γράφει ο Δημήτρης Σταυρίδης, αν. προϊστάμενος της Δ/νσης Προστασίας & Ελέγχου Περιβάλλοντος Δήμου Χαϊδαρίου
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική (και όχι μόνο) κοινωνία είναι η διαχείριση των απορριμμάτων που η ίδια παράγει.
Απορρίμματα (ή απόβλητα γενικότερα) που δεν ξέρει ή που δε μπορεί να τα διαχειριστεί, που κοστίζουν τεράστια ποσά για την αποκομιδή τους, που δημιουργούν προστριβές για τους χώρους εναπόθεσής τους και που προκαλούν τεράστια προβλήματα στα οικοσυστήματα.
Ξεχνάμε όμως πολλές φορές πως τα απορρίμματα υπάρχουν, γιατί κάποιοι (εμείς) τα παράγουμε και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες!
Γιατί από την κουλτούρα της ελαχιστοποίησης των υπολειμμάτων και της μετασκευής-επαναχρησιμοποίησης των αντικειμένων (που ήταν κυρίαρχη στις παλιές αυτάρκεις κοινωνίες) έχουμε περάσει στην κουλτούρα της υπερκατανάλωσης και του ασύστολου ξοδέματος των φυσικών πόρων του πλανήτη.
Η κατανάλωση έχει αναγορευθεί από μέσο διαβίωσης σε μέσο κοινωνικής επιβεβαίωσης, κοινωνικής ανάδειξης και ανύψωσης του προσωπικού “image”.
Σπαταλάμε τους πόρους του πλανήτη σα να μην υπάρχει αύριο, μολύνουμε τη στεριά, τη θάλασσα και τον αέρα και γεμίζουμε τη χώρα με ανεξέλεγκτες (ή και ελεγχόμενες) χωματερές. Και πιστεύουμε πως η ευθύνη για τη διαχείριση των απορριμμάτων (που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε) ανήκει πάντα σε άλλους.
Η κίνηση νούμερο ένα, που πρέπει λοιπόν να κάνουμε, είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η αντιμετώπιση του προβλήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων, ξεκινώντας από το ότι ένα καλό απόρριμμα είναι αυτό που δεν το αφήνουμε να υπάρξει.
Και για να μην υπάρξει, δεν πρέπει εμείς να το δημιουργήσουμε.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τη διαχείριση των απορριμμάτων από τη μη δημιουργία τους ή έστω από την ελαχιστοποίηση παραγωγής τους.
Ας σκεφτούμε, πριν αγοράσουμε κάτι, αν πραγματικά το χρειαζόμαστε και ας αγοράσουμε μόνον όσο χρειαζόμαστε.
Ας αποφασίσουμε, πριν πετάξουμε κάτι, αν αυτό μπορεί να μετασκευαστεί και να επαναχρησιμοποιηθεί.
Ας αποφύγουμε την αγορά των προϊόντων «μιας χρήσης» και των προϊόντων που απαιτούν υπερβολική για το είδος τους συσκευασία.
Ας σκεφτούμε, πριν απλώσουμε το χέρι στο ράφι, πόσο φιλικό είναι προς το περιβάλλον το προϊόν που θα αγοράσουμε. Πόσες πρώτες ύλες και πόση ενέργεια σπαταλήθηκε για τη δημιουργία του. Πόση ενέργεια καταναλώθηκε για τη μεταφορά του. Αν το υπόλειμμα ή η συσκευασία του ανακυκλώνονται. Αν η χρήση του και (κυρίως) η απόρριψη του μετά το τέλος της ζωής του θα επιβαρύνει ( και πόσο) το οικοσύστημα.
Κι αφού κάνουμε όλα αυτά, ας ενημερωθούμε, ας σκεφτούμε και ας συζητήσουμε για τα επόμενα βήματα που πρέπει να γίνουν για τη διαχείρισή τους.
Χαϊδάρι 15 Ιουλίου 2019
