Ανάσταση στην Αγία Μαρίνα: “Ευτυχώς γλιτώσαμε…”
Επιστολή Χαϊδαριώτισσας που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της:
Καλημέρα, χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη! Με αφορμή το άρθρο σας για τους πυροβολισμούς την Κυριακή του Πάσχα ήθελα να σας αναφέρω το περιστατικό που συνέβη σε μένα και την οικογένεια μου το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ. Ξεκινήσαμε οικογενειακώς να πάμε στην Αγία Μαρίνα, στα Κουνέλια, και αυτό γιατί περισσότερο ήθελαν τ’ ανήλικα ανίψια μου. Σταθήκαμε λοιπόν στο πλαϊνό προαύλιο τηρώντας τις αποστάσεις, γιατί μαζί ήταν και ο 15μηνος εγγονός μου.
Κοιτάζω γύρω μου για να δω αν είμαστε ασφαλείς και παρατηρώ τρεις νεαρούς με μαύρα ρούχα, κρατώντας σακούλα από σούπερ μάρκετ, να κοιτάζουν το χώρο πίσω από εμάς που ήταν δεντροφυτεμενος με σταθμευμένα αυτοκίνητα και αρκετό κόσμο. Ακούω συνομιλία τους, που λένε “εκεί θα ρίξουμε και θα τους διώξουμε όλους”. Δίπλα μου μία άγνωστη οικογένεια με έναν κύριο σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Γυρνώ στο σύζυγό μου και προσπαθώ να του πω τι άκουσα, αλλά είχαν αρχίσει να πέφτουν βεγγαλικά και δεν κατάλαβε τι του έλεγα. Ο αδελφός μου με τα παιδιά του και ο σύζυγος πάνε να φέρουν το Αναστάσιμο Φως και ξαφνικά ακούγεται μία φοβερή έκρηξη και αρχίζω να νιώθω τσούξιμο στο πόδι. Οι νεαροί έλειπαν από τη θέση τους… Με πήραν χώματα και πέτρες, γιατί οι ανεγκέφαλοι έριξαν μέσα στον κόσμο τελικά. Έπιασε υστερία τον αδελφό μου και όταν λέω υστερία το εννοώ… Φώναζε, έβριζε (πράγμα που στην καθημερινότητα του δεν κάνει ποτέ).
Μετά από δέκα λεπτά περίπου και ενώ δεν είχαμε συνέλθει από το πρώτο σοκ, πήγαν στη παιδική χαρά που είναι στην Ελπίδος και έριξαν ξανά! Χρειάστηκαν ώρες για να χαλαρώσουν όλοι στη γειτονιά, όπως μου είπαν γνωστοί μου.
Δεν νομίζω να τραυματίστηκε κανείς άλλος στην Εκκλησία και ούτε το δικό μου ήταν σοβαρό, μόνο τσούξιμο ένιωσα. Εννοείται πως φύγαμε κακήν κακώς, όπως και ο περισσότερος κόσμος, κοιτώντας να προφυλάξουμε τα παιδιά. Τα ανιψάκια μου έκλαιγαν καθώς έβλεπαν το μπαμπά τους σ’ αυτή την κατάσταση… Και σκέφτομαι αν οι πέτρες και τα χώματα έπαιρναν το μωρό ή και τα ανίψια μου ή οποιαδήποτε άλλο παιδί τι θα είχε συμβεί;
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια… Έτσι χωρίς λόγο να τραυματίζονται, να ακρωτηριάζονται ή και να χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι ανυποψίαστοι… Αν επίσης εκείνη τη στιγμή βρισκόταν οποιοσδήποτε αντιμέτωπος με ένα απ’ αυτά τα παιδιά μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε. Ένα τραγικό “έθιμο” που δεν προσφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο φόβο και πολλές φορές και πολύ πόνο… Τέλος πάντων αυτή τη φορά τη γλυτώσαμε, αλλά νομίζω πως θα το σκεφτώ πάρα πολύ αν θα πάω ξανά στην Ανάσταση.
