Βασίλης Κουλούρας
καθηγητής Εντατικής Θεραπείας, διευθυντής ΜΕΘ του ΠΓΝ Ιωαννίνων
Η βόλτα στο μπαλκόνι μου αποτελεί μια καθημερινή συνήθεια για καθαρό αέρα και ξεμούδιασμα από την πολύωρη καθιστική εργασία μου μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Το μυαλό μου αποσπάται από τις υποχρεώσεις χαζεύοντας τα δέντρα στον απέναντι κήπο, τα αδέσποτα γατάκια στους κάδους απορριμμάτων και τους γείτονες που βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους. Η ήσυχη και χαλαρωτική αυτή σκηνή διαλύεται μία φορά την ημέρα από τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνουν οι κάδοι όταν αδειάζουν στο απορριμματοφόρο.
Οι εργάτες βάζουν γρήγορα τους άδειους κάδους στη θέση τους, σκαρφαλώνουν στο πίσω μέρος του σκουπιδιάρικου και γραπώνονται στις χειρολαβές του οχήματος που φεύγει βιαστικά για την επόμενη στάση.
Ανεβαίνοντας τον ανηφορικό δρόμο, τους βλέπω να τραντάζονται στις αιώνιες λακκούβες που υπάρχουν και να προσπαθούν να βρουν ένα σημείο ισορροπίας. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν αυτοί οι άνθρωποι, εκτός από ανθυγιεινό επίδομα, παίρνουν και κάποιο επίδομα μελλοθάνατου.
Ως γιατρός και διευθυντής μιας μεγάλης ΜΕΘ, γνωρίζω ότι η απώλεια της συνείδησης μπορεί να συμβεί αιφνίδια και απρόβλεπτα για δεκάδες λόγους και αυτή η γνώση με έκανε να τους αποκαλώ μελλοθάνατους, αφού η μόνη τους ασφάλεια είναι η δυνατότητα να στέκονται όρθιοι γραπωμένοι από τις χειρολαβές στο πίσω μέρος ενός κινούμενου οχήματος.
Από τη δουλειά στη ΜΕΘ
Μέρες μετά στην πρωινή επίσκεψη στη ΜΕΘ, ο εφημερεύων μάς ενημερώνει για μια νέα εισαγωγή ενός άνδρα με βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση που χειρουργήθηκε επειγόντως από τους νευροχειρουργούς και βρίσκεται σε καταστολή. Η ανασκόπηση των αξονικών μάς δείχνει ότι οι βλάβες είναι βαρύτατες και ότι δεν έχει ελπίδες επιβίωσης.
– Πώς χτύπησε ο ασθενής; ρωτάω, είναι από τροχαίο;
– Οχι, με ενημερώνουν, είναι εργάτης καθαριότητας και έπεσε από το σκουπιδιάρικο εν κινήσει.
Χωρίς να γνωρίζω πόσοι εργαζόμενοι έχουν πέσει εν κινήσει από τα απορριμματοφόρα στη χώρα μας και χωρίς να είμαι ειδικός στην ασφάλεια, δίνω ως τροφή για σκέψη τα γεγονότα και μια πρότασή μου στους ειδικούς.
Θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι να φορούν ένα σετ από ιμάντες προστασίας από πτώση και κάθε φορά που ανεβαίνουν στο απορριμματοφόρο να περνούν τον κρίκο σε ειδική υποδοχή του αυτοκινήτου.
Η αγκίστρωση και η απαγκίστρωση δεν χρειάζεται πάνω από 3-5 δευτερόλεπτα κάθε φορά. Νομίζω ότι η ζωή των συνανθρώπων μας είναι πιο σημαντική από την καθυστέρηση που θα επιφέρει μια τέτοια κίνηση.
Φαίνεται ότι στη χώρα μας όλα αφήνονται στα χέρια της καλής θεάς τύχης και όχι στη λογικότερη προσέγγιση της πρόληψης διαμέσου της εκπαίδευσης στην ασφάλεια και την αυστηρή εφαρμογή αυτών των κανόνων ασφάλειας.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: Protagon.gr
