Δημιουργική καταστροφή, υποκρισία και φαντασία

του Κώστα Ασπρογέρακα

Με αφορμή το “Ουκρανικό”

Η καπιταλιστική ισορροπία, στην κλασική της μορφή, πολύ δε περισσότερο σε συνθήκες «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», είναι εξαιρετικά πολυσύνθετο φαινόμενο. Ο καπιταλισμός δημιουργεί αυτή την ισορροπία και ο ίδιος την καταστρέφει, στην συνέχεια την επανορθώνει, επεκτείνοντας συγχρόνως τα όρια της κυριαρχίας του.

Στον οικονομικό χώρο οι αδιάκοπες αυτές καταστροφές και αποκαταστάσεις της ισορροπίας, υλοποιούνται σε περιόδους οικονομικής κρίσης και άνθησης. Στην σφαίρα των διαταξικών σχέσεων, η διατάραξη της ισορροπίας παίρνει την μορφή των απεργιών, των ανταπεργιών και του επαναστατικού αγώνα. Στη σφαίρα των διακρατικών σχέσεων, η διατάραξη σημαίνει πόλεμο ή δασμολογικό πόλεμο, οικονομικό πόλεμο ή αποκλεισμό.

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, πολύ περισσότερο απ΄ τον κλασικό, διαθέτει μια δυναμική ισορροπία, μια ισορροπία που βρίσκεται είτε στο στάδιο της καταστροφής είτε της επανόρθωσης.

Κανείς δεν έχει λάβει υπόψη του ότι η σημερινή σύγκρουση δεν είναι μεταξύ ενός καπιταλισμού «μουδιασμένου» που έχει απέναντί του έναν «κομουνισμό», μ΄ όσες στρεβλώσεις κι αν είχε αυτός, αλλά ενός καπιταλισμού με «παράδοση» και παντοδύναμο, ύστερα απ΄ την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Και απέναντί του δύο καπιταλισμούς «νεοφώτιστους» και «ιδιόμορφους» (Ρωσία – Κίνα). (Ας θυμηθούν κάποιοι το πάθος και την επιρροή των «χίπυς», όταν έσκασαν μύτη αν και το κίνημά τους βρίσκονταν στις παρυφές του συστήματος το οποίο απόρριπταν).

Το καινούργιο είναι ότι οι ανταγωνιζόμενοι σήμερα σκληρά τρεις καπιταλισμοί, όχι μόνον θέλουν να δείχνουν το «μπόι» τους, αλλά και να γίνουν «πρότυπο» και «παράδειγμα» στου κυβερνώμενους, ο καθένας για τον εαυτό του.

Το επικαλούμενο σήμερα «διεθνές δίκαιο» απ΄ τον πρώτο σφαγιαστικό καπιταλισμό (δυτικό) μια επιδίωξη και μόνον έχει, την «αντιρωσική συσπείρωση». Και η επίκληση του απ΄ το στρατόπεδο αυτό είναι όχι μόνο ΥΠΟΚΡΤΙΚΗ, μια και κατ΄ επανάληψη το έχουν παραβιάσει, και σήμερα παριστάνουν τους κήνσορες του (Γιουγκοσλαβία – Λιβύη – Συρία Λίβανος – Κύπρος κλπ) κραυγάζουν για την «ειλικρίνειά» τους.

Επί πλέον μέσα απ’ την «πράσινη ψηφιακή μετάβαση» και την θεώρηση του ότι είναι «αναχρονισμός» σήμερα το «Έθνος – Κράτος», τις νέες μορφές βιοπολιτικού έλεγχου, καταρρακώνουν κάθε έννοια «φιλελεύθερης δημοκρατίας και κράτους δικαίου», που παίζει στα χείλη τους σαν καραμέλα. Ακόμη φαινόμενα τόπου του καθηγητή Π. Ιωακειμίδη, που δήθεν κάνει ότι αγνοεί ότι οι προστάτιδες δυνάμεις, που μετά το Ναβαρίνο ήταν 3 (Αγγλία – Γαλλία – Ρωσία), σήμερα έχουν γίνει τέσσερεις, αφού σ΄ αυτές έχει προστεθεί και η Γερμανία, και έχουν καθοριστική παρεμβατική παρουσία, στα «δικά μας», το οποίο κάνει ότι αγνοεί και συνεχίζει να γράφει και να μιλάει περί «ανεξαρτησίας» μας.

Για τον πόλεμο που τώρα διεξάγεται

Την ευθύνη την φέρουν κύρια οι Αγγλοσάξονες και το ΝΑΤΟ, που με μανία επιδιώκουν να φθάσουν στις «πύλες» των Ρωσικών συνόρων. Λόγος και για τον οποίο έχουν υπερεξοπλίσει το Κίεβο και προετοίμαζαν την Νατοϊκή του ένταξη. Η παρακμή της Δύσης είναι δεδομένη. Και η παρακμή αυτή την οδήγησε στο «διάβημα» να χρησιμοποιήσει τον cοvid 19, με μορφή παγκόσμιου πολέμου κατά των λαών, και έναν καινούργιο ψυχρό πόλεμο κατά της Ρωσίας.

Οι δυτικές κυρώσεις έχουν σαν στόχο τους να πιεστούν οι Ρώσοι ολιγάρχες ν΄ αποσταθεροποιήσουν τον Πούτιν, και να προετοιμάσουν μια έγχρωμη φιλοδυτική εξέγερση (φωτοτυπία των αραβικών «ανοίξεων»), που επιχείρησαν σχετικά πρόσφατα, η Αμερικάνικη και οι Ευρωπαϊκές Κυρίαρχες τάξεις (ελίτ).

Ο ρωσικός λαός αδιαφορεί γιατί ξέρει πως ιστορικά, είτε με την ΕΣΣΔ είτε με την Ρωσική Ομοσπονδία, ζούσε πάντοτε κάτω από καθεστώς διάφορων κυρώσεων απ΄ την Δύση που μοναδικό της στόχο είχε και έχει την καταστροφή της, και την ληστεία των πλούσιων πόρων της χώρας τους.

Με τις κυρώσεις αυτές, εργαλείο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης, που ποτέ δεν την εγκατάλειψε η Δύση, μεγαλύτερα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα θ΄ αντιμετωπίσει στο σύνολό της η Δύση –και κύρια οι κοινωνίες της ΕΕ απ΄ όσο στην ίδια τη Ρωσία, που από καιρό έχει προετοιμαστεί, και η οποία συγχρόνως «σπρώχνεται» να διαμορφώσει οικονομικούς «θύλακες» σχετικής αυτοδυναμίας της.

Υ. Γ. 1 Για το μέγεθος της απάτης των Αμερικανο – ευρωπαϊκών «κυρίαρχων τάξεων» που σήμερα «κόπτονται» δήθεν για το «διεθνές δίκαιο» και μόνον ο «Κορμοράνος που έδειχναν βουτηγμένος δήθεν στο πετρέλαιο του Ιράκ, που ήταν θύμα της θαλάσσιας μόλυνσης απ΄ τον Σαντάμ», με την φωτογραφία όμως να είναι απ΄ την Λατινική Αμερική. Όπως και για τα δήθεν «όπλα μαζικής καταστροφής» που είχε ο Σαντάμ. Για ν΄ αναγκαστεί ο τρισάθλιος Τόνι Μπλέρ (πρωθυπουργός τότε της Αγγλίας), να πει αφού διέλυσαν το Ιράκ, ότι «κάτι έπρεπε να πούμε για να δικαιολογήσουμε την εισβολή». Φάνηκε ότι ήταν «εύκολο να κρεμάσουν τον Σαντάμ, ενώ με τον Πούτιν δεν ξέρεις ποιος θα έχει το σκοινί στο λαιμό του».

Υ.Γ. 2 Πόσα αλήθεια, γρήγορα «ξέχασε» ο «αριστερός» Τσίπρας και τα τσιράκια του, (λυπάμαι ιδιαίτερα τον πάλαι ποτέ γνωστό μου Π. Τριγάζη) το σύνθημα: «Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη Αμερικάνος δεν θα μείνει», και κάνει «αντιπολίτευση» στην Ν. Δ., επειδή η απόφασή της να «κλείσει τον εναέριο χώρο για τα αεροπλάνα της Ρωσίας, και να στείλει όπλα στην Ουκρανία» δεν ήταν «συλλογική απόφαση των Αμερικάνων, του ΝΑΤο και της ΕΕ».