Η Αυριανή, ο Χατζηδάκις, ο Θεοδωράκης, τα σύκα και η ΕΟΝ
Γιώργος Παπαδογιάννης
Βρισκόμαστε στο 1987. Η Ελλάδα εξουσιάζεται όχι από το ΠΑΣΟΚ αλλά από τον ορισμό της χυδαιότητας, από τον ορισμό του λαϊκισμού και φυσικά από τον ορισμό του «Αυριανισμού».
Εκατομμύρια Έλληνες γαλουχούνται και μυούνται στην καταστροφή της Ελληνικής γλώσσας, στην καταστροφή της διανόησης, στον εκχυδαϊσμό των πολιτικών ηθών μέσα από ένα φασιστικό έντυπο το οποίο θα έπρεπε δημόσια να μετανοούν όσοι διάβαζαν. Αυτό το έντυπο λοιπόν κάποτε τόλμησε ένας καλλιτέχνης να κοντράρει αντίθετα στο ρεύμα των εκατομμυρίων Ελλήνων και κόντρα στο ρεύμα όλων των πολιτικών δεξιών – κεντρώων – αριστερών.
Η ιστορία ξεκινάει με έναν άλλο μεγάλο με «ξεκάθαρη όραση» -τον Μάνο Χατζιδάκι- πριν φτάσουμε στην ιστορία με τον Μίκη Θοδωράκη με την οποία συνδέονται τα γεγονότα. Βρισκόμαστε στις 7 Σεπτεμβρίου 1987 σε συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι στο Καλλιμάρμαρο. Ο Μάνος Χατζιδάκις παίρνει τον λόγο:
– Η αποψινή συναυλία στο Καλλιμάρμαρο έχει έναν λόγο ιερό: Να καταγγείλω δημόσια την επί χρόνια ανενδείαστη ύπαρξη και κυκλοφορία της πιο φασιστικής και βρωμερής φυλλάδας που γνώρισε ο τόπος: της «Αυριανής». Της φυλλάδας που μολύνει τον Ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας. Που με την ανοχή μας ρυπαίνει την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Τη φυλλάδα που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να γκρεμίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τη φυλλάδα που πιστεύει ότι προασπίζεται τη δημοκρατία ενώ προσκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα σαν άλλη «Αγία Αθανασία του Αιγάλεω». Τη φυλλάδα που το ψέμα και η ψευδολογία της είναι οικείες πρακτικές, καθημερινά βασιζόμενη στην περιφρονητική σιωπή των θιγομένων. Μου λένε πως και σε άλλες χώρες υπάρχουν φυλλάδες σαν και αυτήν. Δηλαδή επειδή υπάρχουν και αλλού βόθροι, οφείλουμε να ανεχτούμε και τους δικούς μας; Η αυριανή πρέπει να κλείσει και αυτό είναι το νόημα της συμμετοχής μου στο Καλλιμάρμαρο. Την άλλη μέρα η Αυριανή έγραφε: Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον εκμαυλιστή νέων που ακούει στα ονόματα Μανωλία, Μάνια, Μινού Χατζηδού, ποιος επέτρεψε σαυτό το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει τους διοργανωτές της φιλανθρωπικής εκδήλωσης; Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για τη σημερινή ελληνική κοινωνία. Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το ηθικό AIDS αυτού του βρωμερού υποκειμένου. Αυτό ήταν και ένα παράδειγμα του φασισμού που ασκούσε η Αυριανή στην πολιτική ελίτ όλων των χρωμάτων όπου κανένας δεν τολμούσε να κουνηθεί μη τυχόν και τον πιάσει ο Κουρής στο στόμα του.
Έτσι λοιπόν, ποιοι έδειξαν επίσημα τη στήριξή τους στον Κουρή και τη φυλλάδα του;
Η Μελίνα Μερκούρη!!! –σημειωτέον, διαχρονική φίλη μέχρι τότε του Μ. Χατζιδάκι!
Ο Λαλιώτης
Ο Μανώλης Γλέζος!!!
Ο Κίμων Κουλούρης
Ο Γιάννης Ζίγδης
Ο Γ. Α. Μαγκάκης
Ο Πάγκαλος
Ο Φ. Πετσάλνικος
Ο Δ. Μπέης
Ο Μ. Δρεττάκης
Βλέποντας την πολιτική υποστήριξη που είχε η Αυριανή από όλα τα κόμματα, συνέχισε τον οχετό:
«Παρακαλείται ο κύριος Μάνος Χατζιδάκις να περάσει από την Αυριανή να πάρει ένα καλάθι σύκα που του αρέσουν πολύ»
«Εδώ και καιρό ο κίναιδος Χατζιδάκις προτρέπει – μέσα από τις στήλες γνωστού γυναικείου περιοδικού – τις κόρες, τις αδελφές και τις γυναίκες μας να γίνουν λεσβίες. Φοβόμαστε μήπως κανένας μουστακαλής χάσει την ψυχραιμία του και τον κάνει μαύρο στο ξύλο.»
Την ίδια εποχή, που όλοι οι εκπρόσωποι της πολιτικής σκηνής φοβούνται μη τους πιάσει η γλώσσα του Κουρή, ο Μίκης Θεοδωράκης -μόνος μεταξύ όλων- δίνει συνεντεύξεις στις οποίες εκθειάζει τον Μάνο Χατζιδάκι για το μεγαλείο του έργου του. Μόνος μεταξύ όλων αδιαφορεί για το απειλητικό – φασιστικό κλίμα του Αυριανισμού και με ξεκάθαρη ματιά μιλάει για τον Μ. Χατζιδάκι στο μέγεθος που πραγματικά του αξίζει.
Η Αυριανή μετά τη φασιστική απόπειρα αποκαθήλωσης του Μάνου Χατζιδάκι επιχειρεί να αποκαθηλώσει τώρα και τον Μίκη Θεοδωράκη. Κυκλοφορεί υλικό το οποίο αποκαλύπτει ότι ο Μίκης Θεοδωράκης όταν ήταν 15 ετών ήταν γραμμένος στην ΕΟΝ του Μεταξά (Εθνική Οργάνωση Νέων). Ο Μίκης Θεοδωράκης αδιαφορεί για τις δημοσιεύσεις, ενώ ο Μάνος Χατζιδάκις αναλαμβάνει να μιλήσει αντί αυτού σε σχετική συνέντευξη:
– Πληροφορώ τους γελοίους υπόδικους κοινού ποινικού δικαίου (Κουρής), πως τον καιρό εκείνο, όλοι οι μαθητές αναγκαστικά είμασταν στην ΕΟΝ. Δεν ήταν δυνατό να φοιτούμε στα σχολεία χωρίς να ανήκουμε στην ΕΟΝ. Επίσης 15 χρονών νέοι δεν έχουν υποψία πολιτικής συνείδησης. Και τώρα να σας πω: Ξέρετε πως ονομάζονται οι άνθρωποι που αμφισβητούν τους αγώνες ενός νέου που από 19 χρονών καταδιώχθηκε, εξορίστηκε, φυλακίστηκε; Να σας πω: ονομάζονται καθάρματα! Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι αναποφάσιστοι που θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ.
Για αντιπερισπασμό στην Αυριανή που προσπαθεί να μας επιβάλει το χειρότερο πρόσωπο εξουσίας ας ακούσουμε την εισαγωγή από τον «Διόνυσο» του Μίκη που είναι βαθιά ποιητικός και αντικρατικός. Ο Μίκης εδώ τραγουδάει υπέροχα μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του, που έρχονται σήμερα όλοι αυτοί οι περιηγητές της αθλιότητας να μηδενίσουν! Η σύνταξη του άρθρου βασίστηκε σε απομαγνητοφωνήσεις συνεντεύξεων, σε αποσπάσματα της Αυριανής και σε απομαγνητοφώνηση της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο το 1987.
………………………………………………..
Πρόσωπα
Συχνά γυρίζαμε μαζί στην Αθήνα.
Καθόμασταν στο πίσω κάθισμα του λεωφορείου και διηγιόταν ο ένας στον άλλο την τελευταία του μουσική σύνθεση.
Με τη φαντασία μας μεταχειριζόμαστε μεγάλες ορχήστρες.
”Το θέμα το παίρνουν έξι τρομπόνια”, έλεγε αίφνης για κάποια φανταστική σύνθεση που ονειρευόταν εκείνο τον καιρό. ”Και ξαφνικά επεμβαίνουν τρεις άρπες…” και ούτω καθεξής.
Μετά το έργο του Αλέξη Δαμιανού ”Το καλοκαίρι θα θερίσουμε”, άρχισε να δουλεύει στο θέατρο. Του άρεσε τόσο πολύ, που μια φορά, στο Περοκέ, τον είδα να παίζει κομπάρσος και να τρέχει στη σκηνή.
Το 1945 ακολούθησε τους ”Ενωμένους Καλλιτέχνες” στην τουρνέ τους, στην επαρχία. Στη Λάρισα, ένα μεσημέρι, μπήκαν οι Σούρληδες στο θέατρο για να δείρουν τους κομμουνιστές καλλιτέχνες. Δε βρήκαν όμως παρά μόνο τον Μάνο, που έπαιζε μόνος το πιάνο του. Έφαγε και το μερίδιο των άλλων και του σπάσανε και τα δόντια.
Μίκης Θεοδωράκης
