Τελικά, αυτή η χώρα πλημμύρισε από ξένους…
Στους 768.000 φθάνουν τα φυσικά πρόσωπα που διαμένουν στην Ελλάδα δίχως να έχουν την ελληνική υπηκοότητα. Αυτό το στοιχείο έδωσε χθες στη Βουλή ο υπουργός Μετανάστευσης, Νότης Μηταράκης.
Πιο συγκεκριμένα, απαντώντας σε ερώτηση που του τέθηκε στην επιτροπή Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, δήλωσε:
«Έχουμε 220.000 ευρωπαίους πολίτες, πολίτες κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ομογενείς, έχουμε 287.000 υπηκόους Αλβανίας, οι περισσότεροι έχουν έρθει προ δεκαετιών στην Ελλάδα και δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει την πολιτογράφηση τους και οι πολίτες τρίτων χωρών είναι 185.000 νόμιμοι πολίτες τρίτων χωρών, πλην Αλβανίας, οι οποίοι βρίσκονται στη χώρα μας. Έχουμε 15.000, περίπου, αιτούντες άσυλο και έχουμε 61.000 αναγνωρισμένους πρόσφυγες».
Οι αριθμοί αυτοί, φυσικά, πολύ απέχουν από τα φοβερά και τρομερά που διακινούν ακραίοι κύκλοι, για “εκατομμύρια ξένους” και για μια Ελλάδα που απειλείται από τον “εχθρό που βρίσκεται εντός των τειχών”.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, οι ξένοι υπήκοοι που διέμεναν στην Ελλάδα το 2009, προ κρίσης και προ προσφυγικού κύματος από τη Συρία, ήταν 929.500, σύμφωνα με στοιχεία της κοινοτικής στατιστικής υπηρεσίας Eurostat. Ειδικότερα, από τους 929.500 ξένους υπηκόους, 161.600 προέρχονται από χώρες μέλη της ΕΕ και 767.900 από τρίτες χώρες. Στα επόμενα χρόνια πολλές οικογένειες Αλβανών έφυγαν από την Ελλάδα και πρώτα αυτό έγινε αντιπληπτό στα σχολεία, όπου ο αριθμός των Αλβανών μαθητών γινόταν σταδιακά όλο και μικρότερος στα χρόνια της κρίσης χρέους.
Όπως αποδεικνύεται με τα “φρέσκα” στοιχεία του αρμόδιου υπουργού, τελικά η χώρα όχι μόνο δεν πλημμύρισε από ξένους, αλλά φιλοξενεί αρκετά λιγότερους από ότι πριν από 15 χρόνια.
Δεν είναι όμως μόνο τα επίσημα στοιχεία, τα οποία κάποιος “καλοθελητής” μπορεί και να αμφισβητήσει. Υπάρχει και η πραγματικότητα της οικονομίας. Το πολιτικό κατασκεύασμα της “απειλής από τους λαθρομετανάστες” κατέρρευσε φέτος με πάταγο στην ελληνική ύπαιθρο, όπου αναζητούνταν εργατικά χέρια για τις σοδειές και δεν βρίσκονταν. Τα ίδια συνέβησαν στον ξενοδοχειακό κλάδο και την εστίαση, αλλά και τη φροντίδα ασθενών και ηλικιωμένων. Χαρακτηριστικά, η έλλειψη εργατικών χεριών κατά τη φετινή συγκομιδή ελιάς εκτόξευσε τα μεροκάματα έως τα 70 ευρώ κοντά στα Χριστούγεννα, φέροντας σε απόγνωση τους ελαιοπαραγωγούς.
Έτσι εκπρόσωποι κορυφαίων αγροτικών συνεταιρισμών κάλεσαν την κυβέρνηση να απλοποιήσει τις διαδικασίες για την πρόσληψη και επαναπρόσληψη μετακλητών εργατών, αλλά και τη νομιμοποίηση των παράτυπων μεταναστών που ήδη εργάζονται στην Ελλάδα. Ποιος τολμάει όμως να το κάνει αυτό με γενναία μέτρα, όταν κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα της εποχής είναι το “έξω οι ξένοι”;
Αντίθετα, άλλες χώρες της Ευρώπης διευκόλυναν την νομιμοποίηση της εισόδου και της εργασίας, αλλά και την ποιότητα διαβίωσης, ώστε να μην αντιμετωπίσουν ανάλογα προβλήματα (μόνο στην Ιταλία νομιμοποιήθηκαν 220.000 παράτυπα διαμένοντες). Ακόμα κι αν δεν τους θεωρούν κάποιοι “κανονικούς” ανθρώπους, οι ξένοι εργάτες χρειάζονται αξιοπρεπείς αμοιβές και όρους διαβίωσης, καθώς και προστασία των εργασιακών, κοινωνικο-ασφαλιστικών και θεμελιωδών δικαιωμάτων τους.
Κάπως έτσι, από το «οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές» φτάσαμε στο «πού είναι οι ξένοι;» ή και στο «οι ξένοι μάς παίρνουν τους μετανάστες μας»…
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και όσα “άκουσε” αυτή η εφημερίδα όταν έγραφε ότι πρέπει να υποδεχτούμε σαν ανθρώπους της ανάγκης του πρόσφυγες του πολέμου της Συρίας, εδώ στο χαϊδάρι και σε όλη την Ελλάδα. Η δαιμονική αντιμετώπιση του ξένου δεν βλάπτει μόνο αυτόν αλλά και την ίδια την κοινωνία που κατρακυλάει σε τέτοια απανθρωπιά.
Μενέλαος Χρόνης
