Σε κάποια δρομολόγια ντελίβερι δεν χτυπάς κουδούνι. Γιατί δεν υπάρχει. Δεν σε περιμένουν μέσα ανυπόμονες παρέες. Γιατί δεν υπάρχουν. Δεν χρειάζεται να ανεβείς όροφο. Γιατί παραδίδεις κατευθείαν στην εξώπορτα, εκεί που μένει ο νοικοκύρης. Σ’ αυτά τα δρομολόγια δεν είσαι καν ντελιβεράς. Είσαι ένας εθελοντής, που αντί να πας βόλτα με τη δική σου παρέα εκτιμάς τη συντροφιά ενός άστεγου.
Στο παγκάκι, στο αυτοκίνητο, στην υπόγεια διάβαση, μια ζεστή πίτσα μετράει διπλά και τρίδιπλα. Γιατί εκεί ζεστό φαγητό δεν βγαίνει ποτέ από το φούρνο. Το χέρι που σε σκουντάει να ξυπνήσεις για να φας είναι μια ξεχασμένη επαφή.
Ένα τέτοιο δρομολόγιο έκαναν προχτές το βράδυ στο Χαϊδάρι οι εθελοντές της “Αρχής Διαλόγου”, μοιράζοντας στους άστεγους της πόλης πίτσες που πρόσφεραν ο Μπάμπης και το προσωπικό της πίτσας “yes!”.
Κάποια βράδια η δουλειά είναι πιο φωτεινή και τα χαμόγελα πιο πλατιά. Γιατί είναι ωραίο να μοιράζεσαι.
Τα παραπάνω αντιγράψαμε με τον τρόπο μας από ανάρτηση του Φώτη Δημήτρουλα και της “Αρχής διαλόγου”. Γιατί είναι ωραίο να το ζήσουμε μαζί τους κι εμείς.
Υπάρχουν κάποια βράδια που η ζωή γράφει στην πόλη αληθινά παραμύθια.
Μ.Χ.
