Τι σημαίνει ένα εργοστάσιο καύσης σκουπιδιών δίπλα μας, στο Σχιστό
Αυτό που ισχύει επί δεκαετίες, ότι δηλαδή η δυτική πλευρά του Λεκανοπεδίου θα υποδέχεται όλους τους όγκους των σκουπιδιών, δεν μεταβάλλεται, ακόμα και με τη δραματική αλλαγή που προωθεί το Υπουργείο Περιβάλλοντος και ακούει στο όνομα “καύση σκουπιδιών” ή -πιο κομψά- “ενεργειακή αξιοποίηση απορριμμάτων”. Τα εργοστάσια προβλέπεται να χωροθετηθούν στη Φυλή και το Σχιστό.
Το σκηνικό για τη νέα θεματική είσοδο έχει στηθεί: Αποτυχία ανακύκλωσης και υπέρογκες αυξήσεις ανά τόνο απορριμμάτων με το τέλος ταφής. Το πλαίσιο το έχει θέσει ο Γ.Γ. Συντονισμού και Διαχείρισης Απορριμμάτων, Μανώλης Γραφάκος, δηλώνοντας πως με την ολοκλήρωση των διαγωνισμών για την κατασκευή δυο μονάδων επεξεργασίας στο Σχιστό και στη Φυλή, σε συνδυασμό με την επιβολή του τέλους ταφής και την κατασκευή μονάδας ή μονάδων ενεργειακής αξιοποίησης (καύσης) απορριμμάτων στην Αττική από τον ιδιωτικό τομέα, θα μειωθούν κατά πολύ τα σκουπίδια που οδηγούνται στον ΧΥΤΑ Φυλής…
Τι σημαίνει ένα εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων στο Σχιστό;
Τι σημαίνει όμως ένα εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων; Αποτελεί πηγή τοξικής ρύπανσης, εστία σπατάλης φυσικών πόρων και αιτία οικονομικής επιβάρυνσης των πολιτών. Αποκαλυπτικό είναι το βίντεο του Δυτικού Μετώπου:
Διαδοχικά τα όχι των Περιφερειών, ο Χαρδαλιάς τι θα πει;
Τα Περιφερειακά Συμβούλια Δυτικής Μακεδονίας και της Αρκαδίας είπαν όχι στα σχέδια για την δημιουργία μονάδων καύσης απορριμμάτων γνωμοδοτώντας αρνητικά όσον αφορά τη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του Υπουργείου Ενέργειας.
Μέχρι τις 17/10 πρέπει να έχουν πάρει θέση οι Δήμοι. Ο Δήμος Χαϊδαρίου δεν έχει ασχοληθεί ακόμη με το θέμα.
Αν και η θέση των Περιφερειών δεν παίζει αποφασιστικό ρόλο, έχει σημασία η στάση που θα κρατήσει ο Νίκος Χαρδαλιάς, εισηγούμενος τη θέση της Περιφέρειας Αττικής, όπου ο σχεδιασμός προβλέπει δύο εργοστάσια καύσης, ένα στη Φυλή και ένα στο Σχιστό.
Η μέχρι τώρα άποψή του πάντως είναι θετική στην καύση. Σε συνέντευξη στο ΑΠΕ – ΜΠΕ και απαντώντας σε σχετική ερώτηση, δήλωσε:
«Το Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Αποβλήτων επιβάλλει τη συρρίκνωση της ταφής αστικών στερεών αποβλήτων σε 10% έως το 2030. Στην Αττική κάθε χρόνο παράγουμε 1,8 εκατ. τόνους αποβλήτων. Ακόμη και με το αποδοτικότερο σύστημα ανακύκλωσης, μπορούμε να ανακτήσουμε τη μισή ποσότητα. Το υπόλοιπο μισό πρέπει να οδηγείται, όπως συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη, σε καύση που παράγει πολύτιμη ενέργεια. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας μόλις έθεσε σε διαβούλευση τη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για τη δημιουργία 6 μονάδων καύσης σε όλη τη χώρα. Προσωπικά θεωρώ ότι χρειαζόμαστε περισσότερες μονάδες για τα απορρίμματα της Αττικής, χωροθετημένες, για προφανείς λόγους, εκτός αστικού ιστού. Η Περιφέρεια και ο ΕΔΣΝΑ, τον οποίον έχουμε θέσει σε διαδικασία εξυγίανσης, θα συνεργαστεί στενά με την κυβέρνηση και τους Δήμους τους επόμενους μήνες για να βρούμε την καλύτερη βιώσιμη λύση».
Έτσι κατάντησε φάντασμα η ανακύκλωση
και άνοιξε ο δρόμος για την καύση
Ο Γρηγόρης Κωνσταντέλος, δήμαρχος Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης και Α΄ Αντιπρόεδρος της ΚΕΔΕ, τον οποίο κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει για “αριστερές υπερβολές”, σε συνεδρίαση της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Αττικής (ΠΕΔΑ), μετά την παρουσίαση του νέου μοντέλου διαχείρισης απορριμμάτων από τον Γ.Γ. Διαχείρισης Αποβλήτων Μανώλη Γραφάκο, έθεσε τους σοβαρούς προβληματισμούς του για το πλαίσιο που διαμορφώνεται.
Η παρέμβασή του αποκαλύπτει τη βασική αιτία για την οποία αποτυγχάνει η ανακύκλωση συσκευασιών, δηλαδή την παράνομη εισφοροδιαφυγή των υπόχρεων εταιρειών, παρόλο που το σχετικό τέλος το πληρώνουν οι καταναλωτές με κάθε αγορά συσκευασμένου προϊόντος. Τονίζει επίσης ότι το σχέδιο ευνοεί την ιδιωτική πρωτοβουλία και μόνο. Αυτό γίνεται εις βάρος της Αυτοδιοίκησης, αφού δεν υπάρχει κανένα επενδυτικό ρίσκο στον ιδιωτικό τομέα από την στιγμή που οι δήμοι και οι καταναλωτές θα πληρώσουν τον λογαριασμό κερδοφορίας των μονάδων καύσης.
Πιο αναλυτικά:
Πρώτα απ’ όλα, το νέο μοντέλο βασίζεται κατά 70-80% στο τέλος ταφής. Ωστόσο, αυτό το τέλος εκκρεμεί ακόμη ενώπιον του ΣτΕ ως προς τη νομιμότητά του. Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να σχεδιάζουμε πάνω σε μια αβέβαιη βάση, η οποία μπορεί να ανατραπεί με μια αρνητική απόφαση τους ΣτΕ.
Δεύτερο κρίσιμο ζήτημα που ανέπτυξα είναι η συνέχιση της εισφοροδιαφυγή των υπόχρεων παραγωγών συσκευασίας. Εδώ και χρόνια, σχεδόν το 45% των υποχρεώσεών τους δεν καταβάλλεται. Αλλά και όσοι πληρώνουν καταβάλλουν εισφορές που είναι μόλις στο 1/4 των αντίστοιχων ποσών που καταβάλουν οι παραγωγοί συσκευασίας στην Ευρώπη, αφήνοντας τους Δήμους να καλύπτουν το οικονομικό κενό που δημιουργείται στις εταιρίες των συστημάτων ανακύκλωσης, μέσω των συμβάσεων τύπου Β . Παρά την πρόοδο που φέρνει η συνένωση του ΕΜΠΑ και του ΓΕΜΗ, εκτιμάται ότι θα ανακτηθεί μόλις το 25%, των εισφορών που δεν καταβάλλονται, ενώ το υπόλοιπο 80% θα συνεχίσει να εισφορό-διαφεύγει αν δεν υπάρξουν γενναίες αποφάσεις, όπως πχ να απαγορευθεί η διάθεση προϊόντων που δεν πληρώνουν το τέλος συσκευασίας στα ράφια των σουπερμάρκετ.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
– Τσούκου – τσούκου, για την καύση πάμε
– Γιατί όχι και στο Σχιστό εργοστάσιο ενεργειακής αξιοποίησης απορριμμάτων; Και η Βιέννη έχει το δικό της!
– Γεμίσαμε high tech κάδους και σπιτάκια ανακύκλωσης – Το χρήμα σε εξοπλισμό άφθονο, οι επιδόσεις αστείες
Επιπλέον, ανέφερα ότι το τέλος ταφής μετατρέπεται τώρα σε τέλος καύσης (περίπου 85€ ανά τόνο), και επιπρόσθετα στο τέλος αυτό οι Δήμοι θα πληρώνουν και τέλος ανά τόνο εισόδου στις Μονάδες Ανάκτησης Ανακύκλωσης (ΜΑΑ)για την μετατροπή απορριμμάτων σε δευτερογενές καύσιμο.
Παράλληλα, τόνισα ότι ήταν λάθος του Υπουργείου Περιβαλλοντος να δεσμευτεί ότι η υποχρέωση της μείωσης του υπολείμματος προς ταφή στο 10% από το 2035 στο 2030.
Οπως πριν λίγα χρόνια που επισπεύσαμε την απολιγνιτοποίηση κατά 5-7 χρόνια, γεγονός που επιβάρυνε το κόστος της ενέργειας για την κοινωνία.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε το παράδειγμα της Γερμανίας, όπου το 85% των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και όλες οι μονάδες ενεργειακής ανάκτησης από τα απορριμμάτων βρίσκονται υπό τον έλεγχο της αυτοδιοίκησης. Εμείς, αντίθετα, φαίνεται να χάνουμε άλλη μία ευκαιρία.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο σχεδιασμός που προωθεί το Υπουργειο Περιβαλλοντος, ευνοεί την ιδιωτική πρωτοβουλία και μόνο, εις βάρος της Αυτοδιοίκησης αφού δεν υπάρχει κανένα επενδυτικό ρίσκο στον ιδιωτικό τομέα από την στιγμή που οι δήμοι και οι καταναλωτές θα πληρώσουν τον λογαριασμό κερδοφορίας των μονάδων καύσης. Εάν όμως η διαχείριση γινόταν μέσω των ΦΟΣΔΑ, με δίκαιη κατανομή των αποδόσεων της αλλά και των αρμοδιοτήτων, θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα για τους δήμους που αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά αδιέξοδα αλλά και πιο καθαρό και ασφαλές περιβάλλον για όλους.
Μ.Χ.
