Η κυρία Ευγενία Κατόπη από τη Λαμία περιγράφει το άλλο πρόσωπο της δημόσιας υγείας, αποτελεσματικό και ανθρώπινο, καταγράφοντας την εμπειρία από την περιπέτεια του αδελφού της όπου νοσηλεύθηκε ο αδερφός της. «Πιστεύω πως, αν δεν είχε πάει εκεί, θα είχε πεθάνει», λέει στο ygeiamou.gr.
Ο περασμένος Μάιος σήμανε την αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας υγείας για την οικογένεια της Ευγενίας Κατόπη από τη Λαμία. Ο αδερφός της, ο 61χρονος Στέφανος, παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο και ο Γολγοθάς της οικογένειας ξεκινά. «Ξαφνικά, το στόμα του ήταν κάπως και δεν περπατούσε καλά», εξηγεί η κυρία Κατόπη. Αμέσως, ο κ. Στέφανος Κατόπης μεταφέρεται στο νοσοκομείο Λαμίας, όπου οι ελλιπείς υποδομές δεν επιτρέπουν πολλά, γι’ αυτό και παραπέμπεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας.
Εκεί θα νοσηλευθεί για 3 εβδομάδες, όπου θα έρθει αντιμέτωπος με τα χρόνια προβλήματα των δημόσιων δομών υγείας. Οι γιατροί εστιάζουν σ’ ένα προϋπάρχουν πρόβλημα με τη χολή του και, λίγο αργότερα, του δίνουν εξιτήριο. Επιστρέφοντας σπίτι, ο 61χρονος έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα δεύτερο επεισόδιο.
Αυτή τη φορά, στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας τον αναλαμβάνει η παθολόγος, κυρία Ευαγγελία Παπαδημητρίου, η οποία αντιλαμβάνεται γρήγορα τη σοβαρότητα της κατάστασής του και τον παραπέμπει αμέσως στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας (ΜΑΦ) Αγγειακών Εγκεφαλικών Επεισοδίων (ΑΕΕ) της Β’ Νευρολογικής Κλινικής του ΕΚΠΑ, στο Νοσοκομείο Αττικόν.
«Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα για τον αδερφό μου. Είχε ήδη ξεκινήσει η διαδικασία σήψης. Υπήρχε μια φλεγμονή, η οποία δεν μπορούσαν να καταλάβουν από τι ήταν. Μια CRP πολύ υψηλή. Είχε υποστεί πολλαπλά ισχαιμικά επεισόδια, ενώ αντιμετώπιζε και μια σειρά παθολογικών προβλημάτων. Η κυρία Παπαδημητρίου επικοινώνησε με τον κ. Γεώργιο Τσιβγούλη, τον επικεφαλής της Μονάδας κι έτσι ο αδελφός μου διακομίστηκε εκεί στις αρχές Ιουλίου», θυμάται η κ. Ευγενία.
“Όλα λειτουργούσαν τελείως διαφορετικά”
«Από την πρώτη στιγμή, κατάλαβα ότι όλα λειτουργούσαν τελείως διαφορετικά στη ΜΑΦ του Αττικόν. Το προσωπικό έκανε διαρκή, υπεράνθρωπη προσπάθεια. Καθημερινά επισκέπτονταν τον αδερφό μου ομάδες γιατρών διαφορετικών ειδικοτήτων, από λοιμωξιολόγους, με επικεφαλής τον κ. Τσιόδρα, μέχρι παθολόγους και καρδιολόγους. Συνήθως, σε επισκέπτεται μόνο η ειδικότητα του Τμήματος όπου νοσηλεύεσαι, όχι τόσες πολλές διαφορετικές ειδικότητες», εξηγεί η κ. Ευγενία.
Τα παθολογικά προβλήματα του κ. Στέφανου άρχισαν, σιγά σιγά, να μπαίνουν σε μια σειρά και να αντιμετωπίζονται. Η βελτίωσή του στο Αττικόν ήταν συνεχής. «Καθημερινά έβλεπες αλλαγή. Φέραμε έναν άνθρωπο μισοπεθαμένο και, μέρα με τη μέρα, τον βλέπαμε να ξαναζωντανεύει», λέει η αδερφή του. Ταυτόχρονα, έκανε καθημερινά φυσικοθεραπεία και λογοθεραπεία, για να διορθωθούν τα προβλήματα με την κίνηση και την ομιλία που είχαν προκύψει από τα εγκεφαλικά επεισόδια.
«Οι γιατροί ήταν από πάνω του όλο το 24ωρο. Όποια στιγμή και να πήγαινες, υπήρχε προσωπικό. Όχι ένας άνθρωπος για δέκα ασθενείς, αλλά πέντε άνθρωποι για δύο. Η προϊσταμένη, κυρία Νικολέτα Τζιαγκίδου, φρόντιζε ώστε όλα να λειτουργούν «ρολόι» μέσα στη Μονάδα. Υπήρχε τέτοια εξυπηρέτηση, τέτοια καθαριότητα, τέτοια προσοχή. Ο άνθρωπός μας ήταν πάντα περιποιημένος. Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε τον άνθρωπό μας σ’ ένα νοσοκομείο και δεν ανησυχούσαμε. Είχαμε εμπιστοσύνη και λέγαμε ότι είναι σε καλά χέρια. Είναι μεγάλο πράγμα να σου εμπνέει τόση εμπιστοσύνη μια ομάδα», συνεχίζει η κ. Ευγενία.
Οι ασθενείς, όμως, δεν είναι οι μόνοι που υποφέρουν σε μια κρίση υγείας. Οι δικοί τους άνθρωποι, το περιβάλλον τους, νοσεί μαζί τους. Ξενυχτά στο πλευρό τους και περιμένει με αγωνία κάθε εξέλιξη. Οι άνθρωποι της ΜΑΦ του «Αττικόν» φαίνεται να το γνωρίζουν καλά αυτό. «Είχαμε ενημέρωση καθημερινά για την πορεία του Στέφανου. Μας μιλούσαν με πολλή ευγένεια, υπομονή, σεβασμό. Δεν χρειαζόταν να κυνηγάμε κανέναν, έρχονταν οι άνθρωποι μόνοι τους και μας ενημέρωναν.
Ακόμη και τώρα, που ο αδερφός μου έχει βγει από τη Μονάδα κι έχει μεταφερθεί σε Κέντρο Αποκατάστασης της Αθήνας, υπάρχει αδιάκοπη, «ανοιχτή» επικοινωνία. Δεν φύγαμε, δηλαδή, και έκλεισε μια πόρτα. Αν προκύψει κάτι, επιστρέφουμε κατευθείαν στη Μονάδα. Ο κ. Τσιβγούλης δεν είχε καμία υποχρέωση να «ακολουθήσει» τον αδερφό μου στο Κέντρο Αποκατάστασης, κι όμως το έκανε», λέει.
“Η φροντίδα που λάβαμε εμείς θα έπρεπε να υπάρχει παντού “
Η κυρία Κατόπη έχει μακρά εμπειρία από νοσοκομεία. Η ίδια γνώρισε καλά το πρόσωπο τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής υγείας για 15 ολόκληρα χρόνια, λόγω ασθένειας του συζύγου της. «Μέχρι τώρα, νόμιζα πως υπάρχει μόνο ιδιωτική υγεία. Αλλά η δουλειά που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι δεν περιγράφεται. Τόσοι επιστήμονες εκεί. Είναι λειτούργημα αυτό που κάνουν και πρέπει να τους σεβόμαστε, γιατί στερούνται πάρα πολλά από την προσωπική τους ζωή για να προσφέρουν σε εμάς και τους ανθρώπους μας που νοσηλεύονται. Στον αδερφό μου ποτέ δεν άρεσαν τα νοσοκομεία, απέκτησε όμως τέτοια σχέση με το προσωπικό της ΜΑΦ που, όταν φεύγαμε, έκλαιγε.
Χαίρομαι που υπάρχει έστω αυτή η Μονάδα του Αττικόν στην Ελλάδα. Πρέπει να γίνουν χίλιες ακόμη για να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα που προκύπτουν καθημερινά. Η φροντίδα που λάβαμε εμείς θα έπρεπε να υπάρχει παντού κι όχι να αποτελεί εξαίρεση. Να είναι καλά οι άνθρωποι και μακάρι αυτό το έργο να μπορέσει να εξαπλωθεί, γιατί είναι Θεού έργο. Κι όλο αυτό οφείλεται στον κ. Τσιβγούλη. Ο άνθρωπος έχει δώσει τη ζωή του σ’ αυτή τη Μονάδα. Δεν ξέρω πώς να τον ευχαριστήσω. Πιστεύω πως, αν ο αδερφός μου δεν είχε πάει εκεί, θα είχε πεθάνει», καταλήγει.
