Ο ερωτικός λόφος του Χαϊδαρίου, ο θησαυρός του Μεγαλέξανδρου και η πόρνη πολυτελείας

Όμορφη ζεστή βραδιά. Ζευγαράκια περπατούν χέρι-χέρι στον λόφο του Προφήτη Ηλία και ψιθυρίζουν ερωτόλογα, απολαμβάνοντας τη νυχτερινή δροσιά και ρεμβάζοντας την πολύχρωμη Αθήνα. Οι λίγο μεγαλύτεροι θυμόμαστε πως, μερικά τέρμινα παλιότερα, πριν ο λόφος γίνει πολυσύχναστο στέκι, είχε αρκετή ερημιά, ώστε να τον προτιμούν νεαροί και νεαρές, που μετέτρεπαν το αυτοκίνητο του μπαμπά σε ερωτική φωλιά με ανοιχτούς ορίζοντες. Τι ποσοστό Χαϊδαριωτών απέκτησε στον Προφήτη Ηλία τις πρώτες ερωτικές εμπειρίες;
Σίγουρα μεγάλο. Καθότι του ματιού η περιπλάνηση κάνει καλό στην αποπλάνηση!

Σε κάθε περίπτωση, ο λόφος μας διεκδικεί, λόγω θέας, τον τίτλο ενός από τα πιο ερωτικά σημεία της πρωτεύουσας. Θα σας ενδιέφερε να μάθετε ότι το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στην ένδοξη αρχαία Αθήνα και ότι, μάλιστα, ήταν ένα εμβληματικό ερωτικό σημείο; Χοτ σποτ, που θα λέγαμε στη νεοελληνική…

Θα σας διηγηθώ μια μεγάλη ερωτική περιπέτεια, η πλοκή τής οποίας περιλαμβάνει κλοπή αμύθητης περιουσίας, φυγή, καταδίωξη, σεξ, φόνο. Το στόρι ξεκίνησε από τη μακρινή Βαβυλώνα και ολοκληρώθηκε στο Χαϊδάρι –τότε δεν έλεγαν έτσι, βέβαια, την πόλη μας. Πρωταγωνίστρια ήταν μια πόρνη και θύμα ο Μέγας Αλέξανδρος. Στο ρόλο του ερωτοχτυπημένου κλέφτη, ο ταμίας τού στρατηλάτη, που «σήκωσε» το θησαυροφυλάκιο τής «περίλαμπρης εκστρατείας» και το μετέτρεψε σε ένα πελώριο άγαλμα εταίρας στον σημερινό Προφήτη Ηλία, τον δικό μας, ορατό από όλη την Αθήνα! Κάποιοι λένε ότι είχε στηθεί στην κορυφή, αν και το επικρατέστερο είναι πως βρισκόταν στη ρίζα του λόφου, λίγο πάνω από την Ιερά Οδό. Προσοχή, είναι μια αληθινή ιστορία…

330 π.Χ. Βαβυλώνα. Ο Αλέξανδρος έχει σαρώσει τους πάντες, αλλά βαριέται το καθισιό και οραματίζεται μια καινούργια παράτολμη εκστρατεία, αυτή τη φορά στη μακρινή Ινδία -δεν έχει άλλο παραπέρα… Στο μεταξύ, σε ποιον να εμπιστευτεί, όσο θα λείπει, τα κολοσσιαία πλούτη από την προηγούμενη εκπολιτιστική του πορεία; Στον Άρπαλο, αποφασίζει. Who is Άρπαλος;

Ένας καλός φίλος τού Αλέξανδρου είναι, που κουβαλάει μια αναπηρία αρκετή για να τον απαλλάξει από τα πολεμικά καθήκοντα, όχι ικανή όμως να του στερήσει τη ντόλτσε βίτα και την Πυθιονίκη του.

Ποια ήταν η Πυθιονίκη; Αν ζούσατε στην εποχή της δεν θα χρειαζόταν να ρωτήσετε! Μπορεί τότε να μην υπήρχε η Espresso, τα καλά νέα όμως κυκλοφορούσαν ανεμπόδιστα και όλοι γνώριζαν την πανέμορφη και καλλιεργημένη Κορίνθια εταίρα (“συνοδό” πολυτελείας, για όποιον δεν το έπιασε, με πνευματική καλλιέργεια και φινέτσα), μια από τις κυρίες που συνετέλεσαν στο να βγει το γνωστό σλόγκαν για την Κόρινθο, ότι δηλαδή είναι «ο τόπος που γκρέμισε πολλά κατάρτια ναυτικών»! Αμφίσημη ρήση: ισχύει και το σεξουαλικό υπονοούμενο, ισχύει και το ότι έτρωγαν ολόκληρες περιουσίες άτακτων θαλασσινών… Η Πυθιονίκη το προχώρησε παραπέρα, αφού έφαγε και το ταμείο του Αλέξανδρου!

Μόλις φεύγει ο Αλέξανδρος, λοιπόν, για Ινδία ο Άρπαλος καλεί την Πυθιονίκη στη Βαβυλώνα. Περνούν «ζάχαρη» στα βάθη της Ανατολής. Ο Άρπαλος πιστεύει ότι ο Αλέξανδρος δεν θα επιστρέψει ποτέ και ζει σαν βασιλιάς –εννοείται και η Πυθονίκη σαν βασίλισσα.

Όταν όμως, μερικά χρόνια μετά, ο καλός θησαυροφύλακας πληροφορείται ότι ο κανονικός βασιλιάς βρίσκεται στον δρόμο της επιστροφής, αισθάνεται τρόμο. Ωστόσο η γυναικεία καπατσοσύνη δείχνει το σωστό δρόμο: Παίρνουν τους θησαυρούς (5.000 τάλαντα, παρακαλώ, περισσότερα από όσα ο Τζεφ Μπέζος και ο Μπιλ Γκέιτς μαζί), με 6.000 μισθοφόρους και καταφθάνουν στην Αθήνα. Δωροδοκούν κατά βούληση, δεξιά κι αριστερά, για να εξασφαλίσουν άσυλο. Μεταξύ αυτών που τα «έπιασαν» είναι και ο διάσημος εχθρός των Μακεδόνων, ο μέγας ρήτωρ Δημοσθένης, που αυτοεξορίζεται γιατί δεν έχει να πληρώσει το βαρύ πρόστιμο που του επιβάλλεται για το ατόπημά του.

Σε μια από τις ειδυλλιακές εκδρομές τους, ο φυγάς και η εταίρα απολαμβάνουν ένα πανέμορφο τοπίο της δυτικής Αττικής. Είναι ένα δασωμένο λοφάκι, στον δήμο Έρμου (έτσι μας λέγανε τότε), από το οποίο αγναντεύουν (χέρι – χέρι, όπως τα σημερινά ερωτευμένα που λέγαμε στην αρχή), την Καστέλλα, το Φάληρο, την Ακρόπολη, τον Υμηττό, τον Λυκαβηττό, την Πεντέλη (το Mall και το Village δεν έχoυν χτιστεί ακόμη). Ναι είναι ο δικός μας λόφος του Προφήτη Ηλία!

Όμως, βάσκανος μοίρα! Λίγο καιρό μετά, η Πυθιονίκη εγκαταλείπει τον μάταιο ετούτο κόσμο. Ο απαρηγόρητος εραστής ψάχνει τρόπο για να την κάνει αθάνατη. Θυμάται, λοιπόν, το υπέροχο ύψωμα που δεσπόζει στην Αθήνα και στήνει εδώ ένα πελώριο άγαλμα της καλής του. Αυτός είναι έρωτας!!!

Κι έτσι, ο Παρθενώνας από τον Ιερό Βράχο, διαλεγόταν με την εταίρα στον απέναντι λόφο, τον δικό μας δηλαδή… Σύμφωνα με έναν αρχαίο συγγραφέα, όταν ο διαβάτης αντίκριζε από μακριά το άκρως επιβλητικό μνημείο της Πυθονίκης, νόμιζε ότι ήταν δημόσιο χτίσμα για κάποιο επιφανή πολίτη της Αθήνας, ίσως του Μιλτιάδη, του Κίμωνα ή του Περικλή…

Αφού ολοκλήρωσε το περίλαμπρο μνημείο της αγαπημένης του, ο Άρπαλος έφυγε για την Κρήτη. Ευτυχώς, η ιστορία επιφύλαξε το τέλος που αξίζει σε μια τέτοια απίστευτη περιπέτεια: τον φόνο. Ο αρχηγός των μισθοφόρων, ονόματι Θίβρων, σκότωσε τον Άρπαλο για να κάνει δικό του τον θησαυρό του Μεγαλέξαντρου. Έτσι η Πυθιονίκη γκρέμισε, τελικά, το κατάρτι του Άρπαλου, εμμέσως και του Αλέξανδρου, συνεχίζοντας τη λαμπρή παράδοση των συντοπιτισσών της επαγγελματιών του έρωτα…

Εμείς μείναμε με τη στεναχώρια ότι το υπερμεγέθες άγαλμα της εταίρας χάθηκε. Φανταστείτε τι μεγαλεία θα είχαμε στο Χαϊδάρι, αν οι ερωτευμένοι είχαν την ευκαιρία να περιπατούν υπό την σκιά της σπουδαίας κυρίας του έρωτα, πάνω από τα πολύχρωμα φώτα της πόλης…