κρίνουν τον εαυτό τους και την ευθύνη που έχουν για τις ζωές των ασθενών – ανθρώπων.

Και εδώ αρχίζει ένας δεύτερος Γολγοθάς. Ξεκινάμε με προγραμματισμό για αεροδιακομιδή στο Ηράκλειο, αρχικά στο Βενιζέλειο και μετά στο ΠΑΓΝΗ. Στην πορεία αλλάζει ο προγραμματισμός για μεταφορά στην Αθήνα.

Ένας αγώνας δρόμου να βρεθεί Νοσοκομείο που να δεχθεί το περιστατικό και να κάνει πρόσκληση ξεκινάει. Το Θριάσιο δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό, στο Αγία Όλγα “φοβήθηκαν” το περιστατικό, στο Αρεταίειο δεν ξέρω γιατί και ενώ οι ώρες περνάνε.
Τελικά με αγωνιώδεις προσπάθειες, με μάχη μπορώ να πω ενός ΑΝΘΡΩΠΟΥ που ευτυχώς έχω δίπλα μου και με τον Διοικητή του Νοσοκομείου (Ευθύμιος Γεωργόπουλος), που ενδιαφέρθηκε προσωπικά, και την ανάληψη της ευθύνης από την Διευθύντρια της ΜΕΘ (Μαρία Πατράνη), ώστε να κάνει την πρόσκληση και αποδοχή του περιστατικού, αποφασίσθηκε να μεταφερθεί στο Κοργιαλένειο – Μπενάκειο Νοσοκομείο – Ερυθρός Σταυρός, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Ένα εμπόδιο παρουσιάζεται όμως μπροστά. Βγάζει καιρό και δεν μπορεί να σηκωθεί το ελικόπτερο και αφού η άποψη των γιατρών της Ρόδου είναι ότι δεν διατρέχει κίνδυνο ωρών προγραμματίζεται η μεταφορά του την επομένη το πρωί Τετάρτη (6/2ου).

Τι έκπληξη όμως! Αρχίζει και πάλι από την αρχή συζήτηση για το αν είναι απαραίτητο να μεταφερθεί με αεροδιακομιδή, ένα περιστατικό που είχε κριθεί ΕΠΕΙΓΟΝ από την προηγούμενη!

Αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα μεταξύ ΕΚΑΒ και γιατρών καθυστερούν την αναχώρηση του αεροπλάνου, το οποίο με ενέργειες της Διοικήτριας 2ης ΔΥΠε Πειραιώς & Αιγαίου (Όλγα Ιορδανίδου) και με εντολή του αναπληρωτή Υπουργού (Παύλος Πολάκης –γνώση και ως χειρουργός-) τελικά απογειώνεται από την Ρόδο στις 15.00. Και ενώ είμαστε στην αναμονή άφιξης, το αεροπλάνο σταμάτησε και στην Κω να πάρει και άλλους δύο ασθενείς (διπλά δρομολόγια λόγω ύπαρξης ενός ασθενοφόρου στο νησί), με αποτέλεσμα να φθάσει στην Αθήνα στις 20.00. Άλλη μια μέρα χαμένη για την ζωή ενός ανθρώπου.
Στην μέση της διαδρομής ο ασθενής πέφτει σε κώμα και διατηρείται στην ζωή από τις υπεράνθρωπες προσπάθειες της γιατρού συνοδού (Αννέλα Μαριόλα).

Με το που φθάνει στην Αθήνα γίνεται άμεση είσοδος σε ΜΕΘ και μας λένε ότι η κατάσταση του ασθενή είναι σοβαρή.

Την Πέμπτη (7/2ου) γίνεται απόπειρα ERCP (Κωνσταντίνος Γκούμας) και πάλι με ανεπιτυχές αποτέλεσμα. Την Παρασκευή (8/2ου) κα ενώ η κατάσταση του ασθενή δεν επιτρέπει επέμβαση στην χολή, γίνεται επιτυχής παροχέτευση για να φύγουν τα υγρά, κάτι που ίσως αν είχε γίνει στην Ρόδο να ήταν σωτήριο. Σάββατο (9/2ου) και Κυριακή (10/2ου) σταθερή κατάσταση στην ΜΕΘ και μετά την κρίση των γιατρών για πιθανό πισωγύρισμα αποφασίζουν την Δευτέρα (11/2ου) να γίνει επέμβαση χολής και αφαίρεσης της πέτρας, ώστε να φύγει το αίτιο που προκάλεσε το πρόβλημα.

Όντως το μεσημέρι ξεκίνησε η επέμβαση, η οποία διήρκεσε 4 ώρες! Όταν τελείωσε, η ομάδα των γιατρών (Παναγιώτης Στεφανίδης, Παναγιώτης Δασκαλάκης, Ευστράτιος Μπουκουβάλας, Ηλίας Γκινοσάτης) μας ενημέρωσαν ότι “ήταν μια βόλτα στην Κόλαση”, μια κατάσταση που δεν είχαν ξαναδεί στην ιατρική τους πείρα, αλλά κατάφεραν και βρήκαν διέξοδο, έκαναν ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και τώρα απέμενε η δύναμη του ασθενούς, η βοήθεια της ΜΕΘ και πάνω από όλα ο Θεός.

Στην καθημερινή ενημέρωση η έκφραση ότι η κατάσταση ήταν σταθερή μας έδινε ελπίδες. Μέχρι που ήρθε το Σάββατο (16/2ου) που η κατάσταση έγινε πιο σοβαρή και η Κυριακή (17/2ου) που ο ασθενής βάρυνε και άλλο. Και η Δευτέρα (18/2ου – 04:40) που μας ειδοποίησαν ότι δεν άντεξε και μας άφησε να τον ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ.

Ίσως όλα τα παραπάνω να μην έχουν καμία σημασία σαν ιστορικό, αλλά έχουν αξία για το: ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους τους ανωτέρω που αναφέρω με ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ και φυσικά οι συνεργάτες τους νοσηλευτικό προσωπικό, για τις ανθρώπινες – υπεράνθρωπες μπορώ να πω προσπάθειες να θεραπεύσουν και να κρατήσουν στην ζωή έναν άνθρωπο που είχε ζωή μπροστά του.

Η συνεχής φροντίδα και η έννοια ΟΛΩΝ για το περιστατικό, μας έκανε πραγματικά εντύπωση και έδειξε την ΑΝΘΡΩΠΙΑ που μπορεί να έχει ένας επιστήμονας που έχει δώσει ΟΡΚΟ να θεραπεύει και να σώζει ζωές.

Και πάλι ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Επίσης ελπίζουμε αυτό το περιστατικό να γίνει αφορμή για να αναλογιστούν κάποιοι (δεν αναφέρω το όνομά τους) ότι ορκίστηκαν να κάνουν το ΠΑΝ για την ανθρώπινη ζωή και όλοι ξέρουμε ότι: Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ.

Η εύκολη λύση του “να φύγει από μένα ένα περιστατικό για να μην έχω την ευθύνη”, δεν δείχνει ΤΙΜΗ στην ανθρώπινη ζωή και στον ΟΡΚΟ.

Ας ελπίσουμε η δικιά μας απώλεια να είναι η τελευταία από ΜΗ ανάληψη ευθύνης, κακό συντονισμό και κακή νοοτροπία ότι όλα τα περιστατικά πρέπει να προωθούνται στην Αθήνα.

Το όνομα του ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ Αναστάσιος Χαρόπουλος
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΔΕΛΦΕ