Μάνος Αχαλινωτόπουλος: Το θέμα ήταν να “μεταφραστεί” η ψυχή της Ανατολικής Ρωμιοσύνης, που ήταν ο Στέλιος
Manos Achalinotopoulos – Μάνος Αχαλινωτόπουλος
-To εγχείρημα ήταν δύσκολο.
-Το ότι άρεσε στους οικείους του δεν λέει και τίποτα υπάρχουν άπειρα παραδείγματα συγγενών που μετά θάνατον δημοσιοποιούν ακόμα και τα απορριφθέντα από τους ίδιους τους καλλιτέχνες – δημιουργούς μέχρι τελευταίας σταγόνας…
-Ο σκηνοθέτης κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες αλλά ο πρωταγωνιστής όπως εύστοχα είπε ο Θωμάς Κοροβίνης ήταν «κομμάτι γλυκερός και με άδειο βλέμμα» ενώ κατά την γνώμη μου ήταν αστοχία όχι να τραγουδήσει ο συγκεκριμένος ο οποίος είναι μια χαρά ποπ τραγουδιστής αλλά ο οποιοσδήποτε τραγουδιστής. Ηθοποιό κλάσης ήθελε το θέμα αυτό και όσο για φωνή δεν γίνεται είναι ανέφικτο κάποιος να πάρει πάνω του την ερμηνευτική ιδιοφυία του Καζαντζίδη και την γνώση του στην ακρίβεια του φραζαρίσματος και της εκφοράς της λαϊκής μουσικής και να μπει στον κόπο να την κοπιάρει.
-O Αντώνης Λιάκος έκανε λόγο για « εξωραϊσμό τοξικής αρρενωπότητας». Μάλλον αυτό συνέβη αλλά και αν δεν γινόταν έτσι και έμπαιναν τα πράγματα ως έγιναν χωρίς «κόφτες» το αποτέλεσμα ενδεχομένως θα ήταν αντιεμπορικό κάτι που κανείς δεν ήθελε και δεν μπορούσε να σηκώσει άσχετα αν καλλιτεχνικά πήγαινε σε πιο βαθιά νερά η ταινία προς όφελος της ίδιας της δικής της καλλιτεχνικής αλήθειας.
-Είχα την τύχη και ευλογία να γνωρίσω τον Καζαντζίδη από κοντά και να τον ακούσω δια ζώσης γιατί έπαιξα κλαρίνο και φλογέρες σε ένα από τα «κόντρα» κομμάτια της τελευταίας περιόδου του το «στην Ελλάς του 2000» του Αντώνη Βαρδή και θυμάμαι το ηλεκτρικό ρεύμα που ένιωσα στο στέρνο και την συγκίνηση… Μιλάμε για άλλα, πολύ άλλα μέτρα και σταθμά, εκτός του τρέχοντος τρόπου ερμηνείας…
Ακριβώς αυτή η εποχή με τα άλλα ήθη της «Ανατολίτικης Ρωμιοσύνης» η οποία είχε άλλα προτάγματα, άλλη κοσμοθεωρία και άλλες αισθητικές εμμονές ήθελε μια ομάδα εργασίας από πίσω με ανθρώπους ας πούμε σαν τον καθηγητή της Παντείου Λεωνίδα Οικονόμου( ο οποίος έχει εξαιρετικό συγγραφικό έργο για τον Καζαντζίδη) ή τον σπουδαίο Θεσσαλονικιό συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη και κάποιους ακόμα για να επιμεληθούν μια σειρά από λεπτομέρειες αλλά και ουσιώδη ζητήματα που μπάζουν και είναι ανακριβή στην αφήγηση.
Το θέμα δεν ήταν να πειστεί ο μπουρζουά κουλτουριάρης που ούτως ή άλλως σνομπάρει την θεματολογία των τραγουδιών του Στέλιου και δεν σκαμπάζει γρι από τον μουσικό του κόσμο ούτε να εξωραϊστεί ή να λειανθεί οτιδήποτε αλλά να «μεταφραστεί» ακριβώς αυτή η ψυχή της Ανατολικής Ρωμιοσύνης, που ήταν ο Στέλιος, με τίμια καλλιτεχνικά μέσα για το σήμερα για το 2025.
Βέβαια σαν πρώτο σκαλί όλος αυτός ο ντόρος που γίνεται σε νέα παιδιά, το χειροκρότημα στην αίθουσα, το τραγούδισμα από όλα τα χείλη, δίνει μια γεύση από το τι μπορεί να σημαίνει κοινός μύθος που σαν αδιόρατο νήμα μας ενώνει σε ένα τραγούδι και σε μια φωνή μια λειτουργία πρωταρχική και θεμελιώδης για το λαϊκό πολιτισμό που ομολογουμένως μας έχει λείψει.
Και μόνο για αυτό η προσπάθεια είναι ωφέλιμη.
Carpent tua poma nepotes
