Έχω πολλές σκέψεις εδώ και μήνες αλλά αδυνατούσα να σας γράψω τα συναισθήματα μου λόγω φόρτισης.
Θα ήθελα μόνο να μοιραστώ το παρακάτω:
Από την ημέρα που ο Γιάννης ξεκίνησε στο οικοτροφείο δεν έκλαψα ποτέ, για το λόγο ότι έκλαιγα επί τρία συνεχόμενα χρόνια πριν μπει, όταν είχα πάρει την απόφαση και περίμενα να φτιαχτεί το β κτίριο και να τελειώσουν τα γραφειοκρατικά θέματα.
Οι τύψεις που σε κατακλύζουν μετά δεν σταματάνε ποτέ για τον απλούστατο λόγο ότι η Ελληνική κοινωνία δεν είναι φτιαγμένη για να αντιδρά σωστά σε τέτοια θέματα. Κανείς Έλληνας δεν γαλουχήθηκε με την πρόνοια των ατόμων σαν τον Γιάννη. Οπότε και εύλογα, όταν κάποιος με έβλεπε χωρίς τον Γιάννη, αντί να μου πει «μπράβο το παιδί εκεί είναι καλά και φρόντισε επιτέλους τον εαυτό σου», με γέμιζε τύψεις κοιτάζοντας με απορία που δεν ήταν ο Γιάννης πίσω μου, όπως συνήθως.
Μετά από 26 χρόνια αποφάσισα να πάρω σβάρνα όλες τις ειδικότητες ιατρών και να κάνω όλα τα τσεκάπ ή ακόμα και επεμβάσεις που επί σειρά ετών ανέβαλα. Τύψεις και εκεί γιατί ενδεχομένως δεν μπορούσα να τρέχω πίσω του το Σαββατοκύριακο που τον έβλεπα και έκανα λιγότερα πράγματα μαζί του. Τύψεις που τον έβλεπα Παρασκευή Σάββατο, τύψεις που τον έβλεπα Σάββατο Κυριακή. Τύψεις που κοιμόμουν μεσημέρι.
Τύψεις που μπορεί να περνούσε μισή μέρα χωρίς να τον σκεφτώ.
Το χειρότερο όλων είναι που έχασα την χριστουγεννιάτικη γιορτή φέτος γιατί ήμουν σε προγραμματισμένο ταξίδι εδώ και μήνες στην κόρη μου, σε συνδυασμό με επίσκεψη σε γιατρό για το κότσι μου, που όσοι έχουν, ξέρουν τον αφόρητο πόνο.
Είχα και δέκα μηνύματα «δεν σε είδα στη γιορτή», «δεν πήγες στη γιορτή;»
Το ότι έκλαιγα με λυγμούς βλέποντας τις φωτογραφίες που μου έστειλαν οι φροντιστές του, κανείς δεν το φαντάζεται. Η πρώτη σκέψη είναι ότι ήμουν απούσα, όχι ότι προφανώς δεν θα είχα άλλη επιλογή.
Ίσως και όλες αυτές οι σκέψεις να είναι γιατί χρειάζομαι περισσότερο χρόνο, περισσότερη ψυχοθεραπεία, περισσότερη προπόνηση, περισσότερο διαλογισμό για να ανταπεξέλθω της νέας κατάστασης…;
Ξέρω ότι έκανα το σωστό για τον Γιάννη, το σωστό για όλη την οικογένεια.
Όμως όλοι εμείς χρειαζόμαστε βοήθεια και στήριξη στο μετά. Κανείς δεν μας προετοίμασε για την επόμενη μέρα. Είτε γιατί για πολλές οικογένειες αυτή η μέρα του σωστού αποχωρισμού δεν έρχεται ποτέ λόγω μη εύρεσης θέσης σε δομή είτε γιατί σε πολλούς δεν πάει προς τα εκεί ποτέ η σκέψη.
Τα γράφω περισσότερο για να μπείτε στα παπούτσια μας και να παίρνετε παρακαλώ βαθιά ανάσα πριν μας πείτε το οτιδήποτε. Είναι πολύ δύσκολο. Αδιανόητα δύσκολο το να έχεις παιδί με βαριά αναπηρία ή και νοητική υστέρηση και αυτισμό. Είναι δύσβατο βουνό. Είναι σκοτεινό μακρύ τούνελ. Ο Γιάννης βγήκε από το τούνελ είναι στη σωστή πορεία.
Εγώ συνεχίζω να την ψάχνω.
Εύχομαι καλές γιορτές με υγεία σωματική και ψυχική.
