Κερασία Σαμαρά: “Απεχθάνομαι τα τουρκικά σήριαλ”

Αυτό που πιο πολύ θυμάμαι
και με έχει σημαδέψει είναι ο τρόπος
που παίζαμε στα πολύ ανοικτά οικόπεδα
και τις αλάνες. Μέσα σε ένα περιβάλλον
σαν αυτό που σήμερα το
λέμε χωριό: πολλά δέντρα, πρόβατα,
μονοκατοικίες μόνο, χωματόδρομοι,
πόλεμος της κάτω γειτονιάς με την επάνω.
Μεγάλωσα στην οδό Ανεξαρτησίας.

Σίγουρα το Χαϊδάρι έχει
διαμορφωθεί σε ένα προάστιο πολύ όμορφο.
Νομίζω πως είναι από τα ωραιότερα μέρη
της Αθήνας. Αναδείχθηκαν κάποια
σημεία του που πραγματικά είναι
πολύ αξιόλογα, όπως η παλιά οδός Βασιλέως
Κωνσταντίνου (η σημερινή Στρατάρχου
Καραϊσκάκη), που έχει
φτιαχτεί πάρα πολύ ωραία. Στη Μονή
Δαφνιού έχουν γίνει κάποια έργα, μετά
στο Βοτανικό Κήπο. Πολλά
μέρη έχουν αναδειχθεί. Δεν είμαι από
τους ανθρώπους που αναπολούν το παρελθόν
ιδιαίτερα. Μου άρεσε το Χαϊδάρι όπως
ήταν, μου αρέσει και όπως
είναι. Αρκεί να προσέξουμε να μην κτιστεί
πάρα πολύ, να μη χαθεί η ευκαιρία με το
Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, να
μη δοθούν όλα τα οικόπεδα στον Προφήτη
Ηλία κ.ά.

Πολύ αργά, σχετικά.
Άρχισα να ασχολούμαι με την υποκριτική,
αφού τελείωσα το τμήμα Βιολογίας
στο πανεπιστήμιο. Ήμουν 22-23 ετών, όταν
πήγα στη δραματική σχολή.

Ναι. Πιστεύω πως αυτό
είναι κάτι που γεννιέται μαζί σου.
Υπάρχουν άνθρωποι λ.χ που είναι επιδέξιοι
στις χειρωονακτικές εργασίες -και είναι
υπέροχοι. Άλλοι που είναι πολλοί εύστοχοι,
άλλοι που είναι οξύνοες και μπορούν να
λύνουν μαθηματικά προβλήματα πολύ πιο
εύκολα από τους υπόλοιπους.
Η καλλιτεχνική φλέβα,
νομίζω, δεν κερδίζεται, είναι κάτι
έμφυτο. Αυτή την αίσθηση έχω.

– Πρωταγωνίστησες στο
σήριαλ “Το καφέ της Χαράς”. Πρόκειται
για ένα χιλιοπαιγμένο σήριαλ. Πού
οφείλεται αυτό; Στην επιτυχία του ή στην
έλλειψη άλλων τηλεοπτικών σειρών;

Νομίζω
στην επιτυχία του. Πρέπει να είμαστε
έτοιμοι να αναγνωρίσουμε αυτό
που αντιστοιχεί, σε όποια αξία του
αναλογεί. Το “καφέ της Χαράς” είναι
ένα σήριαλ που αγαπάει ο κόσμος. Γελάει
μαζί του, χαλαρώνει ακόμα και σήμερα,
το ξαναβλέπουν, έχει θεαματικότητα,
γι’ αυτό και το ξαναπαίζουν.
Υπάρχουν και άλλα σήριαλ, παλαιοτέρα
και πιο νέα. Αλλά προτιμούν ενδεχομένως
το συγκεκριμένο, γιατί κάθε φορά που το
βλέπεις γελάς, χαλαρώνεις και αισθάνεσαι
πιο αισιόδοξα.

Έχει αυτό το χάρισμα
που έχουν οι παλιές ελληνικές ταινίες.

Έχω παίξει στις ταινίες
“Σταγόνα στον ωκεανό”, “Τεστοστερόνη”.
Στην τρίτη ταινία δεν
έπαιζα ακριβώς, αλλά ντούμπλαρα με την
φωνή μου την πρωταγωνίστρια. Δηλαδή
έπαιξα το ρόλο, μόνο με τη φωνή μου. Από
αυτούς τους ρόλους δεν ήταν κανένας
ιδιαίτερα μεγάλος, για να θεωρήσω κάποια
από αυτές ως την αγαπημένη μου.

Ήμουνα δασκάλα, σαν
φοιτήτρια. Παρέδιδα μαθήματα φυσικής,
χημείας, βιολογίας, αγγλικών και μετά
δούλεψα σε ανθοπωλείο. Αλλά και αργότερα,
όταν τελείωσα τη δραματική σχολή, έκανα
ιδιαίτερα μαθήματα. Τώρα είμαι και
δασκάλα υποκριτικής.

-Είμαι κάθε μέρα στο
Χαϊδάρι. Εδώ μένουν οι
γονείς μου και η αδελφή μου. Όταν βγαίνω
στο Χαϊδάρι, πηγαίνω στο
“Ρακόμελο”, στην καφετέρια στο
“Icons”, στον
Προφήτη Ηλία, σε πολλά μέρη της πόλης,
αλλά κυρίως σε αυτά τα τρία.

Όχι. Εκτός από την
έλλειψη χρόνου, τα απεχθάνομαι.

Και στο παρελθόν έχουμε
δει να διαπρέπουν στη θεαματικότητα,
trash. Πολύ περισσότερο
βέβαια, όταν έχεις απέναντι σου μια χώρα
που είναι ανταγωνιστική σε ένα βαθμό
στη δική σου, να προτιμούσες ένα
άλλο προϊόν και μάλιστα
εγχώριο. Βέβαια η ελληνική ιδιοσυγκρασία
αγαπάει τον μελοδραματισμό,
που άλλοτε ταυτιζόταν με
την ινδική κουλτούρα.
Νομίζω ότι πλέον η αισθητική έχει
καταρρακωθεί σε ένα βαθμό. Θα ήθελα να
μην πεθάνει η ελληνική μυθοπλασία, ότι
και αν είναι. Θα προτιμούσα, δηλαδή, ένα
σήριαλ που να μην ανταποκρίνεται,
έστω, στις προσδοκίες μας, αλλά να
είναι ελληνικό.

Παρά πολύ. Είναι εντελώς
απαραίτητη. Όχι μόνο για να είναι
καλλίφωνος, αλλά για να ανταπεξέρχεται
στις υποχρεώσεις. Για να μην κλείνει,
όπως λέμε, η φωνή του. Για να μην βραχνιάζει.
Να μπορεί να βγάλει πέρα όλες του τις
παραστάσεις, όπως είναι προγραμματισμένες,
διότι όπως οι ιερείς, οι δάσκαλοι, οι
δικηγόροι και οι πολιτικοί, έτσι και οι
ηθοποιοί χρησιμοποιούν τη φωνή τους
σαν ένα από τα βασικά όργανα της εργασίας
τους και συχνά τής
συμπεριφέρονται πολύ σκληρά. Μην νομίζουν
πως η φωνή δεν παρουσιάζει σημεία
κόπωσης, κάμψεις αναπηρίας, ασθένειας.
Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορεί κανείς
να δουλέψει.

Όχι, δεν γεννάνε με
τίποτα. Άλλωστε για να πάει κανείς σε
δραματική σχολή διαισθάνεται ότι μέσα
του υπάρχει ήδη, σαν πρόθεση. Σίγουρα
όμως το αναδεικνύουν και το καλλιεργούν.

Ήταν δική μου, κατόπιν
της πρότασης που μου έγινε. Δηλαδή πρώτα
μου έκαναν την πρόταση και κατόπιν τους
είπα το ναι. Δεν επιδίωξα από μόνη μου
να τραγουδήσω.

Είναι επίκαιρο,
γιατί οι άνθρωποι τους οποίους
στηλιτεύει το έργο προέρχονται από μια
νεόπλουτη αστική τάξη, η οποία δημιούργησε
και το πρόβλημα. Καρπώθηκε
όλα τα χρήματα που προήλθαν από τη
βιομηχανική επανάσταση και από την
εργασία των πολλών ανθρώπων. Άρα είναι
επίκαιρο.

Το “Έλα να παίξουμε”
γράφτηκε, σκηνοθετήθηκε και παρουσιάσθηκε
πρόπερσι για πρώτη φορά στο θέατρο
“Αργώ”. Πέρυσι παίχθηκε στο θέατρο
της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και
φέτος επίσης στο ίδιο θέατρο για λίγες
παραστάσεις. Γεννήθηκε από την επιθυμία
μου να μιλήσω για το φόβο που γεννά μια
παράλογη, βίαιη επίθεση. Αυτή η επίθεση
ήταν -στη δική μας περίπτωση-
η βία που υπέστημεν σαν έθνος και σαν
πολίτες αυτού του κράτους. Το ίδιο όμως
ένιωσα όταν αρρώστησε η μητέρα μου.
Όταν, δηλαδή, υφίστασαι ένα είδος βίας,
για το οποίο αισθάνεσαι
πως δεν είσαι υπεύθυνος ή επίσης
δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις για να το
αποφύγεις.

Δεν είναι θέμα ηθοποιού.
Το να γράψεις ένα θεατρικό έργο δεν
είναι ούτε εύκολο ούτε δύσκολο. Είναι
κάτι να σου προκύψει, ένας λόγος αληθινός
και να θες να το γράψεις. Αυτό είναι το
αρχικό στάδιο και το δεύτερο είναι να
μπορείς να το κάνεις. Δεν είναι εύκολο.
Είναι δύσκολο. Εγώ προσωπικά πίστευα
πως ποτέ δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Όταν
το έκανα και επειδή είναι καλό, από ό,τι
λένε, απόρησα και εγώ η ίδια και τώρα θα
θελα να το ξανακάνω. Αλλά να φτάσεις σε
ένα σημείο να θες να το κάνεις και να το
κάνεις πρώτη φορά, είναι πάρα πολύ
δύσκολο.

Η σκηνοθεσία είναι κάτι πιο
αυτονόητο. Γιατί όταν είσαι πολλά χρόνια
στο θέατρο, κατά κάποιο τρόπο γνωρίζεις
τους κώδικες. Με τον ίδιο τρόπο που λες
“ένας σκηνοθέτης είναι καλός ή κακός”
(πράγμα που βλέπεις αμέσως στη δεύτερη
πρόβα), ξέρεις
τι είναι καλό ή κακό στο θέατρο και κατά
κάποιο τρόπο ξέρεις να το καθοδηγήσεις.
Ένας ηθοποιός μετά από 20-25 χρόνια στο
θέατρο, σχεδόν ξέρει να σκηνοθετεί.

Ναι.

Είμαστε στο “Σύγχρονο
Θέατρο”, στο Γκάζι. Ανεβάζουμε την
παράσταση “Οι
δαιμονισμένοι”, του Ντοστογιέφσκι.
Είμαστε ένας λαμπερός θίασος, που τον
πλαισιώνουν δώδεκα ηθοποιοί, άνθρωποι
που πραγματικά κάνουν ό,τι καλύτερο
μπορούν. Σκηνοθετεί ο Σταύρος Τσακίρης
και πρωταγωνιστούν οι Δήμητρα Χατούπη,
Αλέξανδρος Σταύρου, Ιωάννης Παπαζήσης,
Κερασία Σαμαρά, Βίκυ Μαραγκάκη, Δημήτρης
Μαύρος, Αλμπέρτο Φάις,
Σταύρος Καραγιάννης, Αλέξανδρος
Μπαλαμώτης, Στάθης Μαντζώρος, Έφη Ρεματά
και ο Κώστας Καστανάς, ο σπουδαίος αυτός
ηθοποιός που το ξέρουμε από χιλιάδες
παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο.

Δεν θέλω να μιλήσω
ξεχωριστά για τον καθένα από αυτούς.
Τους ξέρω όλους και είναι πολύ σπουδαίοι.
Πραγματικά όλοι τους έχουν ένα αξιοσημείωτο
ήθος στο θέατρο και είμαι πολύ χαρούμενη
που είναι Χαΐδαριώτες. Μακάρι να μας
δοθεί η ευκαιρία κάποια στιγμή, όλοι
μαζί να κάνουμε κάτι για το Χαΐδαρι -και
όχι μόνο.

– Κερασία σε
ευχαριστούμε πολύ.