Δημήτρης Τσουκάλης
Εκπλήσσονται ή και σοκάρονται όλοι για όσα δημοσιοποιούνται για την ιστιοπλοϊκή ομοσπονδία. Για τον ασκό του Αιόλου που άνοιξε με την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου.
Κανείς δεν ήξερε για τις καταγγελίες Κακλαμανάκη, ακόμα και από τη δεκαετία του `80 (την παραίτηση της υφυπουργού τότε Ρούλας Κακλαμανάκη τη θυμάται κανείς από τους παλιότερους;).
Κανείς δεν εκπλήσσεται που οι ίδιοι άνθρωποι βρίσκονται είκοσι τριάντα ή σαράντα χρόνια, πολλές φορές από το σύλλογο της γειτονιάς, μέχρι τις λεγόμενες ομοσπονδίες. Το κρατικό χρήμα και οι «χορηγίες» έρρεαν πλούσια παλιότερα και ρέουν ακόμα. (Στους συλλόγους της γειτονιάς ρέει το χρήμα όσων γονιών έχουν ακόμη.)
Κανείς δεν είχε ακούσει για τις ντόπες (δυστυχώς γι` αυτό δεν μιλάει κανείς αθλητής), για τα προνόμια, για το «οδοιπορικά», για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, πώς γίνονταν και πώς συγκροτούνταν οι εθνικές ομάδες. Για τους αποκλεισμούς από τους διεθνείς αγώνες αθλητών μας. (Τι απέδωσε η έρευνα για το ντόπινγκ στη χώρα; Υπήρξε κάποιος ένοχος; Τα ξέρετε…)
Πώς εκλέγονται οι Ομοσπονδίες και πώς λειτουργούν οι σύλλογοι; Όλοι όσοι ασχολούνται τα ξέρουν.
Δεν είμαι ειδικός. Τον αθλητισμό τον «γνώρισα» σαν «πελάτης» όταν ήταν μικρά τα παιδιά μου και με διάθεση να συμμετάσχω και να βοηθήσω.
Εκείνο που είδα στο χαμηλότερο επίπεδο ήταν μαγαζάκια που λειτουργούσαν, συνήθως, γιατί υπήρχαν και εξαιρέσεις, κερδοσκοπικά εις βάρος των γονιών και απολύτως ανεξέλεγκτα.
Όταν, πριν πολλά χρόνια, δημοσίευσα το κείμενο που κοινοποιώ (“Δωρεάν Άθληση για όλα τα παιδιά – Όχι στο χαράτσι των συλλόγων”), φίλος δημοσιογράφος μου μετέφερε ότι προπονητής που το διάβασε του είπε ότι ανατρίχιασε. Ότι ένιωθε ότι το είχε γράψει ο ίδιος.
Κανείς δεν μίλησε. Κανείς δεν αντέδρασε. Είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν, σιωπούν.
Μην αναρωτιέστε γιατί. Ζουν απ` αυτό.
Αυτό που απουσιάζει από παντού είναι η δημόσια εποπτεία. Και δεν συμβαίνει μόνο στον αθλητισμό.
Στο Χαϊδάρι τελευταία είχαμε ακόμη και αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας δημόσιων χώρων από αθλητικό σύλλογο. Αυτοί που έπρεπε να μπουν μπροστά και να μιλήσουν σιώπησαν. Όλα μπαίνουν επιμελώς κάτω από το χαλί, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, μέχρι να περάσει η μπόρα. Αν ζορίσουν πολύ τα πράγματα, μπορεί να «θυσιαστεί» και κάποιος. Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η βαλίτσα;
Σημ: Καλά έκανε η Μπεκατώρου και μίλησε ακόμα και μετά από τόσα χρόνια και μπράβο της. Κρίμα μόνο που κουβάλαγε η ίδια ένα τέτοιο βάρος στην ψυχή της. Η δικαιοσύνη πρέπει να διερευνήσει την υπόθεση με επιμέλεια. Πολλά θα βρεθούν αν υπάρχει βάση κι άλλα στόματα θα ανοίξουν. Αυτό, μπορεί να μη διορθώνει το παρελθόν, σίγουρα θα γαληνέψει την ψυχή των, όποιων, θυμάτων, θα είναι όμως και πολύτιμο για τα σημερινά παιδιά. (Πάντως η ενοχοποίηση μόνο με την καταγγελία είναι επικίνδυνος δρόμος, όχι στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά σε κάθε περίπτωση.).
