Για τους κομματάρχες του ΠΑΣΟΚ στο Χαϊδάρι (και όχι μόνον…): “Είναι η Οργάνωση, ηλίθιε…”
Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας
Ελπίζω κατ΄ αρχήν να μην παρεξηγηθεί ο δάνειος τίτλος που αποτελεί παράφραση της γνωστής ρήσης του Μπιλ Κλίντον για την οικονομία. Υπηρετεί τις ανάγκες του κειμένου και δεν αναφέρεται προφανώς σε πρόσωπα. Επίσης οι αμύητοι περί τα κομματικά του ΠΑΣΟΚ αναγνώστες ίσως αναρωτηθούν σε ποιους απευθύνομαι. Εκείνοι ξέρουν…
Επιτρέψτε μου να πάω πίσω στα ωραία χρόνια της πολιτικής και ιδεολογικής καθαρότητας, «τότε που ζούσαμε» που λέει και ο Ασημάκης Πανσέληνος. Κάποιοι από τους τωρινούς κομματάρχες ίσως δεν είχαν γεννηθεί τότε αλλά όταν πριν 50 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε το ιστορικό κάλεσμα για την «αυτοοργάνωση», το έκανε για ένα και μόνο λόγο: για να σπάσει το κυρίαρχο μέχρι τότε μοντέλο της βουλευτοκρατίας και του κομματαρχισμού, που ήταν η αποκλειστική μορφή «πολιτικής διαμεσολάβησης» μεταξύ λαού και εξουσίας. Η Τοπική Οργάνωση του Χαϊδαρίου ήταν από τις πρώτες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και ιδρύθηκαν πανελλαδικά αποτελώντας, μαζί με την ιστορική Τ.Ο 2 του Αιγάλεω, μια από τις πλέον δραστήριες Οργανώσεις του Κινήματος στη Δυτική Αθήνα.
Για κάποια χρόνια, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, το μοντέλο της βουλευτοκρατίας τουλάχιστον όσο αφορούσε το ΠΑΣΟΚ, πράγματι διαλύθηκε. Φτάσαμε δε στο άλλο άκρο: οι βουλευτές για να παραστούν ακόμη και σε κοινωνική εκδήλωση στην περιοχή, έπρεπε να ενημερώσουν και να πάρουν την άδεια της Οργάνωσης αλλιώς «μαύρο φίδι» που τους έφαγε! Έχω ακόμη στο αρχείο μου καμιά δεκαριά τέτοιες καταγγελίες…
Όμως τα «ωραία χρόνια» πέρασαν και το ΠΑΣΟΚ πνίγηκε στον κυβερνητισμό και στη διαχείριση της εξουσίας. Αλλοτρίωση κανονική… Η διαμεσολάβηση ως έννοια και ως πρακτική επανήλθε, μόνο που τους παλιούς κομματάρχες αντικατέστησε η ίδια η Οργάνωση. Για όσους δε ανησυχούσαν και πρόβαλλαν ενστάσεις για τον εκφυλισμό υπήρχε το αποστομωτικό επιχείρημα: Σαράντα χρόνια διορίζονταν οι «άλλοι». Ας διοριστούν τώρα και τα δικά μας παιδιά, δε χάθηκε ο κόσμος.,,
Όμως σταδιακά εμφανίστηκε και μια άλλη παραλλαγή. Την Οργάνωση ως συλλογικότητα αντικατέστησαν στο ρόλο του διαμεσολαβητή οι νέου τύπου κομματάρχες καθώς όλα τα κορυφαία στελέχη είχαν σε όλες τις Οργανώσεις τους ανθρώπους τους που «έτρεχαν» πρώτα γι αυτούς και μετά για το κόμμα. Αυτή η μόδα εξαπλώθηκε τόσο πολύ που είχαμε μείνει πια ελάχιστοι όσοι δεν ομνύαμε στο όνομα κάποιου μεγαλοστελέχους. Και μη φανταστείτε μόνο τους κορυφαίους. Όλοι είχαν τους ανθρώπους τους. Φτάσαμε στο σημείο να έχει κομματάρχη στο Χαϊδάρι ακόμη και ο Μαντέλης, ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε…
Οι καιροί άλλαξαν και πάλι, ήρθαν τα πέτρινα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και αφού χάθηκε η εξουσία, μαζί της χάθηκαν και οι νομείς της και οι εκπρόσωποί τους. Έκλεισαν και οι Οργανώσεις και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Όμως το κομματαρχιλίκι ως διαδικασία εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης δεν ξεριζώθηκε. Και μπορεί να μην είχαμε πιά «κορυφαία στελέχη», είχαμε όμως πολλούς επίδοξους αρχηγούς! Καμιά δεκαριά στις προηγούμενες εκλογές, έξι-εφτά στις πρόσφατες, ζωή νάχουν!
Και εμφανίστηκαν πάλι οι κομματάρχες ως αντιπρόσωποι αυτή τη φορά των υποψήφιων αρχηγών. Τους έβλεπα και τους καμάρωνα στις εκλογές στο Δημαρχείο. Τι κινητοποίηση, τι τρέξιμο, τι δραστηριότητα ακάματη! Οργάνωση που θύμιζε παλιές εποχές. Τα κινητά είχαν πάρει φωτιά, και σκεφτόμουν πόσο θα μας διευκόλυναν αν τα είχαμε στην εποχή μας. Και φυσικά αποτέλεσμα: Πάνω από 1.300 άνθρωποι ήρθαν και ψήφισαν, αριθμός οπωσδήποτε εντυπωσιακός.
Και αναρωτήθηκα και αναρωτιέμαι: Γιατί αυτή η ακατάβλητη ζωτικότητα εξαντλήθηκε στο κυνήγι των σταυρών των υποψηφίων; Το κόμμα υπάρχει για να εξυπηρετούνται οι υποψήφιοι αρχηγοί και όχι το αντίθετο; Πού χάθηκαν μετά τις εκλογές όλοι αυτοί οι δραστήριοι άνθρωποι, οι καταστάσεις και οι ψηφοφόροι τους;
Αν όλοι αυτοί οι πληθωρικοί κομματάρχες ένωναν τις δυνάμεις τους δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ζωντανή και δραστήρια Τοπική Οργάνωση σαν κι αυτή που δημιουργήσαμε κάποτε μέσα σε απείρως δυσκολότερες συνθήκες, τότε που ο περιβόητος ασφαλίτης Παπαδόπουλος (τι ταιριαστό όνομα…) μέσα στο πράσινο Φιατάκι (τι θυμήθηκα τώρα…) παρακολουθούσε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από τα γραφεία για να πληροφορήσει στη συνέχεια αρμοδίως οικείους, εργοδότες κλπ.
Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένας χώρος, έστω σε ένα υπόγειο, σε έναν όροφο σε έναν απόκεντρο δρόμο για να ανοίξουν και πάλι τα γραφεία της ιστορικής Τοπικής Οργάνωσης του Χαϊδαρίου;
Πρέπει όλοι οι άνθρωποι των αρχηγών και των κορυφαίων στελεχών να καταλάβουν ένα απλό πράγμα. Όσο κι αν οι καιροί άλλαξαν, η «δουλειά του μυρμηγκιού» που κάνει η Οργάνωση είναι αναντικατάστατη. Οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν διαμορφώνονται μόνο από την τηλεόραση και τα social media αλλά και στο μαζικό χώρο, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο καφενείο, στο κομμωτήριο, εκεί που ζει, εργάζεται ή ψυχαγωγείται ο πολίτης! Εκεί έδρασε και μεγαλούργησε το ΠΑΣΟΚ, εκεί συναντήθηκε με την «ψυχή» του εργαζόμενου λαού και εκεί την έχασε.
Αυτή η ανάγκη είναι ακόμη μεγαλύτερη στο Λεκανοπέδιο και απορώ που τόσο καιρό αυτό δεν το καταλαβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ. Τι να το κάνουμε το 20% στο νομό Γρεβενών που έχει όσους ψηφοφόρους έχει και το Χαϊδάρι, αν παίρνουμε μονοψήφια ποσοστά στο Περιστέρι;
«Τα σχολειά χτίστε..» έλεγε ο Παλαμάς. Τις Οργανώσεις ξαναστήστε, λέει η ταπεινότητά μου. Αλλιώς θα έχουμε στρατηγούς χωρίς στρατό. Και όχι τίποτα άλλο αλλά έτσι θα χάσουν και οι λοχαγοί τη χρησιμότητά τους…
Ο Τρύφωνας Δάρας είναι ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στη Δυτική Αθήνα
