Αφιερωμένο στους μπαμπάδες όλων των εποχών…

Το
σενάριο παιζόταν με ελαφρές παραλλαγές σ’όλη τη διάρκεια της παιδικής μας
ηλικίας, ξεχάστηκε στα φοιτητικά χρόνια και επανέκαμψε δριμύτερο όταν γίναμε
πια γονείς με τη σειρά μας.

Το
πέταγμα του χαρταετού. Γιατί τι θα ήταν η Καθαρή Δευτέρα
χωρίς το πέταγμα του χαρταετού; Λαγάνα, ναι, ταραμοσαλάτα, ναι, όστρακα (μπλιάχ
όταν ήμασταν μικρά), βολβοί (μπλιάχ όταν ήμασταν μικρά, ενδεχομένως και
μεγάλα), βόλτα στην εξοχή και ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ!

Χάρτινος,
ανάλαφρος, πλουμιστός, με τη φουντωτή ουρά του, τα
σκουλαρίκια του, τα ζύγια του και την καλούμπα του. Τη καλούμπα που με περισσή
αγωνία περιμέναμε να μας δώσει να κρατήσουμε ο πατέρας, για να νοιώσουμε το
«τράβηγμα» τις λιγοστές φορές που κατορθώναμε, ο μπαμπάς δηλαδή- να τον
υψώσουμε στον αέρα. Γιατί ήταν περισσότερες οι φορές που ο χαρταετός έπεφτε και
την καλούμπα τη μαζεύαμε προσεκτικά, ανάμεσα σε θάμνους που τσιμπούσαν, με το
φόβο να μη μπλέξει κι άντε να την ξεμπλέξεις.

Φωνές,
τούμπες καθώς τρέχαμε, γέλια «Κράτα τον καλά πάνω από το κεφάλι»,
«αμόλα ΤΩΡΑ» μόλις φύσαγε κατάλληλα, το θριαμβευτικό θρόισμα όταν ανέβαινε
επιτέλους, ο γδούπος και η απογοήτευση όταν έκανε βουτιά και έπεφτε. Μια, δυο,
τρεις, πέντε, «άντε παιδιά κουραστήκατε»- ο μπαμπάς δηλαδή κουράστηκε- «του χρόνου θα τα καταφέρουμε καλύτερα».

(αφιερωμένο στους μπαμπάδες όλων των εποχών)