Και ναι, ξανά πίσω στο έρημο, δεύτερο σπίτι μας…
Και ναι ξανά πίσω στο “άδειο σπίτι μας”, επιστροφή στην καθημερινότητα με την γλυκιά κούραση της προπόνησης, τα ατελείωτα χιλιόμετρα και τους πόνους στα πόδια.
Αλλά να ήταν μόνο αυτό… Μπαίνοντας λοιπόν σήμερα ξανά στο χώρο του Κολυμβητήριου μετά από πολύ καιρό, αντίκρισα ένα απίστευτο στα χρονικά θέαμα. Μια άδεια πισίνα, χωρίς γέλια και φωνές παιδιών, χωρίς κουρασμένα αλλά παράλληλα χαρούμενα πρόσωπα μικρών και μεγάλων αθλητών να προπονούνται για να κατακτήσουν ο καθένας τους διαφορετικούς στόχους και όνειρα που έχουν βάλει στο μυαλό τους. Ούτε φωνές και σφυρίγματα προπονητών που δουλεύανε ασταμάτητα όλο το χρόνο για τους αθλητές τους.
Δυστυχώς είναι αλήθεια, μετά από πολλά χρόνια μέσα στις πισίνες, χειμώνα – καλοκαίρι με χιόνια, βροχές, ηλιόλουστες μέρες και αμέτρητες ώρες μέσα στο νερό. Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι θα έβλεπα την πισίνα σε αυτή την κατάσταση, το “δεύτερο σπίτι μου” άδειο…
