Φιλιώ Χατζημπεκιάρη
Εύλογα, μετά το μούδιασμα του σοκ επανέρχεται η λογική και η κριτική. Μένουμε στο σπίτι, επειδή οι κρατικές πολιτικές που απογύμνωσαν τη δημόσια υγεία, δεν μας άφησαν άλλη εναλλακτική. Το δημοκρατικό κράτος, αποποιούμενο την ευθύνη του στην προστασία των πολιτών του, την μεταφέρει στις πλάτες τους, δια των αχυρανθρώπων του, τους δαιμονοποιεί ως ήδη νοσούντες φορείς, και τους απειλεί δια στόματος Πρωθυπουργού, ότι τάχα εξαιτίας της ανυπακοής τους θα αυστηροποιηθούν τα μέτρα. Επικίνδυνη όσο και γελοία ρητορική. Οι “ειδικοί” που ξεφυτρώνουν μέσα στην κρίση, εν είδη προφητών και σωτήρων και αναζητούν με την αναδυόμενη εξουσία τους πολιτικό ρόλο. Όπως εύστοχα παρατήρησε συνάδελφος σε κλειστή συζήτηση, η επιστήμη πολιτικοποίειται ενώ η πολιτική επιστημονικοποίειται.
Κανείς δεν μιλάει ακόμα για το “μετά”. Η ηθική μας κρίνεται από το κατά πόσον ακολουθούμε τους κανόνες. Αν κάνουμε τζόγκινγκ σε άδειους δρόμους ή ποδηλασία στον Υμηττό, αν βολτάρουμε με το σκύλο μας στο άδειο πάρκο να ανασάνουμε. Παράλληλα, άλλοι, λες και εξαιρούνται από τον κίνδυνο, πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά τους με τα ΜΜΜ, συνωστίζονται από ανάγκη στα προαύλια των εξωτερικών ιατρείων και των νοσοκομείων, στέκονται σε ουρές έξω από φαρμακεία, τράπεζες κλπ ή “συγχρωτίζονται” μπροστά στα ψυγεία και τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Τέλος, νοσοκομειακοί γιατροί και νοσηλευτές επιτελούν το έργο τους χωρίς μέσα ατομικής προστασίας, με τη σκέψη τους στο δεδομένο του κ. Τσιόδρα ότι θα νοσήσουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους τρίτους (και τη διαβόητη διασπορά). Όμως, κατά τον κ. Βρούτση οι αντικοινωνικοί είναι οι “εκδρομείς” και οι “ανυπάκουοι”. Η καθολική απαγόρευση δείχνει νομοτελειακή, όμως είναι πιο εύκολο να την χωνέψουμε σε δόσεις. Όσοι βρεθήκατε προ εκπλήξεων, όσους σας πρόλαβε η ιστορία, είναι ευκαιρία να αναστοχαστείτε τις απόψεις σας. Καλώς ήλθατε στην ελληνική πραγματικότητα.
