Η έξοδος το πρωί από τα φανάρια του Δάσους είναι μια μαρτυρική διαδικασία που δοκιμάζει όχι μόνο τις αντοχές του κόσμου, αλλά βάζει σε κίνδυνο δουλειές, μαθήματα, ιατρικές εξετάσεις και κάθε είδους υποχρεώσεις. Σε αυτό το πολύχρονο πρόβλημα η ανταπόκριση του κράτους και του Δήμου Χαϊδαρίου βαθμολογείται με ένα τεράστιο μηδενικό.
Σχεδόν όλοι οι δρόμοι της Αθήνας σήμερα ήταν στο κόκκινο. Θα μπορούσε η αναφορά στο κυκλοφοριακό να σταματήσει εδώ, αλλά για το Δάσος το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο, γιατί για ένα διάστημα της ημέρας μοιάζει -και είναι- αποκλεισμένη συνοικία. Δεν μπορείς “να βγεις” προς καμία κατεύθυνση. Και όσοι μεν θέλουν να πάνε προς το Θριάσιο έχουν να αντιμετωπίσουν ότι και ό,λοι οι άλλοι Αθηναίοι, δηλαδή το άσχημα μποτιλιαρισμένο ρεύμα ανόδου της Λεωφόρου Αθηνών. Αλλά για όσους κατευθύνονται προς την Αθήνα ή στις απέναντι περιοχές του Χαϊδαρίου είναι τραγικό να μένουν καθηλωμένοι.
Σήμερα το πρωί της βροχερής Δευτέρας 20 Οκτωβρίου, γύρω στις ο8.00, ο χρόνος που χρειαζόταν κάποιος για να φτάσει από μια γειτονιά του Δάσους στο φανάρι της Γ. Παπανδρέου και να το περάσει ήταν περίπου 35 λεπτά!
Βασική αιτία είναι το μποτιλιάρισμα της κεντρικής Λεωφόρου στο ρεύμα προς Ελευσίνα και η ακινητοποίηση οχημάτων στις διασταυρώσεις, με αποτέλεσμα σε κάθε πρασίνισμα φαναριού να περνούν απέναντι ελάχιστα αυτοκίνητα με ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα σταματημένα. Φυσικά αυτό είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Αφού λοιπόν στην Τροχαία είναι γνωστό το πρόβλημα, έπρεπε τουλάχιστον σε μερικές κεντρικές διασταυρώσεις να στέλνει τροχονόμο κατά τις ώρες αιχμής. Δεν το κάνει.
Αλλά αυτή δεν είναι η μόνη ευθύνη του κράτους. Ο Κόμβος Σκαραμαγκά που θα έδινε ανάσα στη Λεωφόρο Αθηνών ακόμα βρίσκεται στο… αιώνιο “εντός του έτους ξεκινάει ο διαγωνισμός” (και όταν αυτό γίνει θα χρειαστούν τουλάχιστον τρία χρόνια για να υλοποιηθεί το έργο).
Τι άλλο κάνει το κράτος δείχνοντας περιφρόνηση στον πολίτη; Δεν έχει καταφέρει να φτιάξει πυκνή και αξιόπιστη δημόσια συγκοινωνία, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται ο κόσμος να παίρνει το ΙΧ του, γεμίζοντας τους δρόμους.
Ο Δήμος από την πλευρά του, αν και επίσης γνωρίζει το αδιέξοδο (κυριολεκτικό, όχι μεταφορικό) που βασανίζει τη συνοικία δεν πήρε ποτέ καμία πρωτοβουλία για να βρει λύσεις. Ούτε κυκλοφοριακή μελέτη για διευθέτηση της κυκλοφορίας εντός της συνοικίας έγινε ούτε καλύτερες έξοδοι από τις υπάρχουσες, αν και έχουν γίνει σοβαρές προτάσεις, διερευνήθηκαν. Ούτε καν να μην στέλνουν το απορριμματοφόρο μέσα σε αυτόν το χαμό δεν μπορούν.
Όλα ακίνητα σ’ αυτό τον τόπο, σαν τις κεντρικές λεωφόρους του. Ποια είναι η αξία του πολίτη στα μάτια της κεντρικής και της τοπικής εξουσίας;
