“Αυτή μου η πεποίθηση διερράγη διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μπενέα. Υποκλίνομαι…”
Χρήστος Λεοντίου
Η ποιότητα των ποιητικών συλλογών που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια δεν αντικατοπτρίζει την πληθώρα των εκδόσεών τους. Εξαιρώντας τη συλλογή της Σόνιας Ζαχαράτου “Το Χάος Είπε”, δε θα έλεγα ότι έχω διαβάσει κάτι πραγματικά αξιόλογο την τελευταία δεκαετία από ποιητές της λεγόμενης “Νέας Γενιάς”.
Ως κορυφαίο μέσο έκφρασης πολλοί καταπιάνονται μ’ αυτό το δύσκολο είδος, προσπαθώντας με βερμπαλιστικές μεθόδους να πουν κάτι που τους αφορά ή που υποθέτουν πως αφορά κάποιος άλλους. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε -πιθανόν- φερέλπιδες ποιητές με ελάσσονα, ωστόσο, έργα και να απορούν πώς και γιατί δεν βρίσκουν τη θέση που (θεωρούν ότι) τους αξίζει.
Έχω ακούσει ομότεχνούς μου να λένε πως το έργο τους μοιάζει με το έργο κάποιων σπουδαίων ποιητών και, ακόμα χειρότερα, έχω ακούσει να απορρίπτουν ασμένως και συλλήβδην τις συλλογές των τελευταίων, κάτι που αποτελεί πλέον δευτέρα φύση τους, μία ασυγχώρητη έξη.
Αυτή η πεποίθηση που είχα ανέκαθεν, και εξακολουθώ να έχω, διερράγη σε κάποιο βαθμό εχθές, διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μπενέα “Το ελιξίριο της αιώνιας συντροφιάς” (Εκδόσεις Ανεμολόγιο).
Και λέω σε κάποιο βαθμό, λόγω του ότι τέτοιες συλλογές αποτελούν μόνο μια μικρή εξαίρεση, από τις περιπτώσεις ποιητών και “ποιητών” που προανέφερα. Αυτήν την μικρή σε έκταση, αλλά τεραστία σε ποιότητα συλλογή, είχα την τύχη να ακούσω αποσπασματικά από το στόμα του δημιουργού και έσπευσα να την αποκτήσω.
Τη διάβασα ολόκληρη εχθές και έπιασα τον εαυτό μου να εθίζεται στο ασύλληπτο κάλλος των ποιημάτων του, την εσωτερικότητα και το ψυχικό του σθένος, καθώς οι στίχοι του χύθηκαν “σαν ένα καραφάκι δροσιάς στο αποξηραμένο πρόσωπο”, όπως λέει σε ένα του ποίημα.
Μου θύμισε την ποίηση των Νεοσυμβολιστών και ιδιαίτερα του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη, αλλά διαπίστωσα και χαρακτηριστικά των Παρνασσιστών. Εντούτοις, το προσωπικό του ύφος είναι τόσο μοναδικό και προσωπικό, που δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί με ευκολία σε κάποιο είδος.
Ξεχωριστός τεχνίτης του λόγου, καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, νέος σε ηλικία αλλά και σε συγγραφική ορμή, ο Μπενέας είναι πραγματικά ξεχωριστός ποιητής. Έχω την αίσθηση πως ένας σύγχρονος Mayakovsky, δε θα έμπαινε στον κόπο να γράψει ένα δεύτερο “Πώς γράφονται τα ποιήματα”, αλλά θα παρέπεμπε τους ενδιαφερομένους στην ποίηση του Παναγιώτη Μπενέα. Στις φωτογραφίες ο ίδιος και το εξώφυλλο της συλλογής του. Υποκλίνομαι…
………………….
Διαβάστε τη συνέντευξη του ποιητή στην Μαρκέλλα Κουτίβα και το “Χαϊδάρι Σήμερα”:
Ο ποιητής Παναγιώτης Μπενέας μιλά
για “Το ελιξίριο της αιώνιας συντροφιάς”
