“Δεν θέλουμε λεφτά, εθνική στρατηγική στον πρωτογενή τομέα θέλουμε”. Η φράση ανήκει στον ελαιοπαραγωγό κ. Γιάννη Κριθαράκη και διατυπώθηκε σε ένα ενδιαφέροντα διάλογο αγροτών στη σελίδα Οι Φίλοι της Ελιάς.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι η αγροτική κινητοποίηση φέρεται να γίνεται για τις επιδοτήσεις, τουλάχιστον έτσι νομίζει κανείς αν πιστέψει τα κανάλια, τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς που παίρνουν τον λόγο εκεί, καθώς η δημόσια συζήτηση σχεδόν μονοπωλείται από το πόση είναι η επιδότηση και πότε θα δοθεί.
Ωστόσο οι παραγωγοί έχουν φτάσει σε οριακό σημείο βιωσιμότητας και το ξέσπασμά τους δεν αφορά τα ελάχιστα -μετά τις διαδοχικές αναθεωρήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης- χρήματα των επιδοτήσεων. Χρειάζονται πολλά άλλα. Και δεν είναι καθόλου “ντάντεμα” προς τους αγρότες η αναγκαία φροντίδα στον πρωτογενή τομέα. Ας μην ξεχνάμε ότι καμία επένδυση στην Ελλάδα δεν γίνεται χωρίς κοινοτική και κρατική επιδότηση, ακόμα και αν φορέας της είναι μια πολύ μεγάλη επιχείρηση με άφθονα ίδια κεφάλαια και άνετη πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό (οι αγρότες δεν έχουν τίποτε από τα δύο).
Επίσης καλλιεργείται επίμονα η άποψη ότι ο αγροτικός κόσμος δεν έχει αιτήματα και προβάλει μόνο προβλήματα. Από την ίδια σελίδα αντλούμε υπόμνημα του Συλλόγου Αγροτών Βόρειας Κυνουρίας προς το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει ότι και ψύχραιμη αποτίμηση των προβλημάτων υπάρχει αλλά και σώμα αιτημάτων διατυπωμένο με ακρίβεια για θεσμικές, τεχνικές και οικονομικές παρεμβάσεις. Κάποια από αυτά τα αιτήματα μπορούν να πάρουν τον χαρακτήρα γενικότερων αναγκών της ελαιοκομίας (ίσως ο τελευταίος κλάδος που παράγει προϊόν στο οποίο η χώρα έχει αυτάρκεια), αλλά και συνολικά της ελληνικής αγροτικής παραγωγής”: λειψυδρία, εργατικά χέρια, κατάρτιση, προβολή ελληνικών προϊόντων και brand names, σύνδεση επιδότησης με το παραγόμενο προϊόν κτλ.
