Θανάσης Τριμπόνιας: Το χαμογελαστό παιδί του Α.Ο. Χαϊδαρίου, που έφυγε πρόωρα, πάνω στο καθήκον

Του Χρήστου Τσούνη

Ξημέρωμα 24ης Ιουλίου 2012 στη Λεωφόρο Μεσογείων… Μια μηχανή της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. προσκρούει στις προστατευτικές μπάρες και ανατρέπεται. Οι δύο αστυνομικοί πετάγονται στο απέναντι κράσπεδο! Το νήμα της ζωής δυο νέων ανθρώπων κόβεται τόσο άδικα… Τα όνειρα που έκαναν, τα σχέδια για το μέλλον, οι επιθυμίες τους και οι προοπτικές τους… Για τον Νίκο Πιτερό και τον Θανάση Τριμπόνια όλα χάθηκαν σε μια στιγμή!

Ο Θανάσης Τριμπόνιας μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό της Αργολίδας. Τον Άγιο Δημήτριο. Ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Γυμναστική Ακαδημία. Προερχόμενος από μια φτωχή οικογένεια, έπρεπε να βρει τρόπο να βιοποριστεί. Ο μικρός μισθός που εξασφάλισε με τη μεταγραφή του στο Χαϊδάρι ήταν σημαντικός. Άλλωστε παράλληλα με τις σπουδές του θα συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο. Έξι χρόνια έμεινε στον Α.Ο. Χαϊδαρίου (2003-09) προτού αποχωρήσει για τη Νέα Ιωνία. Συμπλήρωσε πάνω από ογδόντα συμμετοχές στις επαγγελματικές κατηγορίες. Παρότι τελείωσε τα ΤΕΦΑΑ προτίμησε να μπει στην Αστυνομία, αφού θα είχε εξασφαλισμένο το μέλλον του, πράγμα που οι σπουδές του δεν ήταν δυνατό να το εγγυηθούν. Η ανάγκη που αισθανόταν να προσφέρει, αλλά και η αγάπη του για τις μηχανές, τον οδήγησαν στην επιλογή του να μπει στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ. Εκεί υπηρετούσε μαζί με τον παιδικό φίλο του, τον Νίκο Πιτερό, με τον οποίο μοιράστηκε αυτό το τραγικό τέλος. Ήταν μόλις 28 χρονών.

Ποιος ήταν όμως ο Θανάσης; Κάποιοι από αυτούς που τον έζησαν από κοντά, μέλη όλοι της μεγάλης οικογένειας του Α.Ο. Χαϊδαρίου, μιλούν γι’ αυτόν στο Χαϊδάρι Σήμερα.

Κώστας Διαμαντόπουλος:

Ο Θανάσης ήταν ένα χαμογελαστό συνεσταλμένο παιδί που είχε έρθει μεταγραφή από την Αργολίδα… Όντας ένα παιδί-ταλέντο με πολλά θετικά τεχνικά χαρακτηριστικά, γρήγορα μπήκε στην φιλοσοφία της ομάδας εκείνης που έφτιαχνε ο πιο πετυχημένος προπονητής που πέρασε από το Χαϊδάρι, ο Γιάννης Παπακώστας.

Όταν ξεκίνησε λοιπόν ερχόμενος από μια πιο μικρή κατηγορία, θυμάμαι ότι είχε κάποια θεματάκια μυϊκά, κυρίως στους προσαγωγούς αλλά ο Θανάσης ήταν πρόθυμος να δουλέψει και τα ξεπεράσαμε. Άκουγε πάντα τι θα του πεις και κυρίως τους πιο μεγάλους συμπαίκτες του. Θυμάμαι το πώς ο Δημήτρης Κοτταράς τον εμψύχωνε για να προωθηθεί και να βγάλει αυτή την εκπληκτική σέντρα από αριστερά.. Του έλεγε «μη μασάς ρε είσαι το καλύτερο αριστερό μπακ της κατηγορίας … Δεν τους βλέπεις… Έχεις το καλύτερο αριστερό!» Ήταν έναν παίκτης με μεγάλη ψυχή, λιονταράκι πραγματικό μέσα στο παιχνίδι.

Δυστυχώς φίλε  κρίμα… Κρίμα που το χαμογελαστό και ευγενικό αυτό προσωπάκι, που αγαπήσαμε όλοι τότε στο Χαϊδάρι, δεν είναι μαζί μας… Εμείς όμως τον σκεφτόμαστε, ακόμα και οι δικοί του άνθρωποι που μπορεί να διαβάζουν αυτές τις γραμμές που θα γράψεις για το Θάνο Θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι. Ο Θάνος έγραψε την δική του ιστορία στο Α.Ο. Χαϊδαρίου και θα μείνει για πάντα γραμμένη εκεί!

Δημήτρης Διαμάντης:

Ο Θανάσης ήταν ένα φοβερό παιδί! Πολύ ήσυχος με ευγένεια και πειθαρχία. Καλό παιδί, ντροπαλός και πολύ συγκεντρωμένος στην προπόνηση. Θυμάμαι που τον πειράζαμε και του λέγαμε «πες έστω ένα ρε να ακούσουμε ότι τσαντίστηκες! Έστω μια φορά!»…

Άκης Μπελέγρίνης:

Τι θυμάμαι από τον Θανάση; Το χαμόγελό του και την καλοσύνη του! Χρήστο μου αυτά δεν ξεχνιούνται… Όταν τον βλέπουμε στις φωτογραφίες τον σκεφτόμαστε… μας λείπει πολύ…

Φώτης Λαγός:

Ο «Τρίμπο» ήταν ένα καταπληκτικό παιδί! Ήρθε σαν μεταγραφή ταλαντούχου ποδοσφαιριστή. Καθώς τον έβλεπα παιχνίδι με παιχνίδι με εντυπωσίαζε. Βοήθησε πραγματικά πολύ την ομάδα σε μια καμπή που έπρεπε πάση θυσία να ανεβεί κατηγορία… Αυτό που μου έκανε εντύπωση, παρότι μικρός δεν κρύφτηκε ποτέ σε δύσκολες έδρες και εγώ σαν πιο μεγάλος σε ηλικία και έμπειρος ένιωθα ότι είχα συμπαίκτη μου έναν πολύ έμπειρο ποδοσφαιριστή με πολλές παραστάσεις!!!! Στεναχωρήθηκα πολύ όταν έμαθα τα άσχημα νέα… νομίζω ότι μπορούσε να παίξει πιο ψηλά, όπως πολλά νέα παιδιά εκείνης τις φουρνιάς.

Γιάννης Παπακώστας:

Ήταν ένα παιδί διαμάντι με εξαιρετικό ήθος. Του μίλαγες και κοκκίνιζε! Είχε συμβολή σε όλες τις επιτυχίες του Α.Ο. Χαϊδαρίου εκείνη την εποχή. Ήταν ένα γελαστό παιδί. Αυτό θυμάμαι πιο πολύ…

Δημήτρης Τσουκαλάς:

Ένα χαμογελαστό παιδί με προβληματισμούς για τη ζωή και τις συμπεριφορές των άλλων γύρω του! Σε κοίταζε στα μάτια και ήξερε αν λες αλήθεια αλλιώς σου γύριζε την πλάτη. Μπορούσε με έναν μορφασμό του και μια λέξη του να σε κάνει να νιώσεις ξεχωριστός! Γιατί ήταν και ο ίδιος ξεχωριστός! Ήταν πάντα θετικός και συνειδητοποιημένος. Είχε χιούμορ και άφηνε τους άλλους να τον πειράζουν. Γελούσε με τα μάτια όσο κι αν φαίνεται περίεργο! Έδινε την αγάπη του επιλεκτικά αλλά απλόχερα!

Μίλαγε πολύ για τους φίλους του και πάντα με τα καλύτερα λόγια. Τους αγαπούσε όλους. Μπορεί να μην συνάντησα ποτέ τους φίλους του στο Ναύπλιο, αλλά είναι σα να τους ξέρω. Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ότι μίλαγε και για εμένα στους άλλους φίλους του. Χαίρομαι που ήμουν ένας από αυτούς. Ήταν δίπλα μου πάντα στις χαρές και στις λύπες, φίλος και αδελφός μαζί. Μοιραστήκαμε πολλές χαρές, αγκαλιές και χαμόγελα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά του και τον πανηγυρισμό του σε κάθε του γκολ και σε κάθε επίτευγμα στην ζωή του!

Θυμάμαι που συζητούσαμε τον προβληματισμό του όταν η μητέρα του τού ζητούσε να μην μπει στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ. Του έλεγε να πάει σε άλλη υπηρεσία για να είναι ασφαλής. Την οικογένειά του την έχω μέσα στην καρδιά μου.

Εκείνο το τελευταίο βράδυ, θυμάμαι ότι μιλούσαμε για δυο ώρες στο τηλέφωνο… Είμαι ακόμα δίπλα του φίλε μου! Και θα είμαι για μια ζωή!

Και δυο λόγια από εμένα…

Ήταν καλοκαίρι του 2003. Όπως κάθε απόγευμα βρισκόμουν στα γραφεία της ομάδας. Στεκόμουν όρθιος μπροστά στην πόρτα. Ένας αδύνατος νεαρός εμφανίστηκε μπροστά μου και μου είπε με χαμηλή φωνή ότι είχε συνάντηση με τον Πρόεδρο. Ήταν ντροπαλός. Φαινόταν λίγο φοβισμένος. Δεν μου είπε καν ότι είχε έρθει για να παίξει στο Χαϊδάρι! Ήταν 19 χρονών αλλά τα πολύ γλυκά χαρακτηριστικά του προσώπου του τον έκαναν να μοιάζει μικρότερος…

Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν τον γνώρισα τον Θάνο. Τον έβλεπα στο γήπεδο ή στα γραφεία, αλλά πάντα είχα το βλέμμα μου στραμμένο στους φτασμένους ποδοσφαιριστές που έπαιζαν τότε στο Χαϊδάρι. Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο από τόσο κοντά και για τόσα πολλά χρόνια γνωρίσαμε εκατοντάδες ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες, φιλάθλους… Πόσους πραγματικά τους μαθαίνουμε όμως; Πολύ λίγους! Αυτό το πάθος που έχουμε για τη νίκη, τον τίτλο, την άνοδο, μας κάνει να ξεχνάμε όλα αυτά αυτό που έχουν πραγματικά σημασία.

Δέκα εννιά χρόνια αργότερα (θεέ μου πως πέρασαν;) γνώρισα πραγματικά τον Θάνο! Μέσα από όλα αυτά που μου είπε ο πολύ καλός φίλος του και συμπαίκτης του στο Χαϊδάρι, ο Δημήτρης Τσουκαλάς. Οφείλω να τον ευχαριστήσω γι’ αυτό. Τον σκιαγράφησε τόσο καλά! Μου έδειξε ποιος ήταν… Τον έμαθα ως άνθρωπο, όχι μόνο ως ποδοσφαιριστή. Δυστυχώς χάσαμε ένα παλληκάρι που ήθελε να δώσει πολλά σε όλους γύρω του, έναν από αυτούς που κάνουν καλύτερο τον κόσμο μας, που κάνουν εμάς καλύτερους…

Στον Α.Ο. Χαϊδαρίου δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Θάνο! Όπως δεν ξεχνάμε όλους αυτούς που έφυγαν νωρίς από κοντά μας. Ποιος ξέρει; Ίσως αυτή τη στιγμή να βρίσκονται κάπου όλοι μαζί. Ίσως να λένε ποδοσφαιρικές ιστορίες, να θυμούνται, να γελάνε, να διαφωνούν, να φωνάζουν… Ίσως πάλι, να μας κοιτάζουν από ψηλά και με μάτια βουρκωμένα να χαμογελούν…