Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης: τα αδιέξοδα συμπεράσματα από το κοινωνικό μέρισμα
Από τη σελίδα του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Σταχυολογώ μερικούς αριθμούς:
Η Ελλάδα έχει περίπου 11 εκατομμύρια κατοίκους. Από αυτούς περίπου 1 εκατομμύριο είναι μετανάστες.
Με βάση τον ρυθμό των αιτούντων κοινωνικό μέρισμα, μέχρι τις 12/12 που λήγει η προθεσμία αναμένεται να έχουν κάνει αίτηση 2.800.000 άτομα. Υπενθυμίζεται ότι οι προϋποθέσεις που βάζει το σύστημα αιτήσεων σημαίνει ότι οι αιτούντες είναι πολύ φτωχοί. Ή, νομίζουν ότι είναι, που έχει την ίδια πρακτική σημασία.
Επιπλέον, από τις αιτήσεις κοινωνικού μερίσματος προκύπτει ότι 2.000.000 άτομα “φιλοξενούνται”, δηλαδή δεν έχουν δική τους στέγη. Μπορεί εκεί μέσα να είναι και παιδιά άνω των 18 ετών, αλλά έχει την ίδια αξία. Δύο εκατομμύρια συμπολίτες μας δεν μπορούν να υποστηρίξουν δικό τους νοικοκυριό.
Σε 1.500.000 υπολογίζονται τα άτομα που έχουν κατασχεθεί οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί και έτσι είναι, επισήμως, οικονομικά νεκροί (ή ζουν στην ζώνη του λυκόφωτος, της παραοικονομίας).
470.000 είναι τα νοικοκυριά που χρωστούν κόκκινα, μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
3.000.000 είναι οι συνταξιούχοι (2.700.000 παίρνουν σύνταξη και άλλες 300.000 είναι στην σειρά για να την πάρουν).
Το 81% των φορολογουμένων (4.500.000 άτομα) πληρώνουν άμεση φορολογία μικρότερη των 100 Ευρώ ετησίως, έχουν συνεπώς πολύ χαμηλά εισοδήματα.
Ακόμη, το 40% των κατοίκων δεν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ και στην ψηφιακή εποχή.
Οι αριθμοί συμπλέκονται ασφαλώς, κάποιος μπορεί να ανήκει σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορεί να βγει ένα συμπέρασμα: Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν συμμετέχει, ή δεν μπορεί να συμμετέχει, στους υψηλόφρονες προβληματισμούς μας για “οικονομική ανάπτυξη”, για “επενδυτικό σοκ”, για “εμβάθυνση των Ευρωπαϊκών θεσμών”, για “αριστεία”, για “αξιολόγηση”, για “μείωση της φορολογίας”.
Ίσως μπορεί να καταλάβει την “ανάγκη για μείωση του κράτους”, στα πλαίσια μιας μοχθηρής αντιμετώπισης των πιο ευνοημένων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού, μέσα στα οποία περιλαμβάνονται ασφαλώς και οι δημόσιοι υπάλληλοι…
Έχουμε τον ορισμό μιας άνευ προηγουμένου κοινωνικής καταστροφής και έκπτωσης που δημιουργεί κινδύνους για την πλειοψηφική υιοθέτηση των αναγκαίων εκείνων πολιτικών που μπορούν, οψέποτε, να μας βγάλουν από την κρίση. Γιατί σε αυτά τα στρώματα πρέπει, υποχρεωτικά, να απευθυνθούν οι ανανεωτές και μεταρρυθμιστές του σήμερα και του αύριο, αν θέλουν να τους δοθεί η εντολή να πράξουν χρήσιμα.
Σε αυτούς τους “παρίες” που δημιούργησε η κρίση, αλλά και η αφασία της κρατικής επιδρομής στα εισοδήματα και τις περιουσίες, δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, εύκολα, με βάση την λογική, με βάση επιχειρήματα για το απώτερο μέλλον, αφού τους καίει το παρόν, η αγωνία για το πιάτο και τις ανάγκες της ημέρας.
Μπορεί να μιλήσει κανείς μόνο στο συναίσθημα, αποκωδικοποιώντας τις επιθυμίες τους, συμμεριζόμενος κατά το δυνατόν τις ανάγκες τους. Και την σκληρή τους καθημερινότητα.
Αν είναι αυτό δύσκολο; Αν κρίνω από αυτά που λέγονται στα κοινωνικά δίκτυα, πάρα πολύ…