1η Μαΐου 1976: Τόσο περίεργο δυστύχημα, που κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι δυστύχημα

Πρόσωπα

Χειροδέσμιος.

Απόφραξη των αναπνευστικών οδών με τα χέρια.

Στέρηση ύπνου. Γρονθοκοπήματα.

Μαστίγωμα με συρματόσχοινο.

Σπάσιμο πλευρών με λοστούς.

Καψίματα με τσιγάρο σε όλο το σώμα.

Θέλω να προσευχηθώ με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω.

Η πολιτική είναι καθήκον.

Η ποίηση ανάγκη.

Είναι μια κραυγή που δεν μπορείς να πνίξεις.

Το άγχος μιας στιγμής που δεν θέλεις να ξεχαστεί.

Τότε ψάχνεις για χαρτί και μολύβι, ζητώντας να ζωγραφίσεις με στίχους αυτή τη στιγμή.

Πάλης ξεκίνημα / νέοι αγώνες, / οδηγοί της ελπίδας / οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα / κλείσαν οι τάφοι, / λευτεριάς λίπασμα / οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς / βγαίνει στους τάφους, / μήνυμα στέλνουν / οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν / ενότητα κι αγώνα, / για να βρουν ανάπαυση / οι πρώτοι νεκροί.

Αλέκος Παναγούλης ”Οι πρώτοι νεκροί”

……………………………………………………

Σαν σήμερα, το 1976, ο Αλέκος Παναγούλης σκοτώνεται σε τροχαίο. Ο Εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς, που είχε αναλάβει την υπόθεση, δήλωσε: ”Ερευνάται η υπόθεσις προς πάσαν κατεύθυνσιν και αφήνει μεγάλα λογικά περιθώρια στην πιθανότητα εγκληματικής ενέργειας. Είναι ένα περίεργο τροχαίο δυστύχημα. Τόσο περίεργο, ώστε να μη μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι είναι δυστύχημα.”

……………………………

……………………………

Ο Παναγούλης αναγκάστηκε να κάνει την εντάφια ζωή ποίηση για να την αντέξει. Η Μπογιά θαρρώ πως είναι το πιο ακραίο δείγμα τούτης της ανάγκης -κι ούτε μπορώ να φανταστώ άλλο ανάλογο ποίημα. Αν το είχε γράψει ο Χέμινγουεϊ ή ο Τσε Γκεβάρα θα ήταν στα στόματα εκατοντάδων εκατομμυρίων σε όλον τον κόσμο. (Θανάσης Τριαρίδης)

Μπογιά

 Ζωντάνεψα τους τοίχους

φωνή τους έδωσα

πιο φιλική να γίνουν συντροφιά.

Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν

να μάθουνε που βρήκα την μπογιά.

Οι τοίχοι του κελιού

το μυστικό το κράτησαν

κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού

Όμως μπογιά δεν βρήκαν

Γιατί στιγμή δεν σκέφτηκαν

στις φλέβες μου να ψάξουν