ΕΡΕΥΝΑ: Υπόγειες διαβάσεις στη Λ. Αθηνών – Σωτήριες, αλλά έρημες. Γιατί;

Από πάνω, κόσμος σκοτώνεται στις ρόδες αυτοκινήτων. Από κάτω, οι υπόγειες διαβάσεις είναι έρημες, άχρηστες. Σαν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να μας έχει εγκαταλείψει…

Την ώρα που κάναμε αυτό το ρεπορτάζ, είδαμε συμπολίτισσα να βγαίνει από τον “Σκλαβενίτη”, στη Λ. Αθηνών, σημείο όπου έχουμε θρηνήσει θύματα, και να διασχίζει την κεντρική λεωφόρο με κόκκινο για τους πεζούς! Ενώ ακριβώς κάτω από τα πόδια της υπάρχει ασφαλής διάβαση. Κάποιοι μας είπαν ότι το φανάρι αυτό δεν λειτουργεί, αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη χρήσης της υπόγειας διάβασης

Άλλη μία υπόγεια διάβαση υπάρχει πιο πάνω, στο ύψος περίπου της οδού Ρήγα Φεραίου. Και εδώ έχει σκοτωθεί τουλάχιστον ένας πεζός, που προσπαθούσε να διασχίσει τη λεωφόρο πηδώντας πάνω από τις μεταλλικές μπάρες.

Ο κ. Μιχάλης Ασημιανάκης, σε άρθρο μας για την οδική ασφάλεια στη λεωφόρο, λέει: “Τρέμω καθημερινά που σε αυτό τον δρόμο διαβαίνουν κάθε μέρα άνθρωποι. Και προσωπικά τα παιδιά μου… Ο θεός μαζί τους”.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Έχουν γίνει εγκλήματα στις υπόγειες διαβάσεις; Μήπως είναι βρώμικες και σκοτεινές;

“Ούτε και εγώ θα περνούσα”

“Δεν βλέπω ανθρώπους να χρησιμοποιούν την υπόγεια διάβαση. Αλλά μήπως κι εγώ, έτσι όπως έχουμε γίνει, έχω καμιά διάθεση να κατέβω εκεί κάτω;”. Σαν το “εκεί κάτω” να αναφέρεται στα έγκατα της γης, σε ένα απόκοσμο περιβάλλον. Είναι η απάντηση εργαζόμενου σε επιχείρηση ακριβώς δίπλα στη διάβαση της Λ. Αθηνών, στο ύψος του Σκλαβενίτη, ο οποίος έχει διαρκή οπτική επαφή με το σημείο αυτό. Όπως διαπιστώσαμε και εμείς, σχεδόν όλοι προτιμούν να περνούν από το φανάρι της διάβασης.

Σε διάστημα μιας ώρας σχεδόν, είδαμε μόνο δυο άτομα να προτιμούν την υπόγεια διαδρομή. Ο πρώτος, ο κ. Γιώργος, που επέστρεφε από το σούπερ μάρκετ στο σπίτι του, μας είπε ότι περνάει πάντα από εκεί και ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάται.

“Βρήκα λύση στη διάσχιση της λεωφόρου”

Η δεύτερη είναι μια νέα κοπέλα, η Χριστίνα. Και αυτή, αρχικά είχε ισχυρές επιφυλάξεις: “Η ιδέα να διασχίσω υπόγεια τη λεωφόρο δεν μου άρεσε καθόλου. Φοβόμουν. Όμως, επειδή το τελευταίο διάστημα περπατάω συχνά στη Λ. Αθηνών και πρέπει να περνάω απέναντι, διαπίστωσα ότι ακόμη και από τις διαβάσεις με πεζοφάναρα είναι άσχημο. Κάποιοι οδηγοί τρέχουν πολύ και δεν σέβονται καν το πράσινο των πεζών! Ακόμη, πρέπει για ένα διάστημα να περιμένεις στην κεντρική νησίδα και το να στέκεσαι εκεί, ανάμεσα σε αυτοκίνητα που τρέχουν σαν τρελά, είναι μια τρομακτική αίσθηση. Μερικές φορές αισθάνεσαι να σε σπρώχνει το ωστικό κύμα οχημάτων που τρέχουν ιλιγγιωδώς! Έτσι, με την προτροπή φίλου μου, δοκίμασα την υπόγεια διάβαση και διαπίστωσα ότι είναι μια χαρά. Βέβαια, ακόμη έχω μια ανασφάλεια και όταν κατεβαίνω παίρνω τηλέφωνο τον πατέρα μου, κρατώντας το ανοιχτό μέχρι να φτάσω απέναντι. Αλλά, πραγματικά, είναι αχρείαστο. Ποτέ δεν είδα τίποτε περίεργο”. “Βλέπεις άλλους να περνούν από εδώ;”, τη ρωτήσαμε. “Όχι, τόσες φορές μόνο μια παρέα παιδιών, συνάντησα”, μας απάντησε.

Το πρόβλημα υπάρχει στο μυαλό μας, όχι στην πραγματική ζωή.

Πράγματι, εκτός από τα γκράφιτι τίποτε περίεργο δεν υπάρχει εδώ κάτω. Ο χώρος είναι καθαρός και πάντα φωτισμένος, πρωί – βράδυ. Δεν μυρίζει τίποτε περίεργο… και για να το πούμε πιο καθαρά, δεν υπάρχει οσμή ούρων, κάτι που θα περίμενες να συναντήσεις σε ένα τέτοιο χώρο. Αν μπορεί να γίνει κάτι για να βελτιωθεί η εικόνα, είναι ένα φρέσκο βάψιμο. Πιο ριζική παρέμβαση θα ήταν μια ευρύτερη ανακαίνιση, για να γίνει πιο φιλική η αίσθηση.

Ας μείνουμε περισσότερο στο θέμα της εγκληματικότητας στους υπόγειους αυτούς χώρους. Η εφημερίδα μας, που κάνει τακτικό αστυνομικό ρεπορτάζ, δεν έχει δημοσιεύσει ποτέ κάποιο σχετικό συμβάν. Για να σιγουρευτούμε ότι δεν κάνουμε λάθος, μιλήσαμε με το Τμήμα Ασφάλειας Χαϊδαρίου. Και από εκεί μας διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει κανένα καταγεγραμμένο περιστατικό κλοπής, βίας κτλ. Το πρόβλημα, λοιπόν, υπάρχει στο μυαλό μας, όχι στην πραγματική ζωή.

“Την καθαρίζουν τακτικά”

Η καθαριότητα είναι ο τομέας που στέκεται περισσότερο ο γνωστός επιχειρηματίας Γιάννης Πουλάκης, τον οποίο συναντήσαμε στην άλλη υπόγεια διάβαση, που βρίσκεται μπροστά στο μαγαζί του: “Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και το τελευταίο διάστημα την καθαρίζουν τακτικά”, μας λέει, τονίζοντας τη σημασία των διαβάσεων αυτών στην οδική ασφάλεια στην πόλη μας.

Ο κ. Γιώργος Πέτσος, που άνοιξε το καφέ “Άρωμα” στην απέναντι είσοδο της διάβασης, μας δίνει μια πιο αισιόδοξη εικόνα. “Βλέπω ανθρώπους να περνούν από κάτω, όπως επίσης βλέπω τακτική καθαριότητα από τους υπαλλήλους του Δήμου”, τονίζει.

Ίσως στη συχνότερη χρήση της, την οποία αναφέρει ο συνομιλητής μας, να παίζει ρόλο ότι στο σημείο αυτό δεν υπάρχει πεζοφάναρο και ότι στη νησίδα υπάρχει μεταλλική μπάρα, που αποτρέπει τους διαβάτες να περάσουν απέναντι -αν και όχι όλους.

Το συμπέρασμα από το “οδοιπορικό” μας στις υπόγειες διαβάσεις της πόλης είναι ότι… υπάρχει βαθιά άγνοια στους περισσότερους από εμάς για την πραγματική τους κατάσταση. Είναι άδικη η πολύ κακή εντύπωση και ο φόβος που έχουμε για αυτές. Και κάποιες φορές αποδεικνύεται θανατηφόρα.

Ας λάβουμε υπόψη μας ότι η αντίστοιχη υπόγεια διάβαση στο Αιγάλεω, στο ύψος του ΠΑΔΑ, χρησιμοποιείται από εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες κάθε μέρα, δηλαδή αποδεικνύεται χρησιμότατη. Επίσης η τρίτη υπόγεια διάβαση της πόλης μας, στην Αφαία, που βρίσκεται σε ερημικό σημείο, χρησιμοποιείται τακτικά από τους κατοίκους της συνοικίας τακτικά, καθώς εκεί είναι απαγορευτικά επικίνδυνη η διάσχιση της Εθνικής Οδού.

Μήπως να μπουν κάμερες ελέγχου;

Συμπολίτες, αρθρογραφώντας κατά καιρούς στην εφημερίδα μας, υποστήριξαν ότι το αίσθημα ασφάλειας στις υπόγειες διαβάσεις θα μπορούσε να ενισχυθεί με την τοποθέτηση καμερών. Ας εξεταστεί. Μαζί με άλλες ενέργειες ενισχυτικές της εμπιστοσύνης του κοινού στη χρήσης τους, όπως πλουσιότερος φωτισμός. Πιστεύουμε ότι μία καμπάνια “αποφόρτισης από το φόβο” εκ μέρους του Δήμου και της Τροχαίας θα μπορούσε και αυτή να βοηθήσει. Ίσως ακόμη περισσότερο μια ανάλογη καμπάνια από τον ίδιο τον Σκλαβενίτη στη “δική του” διάβαση.

Οι υπόγεις διαβάσεις, σε συνδυασμό με τις δύο πεζογέφυρες που πρόκειται στο επόμενο διάστημα (άντε επιτέλους…) να κατασκευαστούν -όσο κι αν υπάρει γκρίνια για τις θέσεις που επιλέχτηκαν- δημιουργούν ένα δίκτυο ασφαλούς διάσχισης της λεωφόρου. Αρκεί να έχουμε τη διάθεση να περπατήσουμε και λίγο μέχρις αυτές, αντί να πηδάμε σαν τα κατσίκια τις μπάρες ή να τρέχουμε σαν τρελοί ανάμεσα στα αυτοκίνητα.

Οι ζωές μετράνε. Αυτό πρέπει να έχουμε πάντα στο νου.

Μενέλαος Χρόνης