Στη μνήμη του Τάκη Βαρυτιμιάδη
Σε συνάντησα χθες, όπως και προχθές. Σε ξέρω από πάντα. Μιλάμε για τα πάντα. Δεν δάκρυσες ποτέ. Δεν θύμωσε ποτέ. Δεν πίκρανες κανέναν. Είχες χαρά που ερχόταν από μακριά. Γέλαγαν τα μάτια σου και όλη σου η θωριά. Εργάτης της γης, ταξιδευτής της ζωής. Το βράδυ αργά, έτσι ξαφνικά, κόπηκε η πνοή, δεν αντίκρισες άλλη αυγή. Τώρα πια με το βλέμμα πικρό, το δάκρυ καυτό σε αναζητώ… Σε βρίσκω εκεί που πάλλει η ζωή. Αγώνας δεινός, Ανάσταση, Φως.
Καλή ανάπαυση Τάκη μας.
14 Απριλίου
”Ο θάνατος είναι περισσότερο ή λιγότερο ένας χαμός ανεπανόρθωτος, ανάλογα με τον τρόπο που θα τον δεχτείς.”
Μ’ αυτή τη σκέψη του ποιητή του Αιγαίου, του δικού μας Ελύτη, σου είπαμε το “ύστατο χαίρε”. Κι όμως εμείς θα πειμένουμε να σε δούμε στον μαντρότοιχο της αυλής, στο κατώφλι του σπιτιού σου, στους πευκόφυτους δρόμους του Χαϊδαρίου, που σε γέννησε, που μάς γέννησε και μάς αγκαλιάζει όλους. Θα προσμένουμε το φωτεινό σου πρόσωπο, το γλυκό χαμόγελο, τον αληθινό προβληματισμό για τη ζωή, τ’ αστεία πειράγματα που άλλαζαν μαγικά το θλιμμένο μας πρόσωπο, τις παρενέσεις και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο… Όπως θα ΄λεγε και η γιαγιά Χατζάβα, ”Έλα, έλα πουλί μ’, έλα γιαβρί μ'”. Κι αν δεν έρθεις, τίποτα δεν θα αλλάξει, γιατί εμείς σ’ έχουμε πάντα μαζί μας, στην καρδιά μας. Και θα προσευχόμαστε, όπως απλόχερα μάς δώρισες τη χαρά και την καλοσύνη, έτσι κι ο θεός να σου δωρίσει τις χαρές και τις χάρες του δικού του παραδείσου.
Πορεύσου ειρηνικά στην αιωνιότητα φίλε, γείτονα, αδερφέ μας ΤΑΚΗ!
Ελισάβετ Λογοθέτη
