Αν εγώ λυγίζω…
Η ζωή μου με τον Γιάννη
Είναι η δεύτερη φορά σε διάστημα δύο μόλις ημερών που ο Γιάννης με χτυπάει. Χωρίς λόγο. Είχε να με χτυπήσει δύο χρόνια.
Πιστέψτε με ζω με τον αυτισμό πάνω από 20 χρόνια και ξέρω πότε φταίω εγώ για τις αντιδράσεις του.
Με χτυπάει με το κεφάλι του όπως κάνουν τα κριάρια αν έχετε δει.
Από τον πόνο αυτόματα ο οργανισμός γεννάει δάκρυα στα μάτια τα οποία πνίγω για να μπορέσω να ελέγξω την κατάσταση γρήγορα κ να δω πως θα το διορθώσω, αν μπορώ βέβαια.
Η ανάμνηση να ζω με το φόβο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι είναι απειλητικά κοντά μου πάλι.
Το ποστ δεν το βάζω για να μου πείτε ότι είμαι ηρωίδα.
Το βάζω ως απάντηση στην Πολιτεία που τολμά και λέει σε εμάς τους γονείς ΑμεΑ όταν κλείνει δομές ή όταν ΔΕΝ φτιάχνει δομές, για τους ενήλικες πλέον, άρρωστους γιους κ κόρες μας… «γιατί δεν τους παίρνετε σπίτια σας;»
Αν εγώ που είμαι 49 ετών, απόλυτα υγιής, απόλυτα γυμνασμένη, με θέληση και αγάπη να τον κρατήσω μαζί μου… αν εγώ λυγίζω…
Αν εγώ λυγίζω… σκέψου τον 80χρονο γονέα να ζει σ´ένα σπίτι με τον άρρωστο 50άρη γιο ή κόρη του.
Πώς;; Πες μου πώς;;