Mε αφορμή τα 22 χρόνια από την κρίση των Ιμίων, μια ζωντανή μαρτυρία
Από το FB του Polyvios Katsanis.
“Κύριοι είμαστε σε κατάσταση πολέμου. Όποιος δεν νοιώθει έτοιμος να το δηλώσει τώρα”
Δωρίσκος Έβρου, 31 Ιανουαρίου 1996 – 23.55 μ.μ.
Σκέφτομαι όλα αυτά τα χρόνια, που έχουν περάσει, αν όλοι αυτοί που ειρωνεύονται τη φράση του Κ. Σημίτη “ευχαριστούμε τους Αμερικάνους”,θα χασκογελούσαν το ίδιο ανόητα, αν οι ίδιoi ή τα παιδιά τους είχαν ακούσει μαζεμένοι στο ΚΨΜ μιας από τις κοντινότερες χιλιομετρικά -αν όχι της κοντινότερης- μονάδας τεθωρακισμένων στον Έβρο την παραπάνω φράση. Με το μεγαλύτερο κομμάτι της μονάδας να είναι “νέοι”, με παρουσία μόλις δέκα ημερών στη μονάδα και με ένα βλέμμα εντελώς χαμένο να μαζεύονται γύρω από τους μεγαλύτερους στην ηλικία και να ρωτάνε “τι έγινε ρε παππού; Tι είναι αυτά; τι παίζει;”.
Αν είχαν αφήσει στα κρεβάτια τους όλα τα πολιτικά τους αντικείμενα και πάνω το προσωπικό ταμπελάκι με σκοπό -έστω και θεωρητικό- “να αποσταλούν στις οικογένειες τους”
Αν στις 00.40 στους χιονισμένους λασπόδρομους εκστρατείας -ναι δεν χρησιμοποιούνται σε αυτές τις περιπτώσεις οι ασφάλτινοι- ένα από τα 49 άρματα με φίλους σου μέσα είχε ντεραπάρει και εσύ με μοναδικό υπαρκτό φωτισμό τα μικροσκοπικά “φώτα πολέμου” έπρεπε με το γερανοφόρο άρμα να το επαναφέρεις -ευτυχώς με όλους μέσα σώους.
Όταν στις 00.55, όλα ήταν τοποθετημένα στα “Π” τους σε μια απόσταση -σε ευθεία- όχι μεγαλύτερη από τα 100-150 μέτρα από το φυσικό σύνορο του ποταμού.
Όταν λίγο αργότερα έπρεπε να κάνεις βυθομετρήσεις στο ποτάμι και μετά από κάποια ώρα (-ες) -δεν κοίταζες πια το ρολόι- άκουγες την αντίστοιχη μονάδα της Κομοτηνής να παίρνει θέση πιο πίσω και εκεί που χάραζε τους πρώτους επίστρατους από τη Β. Ελλάδα να παρουσιάζονται και να ντύνονται.
Και είχε και συνέχεια και είχε και πολλά που προηγήθηκαν …
Ναι, δεν έγινε, δεν ξερω αν θα μπορούσε να γίνει, δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει γενικευμένη σύρραξη, αλλά από τις λίγες “εμπλοκές” στο ποτάμι, που έζησα, ποτέ δεν θεώρησα ότι το “να γίνει η μαλακία” και να θρηνήσουμε είναι κάτι απίθανο. Κι αν όχι από πολεμικό συμβάν, έστω και από ένα ατύχημα όπως αυτό που μας έτυχε.
Σήμερα, ξαναδιάβασα, είδα και στην τηλεόραση την σχετική ειρωνία και τα πήρα στο κρανίο. Με τον ίδιο θυμό, που για πρώτη φορά τα “είχα πάρει” με τον πατέρα μου σε ένα οικογενειακό τραπέζι με την “εξ αριστερών” κριτική του στους “αμερικανόδουλους”.
Και φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω- μέρες που είναι- πως αυτοί που δήλωσαν κώλυμα στο αρχικό ερώτημα και παρέμειναν στη μονάδα να φορτώσουν κουβέρτες και κονσέρβες, ήταν κάποιοι από τους “πατριώτες” (ΕΜΘ και μόνιμος), που μας έκραζαν και μας “καμπάνιαζαν” γιατί δεν τραγουδάγαμε το “έχω μια αδερφή, κουκλίτσα αληθινή” και την “ξακουστή”. Ούτε τον υποδιοικητή, αυτόν που στην αναφορά αποκαλούσε την Τσιλέρ “πουτανίτσα” και στα λόγια τους έπαιρνε όλους παραμάζωμα μόνος του , να συμβουλεύει τη γυναίκα του να πάει με τα παιδιά ακόμα πιο μακριά (από τη Δράμα)…
(Τα ‘γραψα δημόσια και ξέδωσα μετά από τόσα χρόνια)
