ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ
Ανισότητα στην εκπαίδευση. Η πραγματική θεωρία των δύο άκρων
Ετοιμάζονται άτοκα φοιτητικά δάνεια από τα ΑΕΙ προς φοιτητές με βάση κριτήρια εισοδηματικά. Επίσης οι τράπεζες ήδη χορηγούν σπουδαστικά δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο. Η εκπαίδευση ξεκάθαρα πλέον ως εμπόρευμα, αντί της παροχής επιδομάτων προς τους έχοντες ανάγκη και δίδακτρα στους πραγματικά έχοντες εισοδήματα φοιτητές (οικογένεια). Αυτή είναι η κατάντια ενός πτωχευμένου νοητικά κράτους.
Του Σταύρου Τασιόπουλου *
Δηλαδή, χρέος στα 20 του π.χ. 30.000 ευρώ ένας φοιτητής, για να χρωστάει μέχρι τα 40 του, συν τις αυξημένες πιθανότητες ανεργίας. Η αποθέωση της εφήμερης αντίληψης. Βέβαια οι τράπεζες είναι τράπεζες και ας δίνουν ό,τι είδους δάνεια θέλουν, αλλά το κράτος πλέον μας κάνει πλάκα. Έτσι θα έχουν τα ΑΕΙ έσοδα, με δάνεια προς τους φοιτητές;
Ακόμη αυτός ο τρόπος έμμεσης κάλυψης της αδυναμίας πολλών να σπουδάσουν είναι εξ αρχής μάταιος. Διότι έχουμε το νηπιαγωγείο έχουμε και τα τροφεία, έχουμε το δημοτικό έχουμε και τη μελέτη του μαθητή, έχουμε το γυμνάσιο έχουμε και την ενισχυτική διδασκαλία, έχουμε το λύκειο έχουμε και το φροντιστήριο, έχουμε και το ΑΕΙ έχουμε και τα χρήματα για τη διαβίωση των φοιτητών που δεν θεωρούνται άνεργοι, τώρα θα έχουμε αντί ενός ελάχιστου επιδόματος, τη δανειοδότηση της αδυναμίας φοίτησης.
Βέβαια κάποιοι θα πουν έτσι είναι, όποιος μπορεί να σπουδάζει, όποιος έχει, τι… από το κράτος τα θέλουμε όλα; Τζαμπατζήδες δηλαδή είμαστε; Ακούς εκεί εκπαίδευση δωρεάν παρεχόμενη, είναι αστείο που το γράφει το Σύνταγμα πλέον και για αρκετούς είναι τροχοπέδη μπροστά στην «κατάρτιση» και τη μελλοντική εργασία των νέων. Θες σπουδές για να βρεις δουλειά; Θα πληρώσεις! Ποιο δικαίωμα και βλακείες; Και μετά κάποιοι άλλοι λένε: Όποιος θέλει, σπουδάζει αρκεί να θέλει, οι παλιοί με τρύπια παπούτσια και ψωμοτύρι γίναν μεγάλοι και τρανοί, ενώ τα σημερινά παιδιά έχουν καλομάθει.
Πράγματι η εξίσωση προς τα κάτω είναι αποθέωση ζηλοφθονίας και κομπλεξισμού, εναντίον της έννοιας της προόδου, εναντίον των νεότερων γενεών και εναντίον της λογικής. Άντε να εξηγήσεις ότι οι καταστάσεις διαφέρουν, τι σημαίνει ανάπτυξη, αλλά και βιώσιμη ανάπτυξη.
Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα λένε, μαζί με αρκετούς ισχυρού,ς και αρκετοί οικονομικά ανίσχυροι αλλά και νέοι από χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Τι πανεπιστήμιο και έξοδα, ένα απολυτήριο και μετά ό,τι να ‘ναι, μια κάποια δουλειά. Οι έχοντες όμως φροντίζουν τα τέκνα τους και να σπουδάζουν και να καταρτίζονται και να καταξιώνονται. Μια έντονη διαχωριστική γραμμή τίθεται ανάμεσα στην κοινωνία και στη νέα γενιά, η διαφορά στην ισότητα των ευκαιριών που δομεί τα πραγματικά δυο άκρα.
Ας δούμε σε βάση δεκαετίας τι δημιουργείται: Η πραγματική θεωρία των δύο άκρων.
Από τη μια οι έχοντες την άνεση σπουδών, μόρφωσης, ανεύρεσης εργασίας και απέναντι όλοι οι άλλοι.
Περαιτέρω, εντελώς πρακτικά, από το ΕΣΠΑ μπορούν να υπάρξουν κονδύλια ενίσχυσης των σπουδών των οικονομικά αδύνατων φοιτητών με μορφή επιταγών εκπαίδευσης όχι σε διάφορα προγράμματα κατάρτισης, αλλά δια μέσω των ΑΕΙ με βάση τη φοίτησή τους.
Γι’ αυτό χρειάζεται και μια αναθεώρηση του άρθρου 16, που να λέει πως το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που έχουν ανάγκη από κάθε βοήθεια, και παρέχει ανώτατη εκπαίδευση σε όλους κατ΄ αρχήν δωρεάν. Περαιτέρω επιβάλλεται η αναλογική συνεισφορά των σπουδαστών σύμφωνα με το ύψος του ατομικού και οικογενειακού εισοδήματος.
ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ=ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, αντί αυτού ένα χάος εφήμερης προοπτικής.
* Ο Σταύρος Τασιόπουλος είναι δικηγόρος, Μ.Δ.Ε. Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης
