Ελευσίνα: “Μα είναι δυνατόν να είναι αληθινός ο αρχαίος μύθος;”

Andonopoulos Dionysis

Στη Σπηλιά του Ιπποθόωντα…

Πάντα μου άρεσε να διαβάζω αρχαίους μύθους. Μου εξιτάρουν τη φαντασία και με ταξιδεύουν σε εποχές που μοιάζουν επικές και που ίσως θα ήθελα να ζήσω. Κατά βάθος πιστεύω ότι στους αρχαίους μύθους πάντα υπάρχει κάποιο υπόβαθρο, δεν μπορεί να έχουν γραφτεί έτσι τυχαία από τους προγόνους μας, γι αυτό και σώζονται τόσους αιώνες.

Πέρυσι διάβασα έναν αρχαίο μύθο της Ελευσίνας, άγνωστο στο ευρύ κοινό. Πρόκειται για τον μύθο της πριγκίπισσας Αλόπης, την οποία σκότωσε ο πατέρας της Κερκίονας βασιλιάς της Ελευσίνας, όταν έμαθε ότι γέννησε το νόθο παιδί του Ποσειδώνα. Η Αλόπη στην προσπάθειά της να μην μάθει ο πατέρας της για το μωρό, το φυγάδευσε σε μια σπηλιά ενός βοσκού στο βουνό Κέρατα ΒΔ της Ελευσίνας. Εκεί βρήκε το μωρό ένας βοσκός και το έδωσε στην φοράδα του να το βυζάξει. Το μωρό ονομάστηκε για τον λόγο αυτό Ιπποθοών, ο οποίος αργότερα έγινε βασιλιάς της Ελευσίνας.

Αν έχει βάση ο μύθος, θα υπάρχει και η σπηλιά, συλλογίστηκα διαβάζοντας τις τελευταίες γραμμές. Ένα Κυριακάτικο πρωί λοιπόν, παίρνω έναν καφέ και οδεύω προς το βουνό Τρίκερι (αρχ. Κέρατα)

Αρχικά πρέπει να βρω τον αρχαίο δρόμο Ελευσίνας – Μεγάρων ο οποίος θα με οδηγούσε στην σπηλιά (αν υπήρχε.) Από έναν παλαιό χάρτη του Kaupert γνώριζα ότι ο αρχαίος δρόμος, δεν είναι η σημερινή παλαιά εθνική οδό Αθηνών Κορίνθου, αλλά ότι βρίσκεται λίγο πιο πάνω στο βουνό.

Μετά από λίγα λεπτά έρευνας, εντόπισα τον αρχαίο δρόμο. Κανείς δεν του δίνει πια σημασία στην Ελευσίνα. Τον αναγνώρισα από τις αμαξοτροχιές που ακόμα ήταν εμφανής στα βράχια, αλλά και από τα διάσπαρτα κεραμικά που έβρισκα κατά μήκος του, διασχίζοντας τον. Ακολουθώντας τον αρχαίο δρόμο, φανταζόμουν τον Θησέα να κατηφορίζει από εδώ επιστρέφοντας από την Τροιζήνα, καθώς και τους Σπαρτιάτες οπλίτες να περνούν κατά την εκστρατεία τους στην Αθήνα.

Πολύ γρήγορα έφτασα σε μια άνυδρη ρεματιά την οποία και πέρασα. Λίγο πιο κάτω, μια παρατημένη στάνη. Ο δρόμος πλέον ανηφόριζε προς το βουνό και γινόταν όλο πιο δύσβατος, ώρα να επιστρέψεις σκέφτηκα. Αυτό που ψάχνεις απλά δεν υπάρχει, είναι ένα παραμύθι, ένας μύθος.

Λίγο πριν πάρω τον δρόμο της επιστροφής διακρίνω έναν σωρό από περίεργες πέτρες οι οποίες μου δείχνουν σαν αρμολογημένες. Δεν είμαι όμως σίγουρος. Τελικά παίρνω την απόφαση να συνεχίσω και λίγο παρακάτω βλέπω ερείπια, πιθανόν αρχαίας κατοικίας.

Πλησιάζω και ρίχνω μια ματιά ψηλά στο βουνό όπου έκπληκτός διακρίνω μια τρύπα σαν σπηλιά. Πλησιάζω και εσωτερικά η σπηλιά μοιάζει με φάτνη. Ερεύνησα το σημείο για τυχόν επιγραφές ή σχέδια χωρίς αποτέλεσμα.

Γύρω πέτρινα τοιχία γκρίζου ελευσινιακού αργόλιθου, άγνωστο ποιας εποχής. Μοιάζει με αρχαίο μαντρί.

Εδώ πρέπει να είναι η σπηλιά του Ιπποθοωντα, σκέφτηκα αμέσως. “Μα είναι δυνατόν;”, είπα ερχόμενος σε σφοδρή αντιπαράθεση με τον ίδιο μου τον εαυτό…

Κείμενο Δ. Αντωνοπουλος