Τι συμβαίνει στο Χαϊδάρι; – “Όλα λύνονται στο δρόμο” ή αριστερός δήμαρχος μάνατζερ;

Η καθυστερημένη ψήφιση του Προϋπολογισμού του Δήμου Χαϊδαρίου σήμανε την άρση μιας σημαντικής εκκρεμότητας, έστω και με τη λήψη δανείου, από την άλλη όμως αποκάλυψε με τον πιο επίσημο τρόπο τα προβλήματα της πόλης. Το βασικό φυσικά είναι το οικονομικό, το οποίο βασανίζει την πλειοψηφία των Δήμων της χώρας. Ωστόσο υπάρχει και ένα συνολικό πολιτικό έλλειμμα, για το οποίο κατά τη γνώμη μας ήταν αποκαλυπτική η συζήτηση του Προϋπολογισμού.

Εισαγωγικά, πρέπει να επισημάνουμε ότι ζούμε μια πολύ κακή περίοδο για την Αυτοδιοίκηση γενικότερα. Οι όροι “αποκέντρωση” και “κύτταρο της δημοκρατίας”, που κάποτε κυριαρχούσαν, έχουν εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Όλα ορίζονται κεντρικά και οι Δήμοι αποτελούν πια περιθωριακούς μηχανισμούς. Η κρατικές παροχές έχουν χιλιοψαλιδιστεί και οι μόνοι δημιουργικοί πόροι στην ουσία είναι τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα οποία με τη σειρά τους δεν είναι αρκετά για τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και επιπλέον έχουν τον χαρακτήρα της τυχαιότητας, αφού δεν εντάσσονται σε προγραμματισμό και ιεράρχηση πραγματικών αναγκών. “Ό,τι αρπάξουμε”, είναι η λογική τους.

Λιγότερο κόμμα, περισσότερος Δήμος – Δεν λύνονται όλα “στο δρόμο”

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δεύτερη θητεία της Λαϊκής Συσπείρωσης είναι ελάχιστα παραγωγική. Πολλοί περίμεναν ότι η πρώτη θητεία θα έκανε σοφότερα τα στελέχη της, αλλά μέχρι στιγμής δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Ο Μιχάλης Σελέκος και η ομάδα του καταγγέλλουν, ζητούν τη λαϊκή συμμετοχή σε διεκδικητικούς αγώνες κατά της κρατικής υποχρηματοδότησης (ετοιμάζεται νέα συγκέντρωση, μαθαίνουμε), αλλά είναι σαφές ότι αυτό δεν φέρνει αποτελέσματα.

Μετά, λοιπόν, τι; Κομματικά η καταφυγή “στο δρόμο” έχει μια λογική και ικανοποιεί ένα μέρος του αριστερού ακροατηρίου. Αλλά όχι όλο, όπως διαπιστώνουμε, διότι κάποιοι αριστεροί πιστεύουν ότι ένας “λαϊκός Δήμος” θα έπρεπε να είναι πρότυπο λειτουργίας προς όφελος του λαού και όχι μόνο “ντουντούκα” διαμαρτυρίας και ιμάντας κομματικών δράσεων. Διότι αυτά στην καθημερινότητα του πολίτη δεν φέρνουν βελτίωση. Αν τέτοιος προβληματισμός υπάρχει σε αριστερό κόσμο, σκεφτείτε τι ισχύει παραπέρα…

Τι λείπει; Σίγουρα η αφοσίωση στο δημοτικό έργο. Είναι περίεργο που ο Μ. Σελέκος και η Λαϊκή Συσπείρωση δεν καταλαβαίνουν ότι βάζουν πολιτικό αυτογκόλ κάθε φορά που κλείνουν έναν ήδη ανεπαρκή Δήμο σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση και σπεύδουν να βγάλουν φωτογραφίες στο κέντρο της Αθήνας. Αντίθετα, στη “δουλειά στη γειτονιά” δεν είναι ορατοί. Πού είναι τόσοι δημοτικοί σύμβουλοι; Ποιες είναι οι παρεμβάσεις τους στην πόλη; Πού είναι ο κομματικός μηχανισμός; Αντί να βοηθάει το κόμμα τον Δήμο (5 έχει όλους κι όλους σε όλη την Ελλάδα), πρέπει ο Δήμος να “βάζει πλάτη” στις κομματικές κινητοποιήσεις;

Κάπως έτσι η ομάδα του δημάρχου “σκορπίζεται” και δεν εστιάζει στη δουλειά στον Δήμο. Ενδεικτικά, ο ίδιος ο Μ. Σελέκος διαθέτει ώρες στην ιστορική ξενάγηση σχολείων στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, όπως ενημερώνουν δελτία Τύπου του Δήμου. Τι εκτίμηση μπορεί να έχει σε αυτό ο δημότης του οποίου ο κάδος είναι διαλυμένος επί μήνες;

Ελάχιστα στελέχη της διοίκησης “τρέχουν” όλες τις υποθέσεις -από σύνθετα τεχνικά έργα μέχρι τις αποκριάτικές εκδηλώσεις…- και πελαγώνουν. Έτσι ο τελικός απολογισμός είναι χαμηλός.

Επίσης, η δημοτική αρχή νομίζει ότι έχει τα “νώτα της καλυμμένα” διότι ελέγχει μέσω των κομματικών οργανώσεων κρίσιμους φορείς και σωματεία, αποφεύγοντας τη δημόσια κριτική τους. Πρόκειται όμως για ένα μικρό πολιτικό κέρδος, αφού τα προβλήματα στην πραγματικότητα δεν κρύβονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ζητήματα που “καίνε” στα σχολεία. Όσους Συλλόγους και να ελέγχει το ΚΚΕ, οι γονείς που πληρώνουν από την τσέπη τους (και) την ολιγωρία του Δήμου είναι σε θέση να καταλογίζουν ευθύνες και δεν περιμένουν τις σχετικές ανακοινώσεις.

Έλλειμμα προσωπικού, όπως καταγγέλλει η δημοτική αρχή, αναμφίβολα υπάρχει, κυρίως σε επιστημονικές ειδικότητες από τις οποίες εξαρτώνται πολύ σημαντικές εργασίες του Δήμου. Η πραγματικότητα είναι ότι η διοίκηση Σελέκου δεν έχει προσλάβει κόσμο, αλλά -όπως και οι περισσότεροι Δήμοι- εξαρτάται από τα προγράμματα της ΔΥΠΑ για εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας. Επίσης στηρίζει τις προσφυγές υπαλλήλων για μονιμοποίηση και γι’ αυτό δέχεται από ορισμένους κριτική, αλλά η άλλη επιλογή θα ήταν να αρχίσουν να κλείνουν βρεφονηπιακοί σταθμοί.

Το σημείο όμως όπου εντοπίζεται διοικητικό το πρόβλημα είναι η αποτελεσματική οργάνωση και ενεργοποίηση του δημοτικού μηχανισμού. Είναι επαρκώς καθαρό και πράσινο το Χαϊδάρι; Τα δύο αυτά ζητήματα θα έπρεπε να προκαλούν κάθε μέρα πονοκέφαλο στη διοίκηση του Δήμου. Παράδειγμα: Το Δημαρχείο έχει τρεις καθαρίστριες, αλλά δίπλα η καινούργια πεζογέφυρα βρομάει.

Αν ο δήμαρχος δεν γίνει κινητήριος μοχλός του δημοτικού έργου, εμπνευστής – προγραμματιστής – ελεγκτής του μηχανισμού, με καρότο (όπως αγαπά) αλλά και μαστίγιο, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο. Είναι ίσως πολύ να ζητάμε από έναν άνθρωπο, που έζησε με άλλο τρόπο την πολιτική ζωή του, να γίνει μάνατζερ, αλλά το οφείλει στην πόλη του και στην υστεροφημία του.

Λιγότερο κόμμα, περισσότερος Δήμος, λοιπόν. Λιγότερο “χάιδεμα” της δημοτικού μηχανισμού και περισσότερες απαιτήσεις.

Πώς θα βεβαιώσει τον Χαϊδαριώτη ότι θα είναι καλύτερος την επόμενη φορά;

Η αντιπολίτευση σε έναν Δήμο έχει πολύ λίγα να κάνει, ειδικά μέσα σε ένα αυτοδιοικητικό πλαίσιο σαν το παρόν, όπου η δημοτική αρχή έχει υπεράνετη πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά και όλα τα νομικά εργαλεία (χάρη στον νόμο Βορίδη) για να δρα χωρίς να λογαριάζει αντιδράσεις και άλλες γνώμες.

Από αυτή την άποψη, ο Βαγγέλης Ντηνιακός είναι πραγματικά πολύ άτυχος, αφού όχι μόνο δεν είχε ο ίδιος ως δήμαρχος πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο (απλή αναλογική ΣΥΡΙΖΑ), αλλά τώρα έχει “πετσοκοπεί” κάθε δυνατότητά του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης (νόμοι ΝΔ).

Σε γενικές γραμμές, αγωνίζεται να πείσει ότι οι πολίτες έκαναν λάθος που τον καταψήφισαν και ότι είχε μια καλή θητεία. Μπορεί έτσι “να βγάζει το άχτι του” και να ικανοποιεί έναν στενό παραταξιακό κύκλο, αλλά είναι αμφίβολο αν πείθει τους πολλούς, χωρίς ουσιαστική εμβάθυνση στα λάθη και τις παραλείψεις του. Κάποιοι οπαδοί του υποστηρίζουν στο διαδίκτυο ότι είχε την πόλη “στην πένα” και ήταν πολύ αποτελεσματικός, αλλά, αν ήταν έτσι, οι Χαϊδαριώτες έπαθαν ομαδική τύφλωση στις δημοτικές εκλογές. Αν θέλει κάποιος να το πιστεύει, ας το πιστεύει…

Αντί να προσπαθεί ο Β. Ντηνιακός να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, που κάποτε του την έδωσαν απλόχερα, με αυτοκριτική, νηφάλιο δημοτικό λόγο εστιασμένο στα προβλήματα και υλοποιήσιμο όραμα, ώστε να βεβαιώσει τον Χαϊδαριώτη ότι θα είναι καλύτερος την επόμενη φορά, αναλώνεται με ακραίο λόγο και απίστευτη εμμονή στην συνωμοσιολογία και τις αναπόδεικτες κατηγορίες για υπόγεια συναλλαγή Σελέκου – Πανόπουλου στις εκλογές. Ο πολιτικός του λόγος έχει γίνει μονοθεματικός. Όμως πόσους νοιάζουν αυτά και πόσοι πείθονται; Τι αξία έχει αυτή η ρητορική στα αυτιά του δημότη που αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα στην καθημερινότητά του εδώ και χρόνια; Μήπως ο ίδιος τα έλυσε;

Ο αρχικός εμπνευστής αυτής της πολιτικής τακτικής είναι ο συνεργαζόμενος πια με τον Β. Ντηνιακό, Αποστόλης Θεοφίλης, που στόχευσε με τέτοιου είδους επιχειρήματα μετά τις εκλογές να σώσει κάποιους εσωκομματικούς πόντους στη ΝΔ, μετά την πλήρη επικράτηση στο εν λόγω ακροατήριο του αντιπάλου του Άρη Πανόπουλου. Ωστόσο, ακόμη και η πολυπόθητη κομματική του αξιοπιστία, στην οποία ομνύει, δοκιμάζεται από την επιλογή του να συνεργαστεί του με τον Β. Ντηνιακό, που δεν διαθέτει τέτοιο κομματικό πιστοποιητικό. Αντίθετα, η τοπική δημοτική ιστορία λέει ότι η πολιτική κυριαρχία του πατρός Ντηνιακού, “πατριάρχη” του ΠΑΣΟΚ, αλλά μετά και του υιού που ουδέποτε δήλωσε δεξιός, βασίστηκε στην λαφυραγώγηση στελεχών και ψήφων της δεξιάς παράταξης. Αυτά, για όποιον βάζει το κόμμα “πάνω απ’ όλα” πρέπει να έχουν σημασία. Για τους πολλούς είναι φυσιολογικά πράγματα, αλλά ο Α. Θεοφίλης πρέπει να διαλέξει βάση για την κριτική του.

Το χτεσινό ατού μπορεί να αποδειχτεί αυριανό βαρίδι

Ο Άρης Πανόπουλος επέστρεψε με φόρα στην πολιτική ζωή του Χαϊδαρίου, μετά την νεανική του θητεία του ως αντιδήμαρχος του Κυριάκου Ντηνιακού. Έχασε για πολύ λίγους ψήφους τον δεύτερο γύρο στις προηγούμενες εκλογές -ίσως και τη θέση του δημάρχου-, αλλά με ένα πολλά υποσχόμενο ποσοστό 25%. Κάποιοι μάλιστα, διαβλέποντας δεύτερη αποτυχία Σελέκου, τον θεώρησαν “επόμενο δήμαρχο”. Όμως τα πράγματα στην πολιτική δεν είναι μία ευθύγραμμη ομαλή κίνηση.

Αφενός, η κομματική δυναμική της Νέας Δημοκρατίας, στην οποία επένδυσε και σε γενικές γραμμές δικαιώθηκε στις προηγούμενες εκλογές, γνωρίζει σαφή δημοσκοπική πτώση. Το χτεσινό ατού μπορεί να αποδειχτεί αυριανό βαρίδι.

Αφετέρου, ο ενθουσιασμός των εκλογών δεν φαίνεται να έχει συνέχεια σε επίπεδο παράταξης. Η συμμετοχή του κόσμου του έχει ατονήσει, οι δημοτικοί σύμβουλοι που εκλέχτηκαν δεν δείχνουν τάση πολιτικής παρέμβασης και φαίνεται να έχει μείνει μόνος να προσπαθεί να αρθρώσει δημοτικό λόγο. Επιλέγει την κριτική χωρίς πυροτεχνήματα, αλλά η προσέλκυση του εδιαφέροντος των πολιτών δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Ο Χρήστος Νικολάου, ο οποίος συνεργάστηκε μαζί του προεκλογικά, αποχώρησε και αποτελεί ζητούμενο η σύναψη νέων συμμαχιών που θα ανανεώσουν τη δυναμική.

Η πολυδιάσπαση ενός πολιτικού χώρου

Ο Βασίλης Τσίτσος εκλέχτηκε ως επικεφαλής της παράταξης “Πολίτες σε Δράση Χαϊδαρίου”. Ωστόσο προχώρησε στην ίδρυση νέας δημοτικής ομάδας την οποία ονομάζει “Χαϊδάρι για Όλους” χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια γενική συνέλευση ή άλλη καταστατική διαδικασία. Η απόφασή του έχει σίγουρα σχέση με την εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά την πολυδιάσπαση του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος φέρεται ως συμπαθών τον Στέφανο Κασσελάκη και δεν θέλησε να βρεθεί υπό τον πολιτικό έλεγχο παλαιών στελεχών του ευρύτερου χώρου στο Χαϊδάρι. Δεν είναι γνωστό τι έχει απομείνει από τους “Πολίτες σε Δράση”. Και επίσης είναι πολύ νωρίς να εκτιμηθεί η δυναμική της νέας παράταξης. Με δεδομένο ότι ο χώρος δεν κατάφερε να παίξει σημαντικό δημοτικό ρόλο ούτε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυρίαρχη δύναμη στην πόλη, οι προοπτικές δεν φαίνονται αισιόδοξες.

Μενέλαος Χρόνης