Α.Ο. Χαϊδαρίου 1985-86, όταν άλλαξε η ιστορία: Με τα μάτια ενός παιδιού
Του Χρήστου Τσούνη
Τα μεγαλύτερα παιδιά ήξεραν! Το γήπεδο ήταν έτοιμο και η ομάδα πήγαινε για άνοδο. Μάζευαν και εμάς τους πιο μικρούς και ολόκληρο τσούρμο φεύγαμε για το γήπεδο. Εκείνη την εποχή όλοι οι γονείς στην Αγία Γρηγορούσα, λες και ήταν συνεννοημένοι, είχαν δώσει την ίδια αδιαπραγμάτευτη εντολή: «Δεν θα περάσετε τη Λεωφόρο Αθηνών!». Και τότε πώς θα πάμε στο γήπεδο; «Πάμε για μπάλα στα Πευκάκια» λέγαμε. Τι πιο πιστευτό; Όλη μέρα μπάλα παίζαμε.
Ακολουθούσαμε τους πιο μεγάλους που ήξεραν καλά το σωστό δρόμο για να φτάσουμε πιο γρήγορα. Όταν φτάναμε στην είσοδο, τα δυο παλικάρια που ήταν εκεί δεν μας άφηναν να μπούμε. Είμασταν πολλοί. Δεν ήταν κάποιος ενήλικος μαζί μας για να πληρώσει έστω ένα εισιτήριο. Κάποιοι από εμάς ήταν ήδη στα δεκαπέντε… Μας έλεγαν να πάρουμε από τα μαθητικά εισιτήρια. Δεν υπήρχαν λεφτά όμως! Ακόμη κι αν βρίσκαμε κανένα κέρμα, το κρατάγαμε για την… έξοδο.
Ο Αργύρης…
Βρισκόμασταν σε δίλλημα: εισιτήριο στην είσοδο ή καλαμάκι από τον Αργύρη στην έξοδο… Ο θρυλικός Αργύρης με το τρίκυκλο – ψησταριά κέρδιζε πάντα! Όταν είμασταν πανί με πανί πριν φύγουμε χαζεύαμε απογοητευμένοι όλους αυτούς που κατά δεκάδες μαζεύονταν άναρχα γύρω από το τρίκυκλο και προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή του Αργύρη για να εξυπηρετηθούν πιο γρήγορα. Όταν τελικά τα κατάφερναν προσπαθούσαν να περάσουν ανάμεσα από το μπούγιο σηκώνοντας τα καλαμάκια ψηλά λες και θα τους τα έκλεβε κανένας.
Οι φυλές της πόλης
Όλοι οι μικροί φτωχοδιάβολοι ξέραμε πώς θα μπούμε στο γήπεδο! Περιμέναμε να μαζευτεί πολύς κόσμος στην πόρτα. Μόλις σχηματιζόταν ουρά και οι πορτιέρηδες ήταν απασχολημένοι αμέσως σηκώναμε το σύρμα της περίφραξης λίγα μέτρα πιο πέρα και αστραπιαία χωνόμασταν από την άλλη πλευρά. Γδέρναμε τα ταλαιπωρημένα γόνατά μας και λερώναμε τα ρούχα μας. Να και η απόδειξη ότι είχαμε πάει για μπάλα! Είμασταν επιτέλους μες το γήπεδο. Πηγαίναμε πίσω από το τέρμα ή στα πλαϊνά δίπλα στη συρμάτινη περίφραξη μαζί με τους νεαρότερους φιλάθλους. Έβλεπα με περιέργεια το παρουσιαστικό τους. Κάποιοι φορούσαν κολλητά τζιν, πουκάμισο με ανοιχτά κουμπιά και έναν σταυρό ή μια χρυσή αλυσίδα από μέσα. Είχαν καλοχτενισμένα πυκνά και φουντωτά μαλλιά με χωρίστρα στη μέση. Προσπαθούσαν να μοιάσουν στα κινηματογραφικά ινδάλματα της εποχής, τον Πάνο Μιχαλόπουλο και τον Σταμάτη Γαρδέλη! Υπήρχαν και οι ροκάδες με τα μακριά μαλλιά, τα άρβυλα και τις μαύρες μπλούζες με ονόματα μέταλ συγκροτημάτων. Οι πιο μεγάλοι με τα μουστάκια τους που ήταν απαραίτητα για έναν άντρα την εποχή που ήταν νέοι! Η πρόσφατη επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ «Το μινόρε της αυγής» τους έκανε να επιδεικνύουν το μουστάκι με περηφάνια!
Όλοι δίπλα – δίπλα γέμισαν το γήπεδο. Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί και ΑΕΚτζήδες. Έμποροι, εργάτες, εργολάβοι και οικοδόμοι. Μεταξύ τους υπήρχαν και αμετανόητοι εχθροί, αφού στις εκλογές του προηγούμενου Ιούνη ήταν γνωστό ότι σχεδόν κάθε βράδυ έπεφταν μπουνιές από τους αφισοκολλητές των κομμάτων! Όλες οι φυλές της πόλης είναι εδώ!
Οι φίλαθλοι…
Με τι αγωνία παρακολουθούσαν όλοι τους την ομάδα! Έσφιγγαν τις γροθιές σε κάθε χαμένη ευκαιρία: «όχι ρε», «είδες τι έχασε;». Στο δεύτερο ημίχρονο όταν ερχόταν προς το τέρμα ο αντίπαλος τερματοφύλακας άρχιζαν τις ειρωνείες. Του τραγουδούσαν κάνα δυο από τα τετράστιχα της εποχής. Και εμείς μαζί τους! Αφού όπως αποδείχτηκε μαθαίναμε γρήγορα…
Κάποιοι από την αγωνία τους κάπνιζαν διαρκώς. Πιο πέρα κάποιοι άλλοι είχαν φέρει ολόκληρη σακούλα με πασατέμπο και έβγαζαν το άγχος τους μασουλώντας. Τι συνήθεια κι αυτή…
Βλέπω κάποιους να πέφτουν πάνω στα σύρματα και να διαμαρτύρονται στον διαιτητή και τον επόπτη. Ιδρωμένοι με τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι να ωρύονται! Ανάμεσά τους ήταν καθηγητές και δάσκαλοι στα σχολεία μας!
Όταν η μπάλα πήδαγε πάνω από τη χαμηλή περίφραξη, άλλοτε την επέστρεφαν ακριβώς στα χέρια του ποδοσφαιριστή μας για να εκτελέσει αμέσως το πλάγιο ή το κόρνερ και άλλοτε την κράταγαν για να την πετάξουν αργότερα και να διακόψουν το παιχνίδι. Κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία μου έκαναν εντύπωση με το πάθος που είχαν για την ομάδα. Παρακολουθούσαν με βουρκωμένα μάτια! Πολύ αργότερα θα μάθαινα τα ονόματά τους. Ήταν όλοι ποδοσφαιριστές του ΑΟΧ τις προηγούμενες δεκαετίες! Βλέπω μπροστά μου τον Μαχαίρα έξαλλο να κάνει έντονες παρατηρήσεις στον επόπτη επιμένοντας ότι κακώς σήκωσε το σημαιάκι. Ο Τσιμαχίδης είναι έτοιμος να εκραγεί! Αυτή τη λατρεία που έδειχναν για την ομάδα δεν πρόκειται να την ξεχάσω.
Α! Να και ο Πρόεδρος. Ο Λευτέρης Καπετανάκης. Ο ηγέτης της ομάδας όρθιος σε μια άκρη, λιώνει από την αγωνία…
Ο αγώνας….
Γυρνώ το βλέμμα προς το γήπεδο. Εκεί βρίσκονται οι ήρωες μιας ολόκληρης πόλης. Ο κόσμος τους λατρεύει! Ο ογκόλιθος Λέπουρας, ο σκληροτράχηλος Τσιγκόπουλος, ο Μπερνιδάκης με την αρχοντική κοψιά, ο απίστευτος τερματοφύλακας Κασελίμης με τις φοβερές εκτινάξεις στο «Γ», ο Μπαστούνης με τη δύναμη ενός τανκ, αυτός ο δαίμονας ο Κούτουλας… και τόσοι άλλοι παικταράδες! Για εμάς δεν έχουν καμιά διαφορά από τα αστέρια των μεγάλων ομάδων. Τον Αναστόπουλο, τον Μαύρο, τον Βαλαώρα, τον Χατζηπαναγή τον Ρότσα ή τον Ζάετς!.
Στον πάγκο ο μεγάλος Πέτρος Καραβίτης! Μεγαλώνοντας σε οικογένεια Ολυμπιακών, από πολύ μικρός άκουγα συχνά να τον αναφέρουν σε συζητήσεις ο πατέρας και οι θείοι μου.
Παρακολουθούμε μια ομάδα με ταχύτητα και ορμή. Όλοι οι μικροί μιλάμε γι’ αυτούς με θαυμασμό. Σα να περιγράφαμε τον αγώνα: «κοίτα πόσο γρήγορα τρέχει!», «πω πω τι κεφαλιά!», «τι ντρίμπλα ήταν αυτή;» «Την έκοψε! Μπράβο Λάζαρε! Άνοιξε στον Κούτουλα», «πέρνα τον! Μπράβο! Φύγε τώρα…»,«γρήγορα γύρνα την στον Μπέρνι … γκόοοολ!!!». Σεισμός! Σαν να κουνήθηκε το βουνό μου φάνηκε! Παίκτες και φίλαθλοι γίνονται ένα πάνω στα σύρματα ακριβώς μπροστά μου. Πέφτω και εγώ μαζί τους. Γνωστοί και άγνωστοι όλοι μια αγκαλιά! Κάποιοι πανηγυρίζουν σηκώνοντας τα χέρια και κοιτώντας προς τα πάνω σα να ευχαριστούν το Θεό!
Τι χτυποκάρδι είναι αυτό; Πόσο μεγάλη χαρά για ένα παιδί!
Γύριζα σπίτι κάθε φορά εντυπωσιασμένος… Από το γήπεδό μας, τους φιλάθλους μας και την ομαδάρα μας! Πως είναι δυνατό να μην αγαπήσεις αυτή την ομάδα; Το βράδι κοιμόμουν και ονειρευόμουν όλα αυτά που θα είχα την τύχη να ζήσω με τον ΑΟΧ τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια…
—————————————————————————————————–
Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που φόρεσαν τη φανέλα του ΑΟΧ στα ξερά γήπεδα και αγωνίστηκαν εκείνα τα χρόνια στις τοπικές κατηγορίες. Στους παράγοντες και τους ανθρώπους που δούλεψαν, μόχθησαν και ξόδεψαν! Αυτούς που κουβάλησαν στις πλάτες τους την ομάδα.
Είναι φυσικά αφιερωμένο και στους φιλάθλους εκείνης της εποχής που έδειχναν την αγάπη τους στην ομάδα, όρθιοι μες στο λιοπύρι ή στη βροχή και στο κρύο. Πατώντας στις λάσπες και περπατώντας στα κατσάβραχα. Δεν τους πτόησε ούτε ο καιρός ούτε η φτώχεια. Ήταν πάντα εκεί που έπαιζε η ομάδα!
Ειδικότερα θέλω να το αφιερώσω σε κάποιον που έφυγε νωρίς από κοντά μας. Σε έναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή εκείνης της εποχής που είχα την τιμή να γνωρίσω προσωπικά πολλά χρόνια αργότερα όταν ήταν πλέον προπονητής. Θυμάμαι πως όταν μίλαγε για ποδόσφαιρο όλοι σιωπούσαμε και περιμέναμε να ακούσουμε τι θα πει! Στον Δημήτρη Βουλέλη.
* Στο β΄ μέρος του αφιερώματος στην ομάδα του 1985-86 θα βρείτε δηλώσεις, βαθμολογία και στατιστικά καθώς και αρκετές φωτογραφίες. Οι φωτογραφίες και το υλικό των δύο άρθρων προέρχονται από:
– Το αρχείο Γιάννη Λέπουρα
– «Α.Ο. Χαϊδαρίου – Η διαδρομή μιας πόλης – Η ιστορία μιας ομάδας», του Γιώργου Παπαχαρίση
– www.haidarifans.com
– Μαρτυρίες και προσωπικές αναμνήσεις
