“Έζησα το χάος στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια…”
Christina Vlachaki
Οι αεροπορικές έχουν χάσει τη μπάλα. Οι απευθείας πτήσεις έχουν γίνει είδος πολυτελείας. Τρεις φορές άλλαξαν τις πτήσεις σε κλεισμένα εισιτήρια, για ν’ ανακαλύψουμε μετά το ονλάιν τσεκ ιν και μάλιστα φτάνοντας στο αεροδρόμιο ότι η χώρα του τελικού προορισμού μας δεν δέχεται επιβάτες από τη χώρα όπου θα είμασταν τράνσιτ επιβάτες.
Για να ταξιδέψουμε δυο άνθρωποι κουβαλούσαμε ένα φάκελο Α4, γεμάτο με πιστοποιητικά, τα οποία σ’ αλλα αεροδρόμια τα ήθελαν τυπωμένα, σ’ αλλά ηλεκτρονικά, σ’ άλλα τα ζήταγαν, σ’ αλλα γέλασαν που τα δείχναμε. Οι αεροπορικές σου πουλάνε ένα εισιτήριο, χωρίς να σου λενε τι έγγραφα θα χρειαστείς, παρά μόνο μια σημείωση με μικρά γράμματα: “τσέκαρε τι χαρτιά ζητά η χωρα που θες να πας”, χωρίς να σου αναφέρουν ότι, αν είσαι τράνσιτ επιβάτης, θα πρεπει να τσεκάρεις και τα χαρτιά που ζητά η ενδιάμεση χώρα όπου σταματάς.
Η Ελλάδα ζητά σ’ ένα μόνιμο κατοικό της που επιστρέφει να δηλώσει υποχρεωτικά εκτός από τη μόνιμη κατοικία του και το ξενοδοχείο όπου θα μείνει σε περίπτωση που χρειαστεί να μπει σε καραντίνα. Άλλες εταιρείες σου ζητάνε pls προηγουμενης μέρας, άλλες σημερινής. Άλλες εταιρείες σου δίνουν το έντυπο εντός του αεροπλάνου στη μορφή που θέλει η χώρα που θα πας, άλλες στο ζητάνε ηλεκτρονικά, άλλες δε στο ζητάνε καθόλου και φτάνεις σα μλκς σε μια χώρα και σε αντιμετωπίζουν σαν υποψήφια ωρολογιακή τρομοκρατική μηχανή, γιατί σου λείπει 1 απο τα 10 χαρτιά, που θα επρεπε να έχεις, αλλα κανείς δε σου ειπε να έχεις.
Ξεκινάς ένα ταξίδι και δεν ξέρεις το προηγούμενο βραδυ, πριν κοιμηθείς, αν το πρωί που θα ξυπνήσεις θα εχουν αλλάξει οι όροι και οι προϋποθέσεις για να ταξιδέψεις.
Αυτά τα ολίγα απο ενα επαγγελματικο ταξίδι 4 ημερων, στο οποίο καταλήξαμε να περάσουμε 40/96 ώρες σε αεροδρόμια, αλλάζοντας 3 απο τα 4 κλεισμενα μας εισιτήρια, χάνοντας πτήσεις από μη δική μας υπαιτιότητα. Δεν ξέρω πόσο χειρότερες μπορούν να γίνουν οι ουρές που εμείς ζήσαμε, εγώ πάντως με αεροπλάνο δεν ξανά ταξιδεύω όσο υπάρχει κόβιντ.
