Οδός Φαβιέρου, Χαϊδάρι – Οδός Ελ. Βενιζέλου, Αγία Βαρβάρα: Εικόνες πολιτικής και μικροπολιτικής
γράφει ο Δημήτρης Τσατσαμπάς
Δύο γειτονικοί δήμοι, δύο εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες. Μια κοντινή βόλτα αρκεί για να διαπιστώσει κανείς τι σημαίνει σεβασμός στον δημόσιο χώρο και τι σημαίνει ασέβεια.
Στο Χαϊδάρι, η οδός Φαβιέρου, ένας μικρός αλλά κεντρικός δρόμος, μετρά στη διαδρομή του όχι μία, ούτε δύο, αλλά σαράντα παράνομες διαφημιστικές πινακίδες στα πεζοδρόμια και στους προαύλιους χώρους των καταστημάτων. Η εικόνα είναι γνώριμη για πεζούς και οδηγούς, με πεζοδρόμια επικίνδυνα, γεμάτα οπτική ρύπανση, χωρίς αισθητική και λειτουργικότητα.
Κι όμως, αυτή η κατάσταση διατηρείται εδώ και χρόνια, χωρίς καμία παρέμβαση. Ακόμα και στην πρόσφατη, υποτιθέμενη ανάπλαση (άστοχη σχεδίαση, πρόχειρη διαμόρφση), δεν υπήρξε η παραμικρή πολιτική τόλμη για την αποξήλωση των πινακίδων. Η επιλογή, για άλλη μια φορά, ήταν να μην πειράξουμε κανέναν. Μια ακόμη απόδειξη ότι δεν πρόκειται για τεχνική αδυναμία, αλλά για έλλειψη πολιτικής βούλησης και παγιωμένη πελατειακή λογική.
Και δεν είναι μόνο η Φαβιέρου. Ανάλογες εικόνες υπάρχουν στην Καραϊσκάκη και στους άλλους κεντρικούς δρόμους του Χαϊδαρίου. Οι δημοτικές αρχές περνούν και σιωπούν. Οι στύλοι με τις πινακίδες μένουν και πληθαίνουν και, κάπως έτσι, ριζώνει και “ανθεί” ακόμη μια εικόνα υποβάθμισης της πόλης μας.
Αντίθετα, λίγο πιο πέρα, στον Δήμο Αγίας Βαρβάρας, η κεντρική εμπορική αρτηρία, η οδός Ελευθερίου Βενιζέλου, προσφέρει μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Ούτε μία παράνομη διαφημιστική πινακίδα. Καθαρός δρόμος με ασφαλή, προσβάσιμα πεζοδρόμια. Ο χώρος αποπνέει ευταξία, νομιμότητα, αισθητική και σεβασμό στον πολίτη. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα ξεκάθαρων επιλογών, δυναμικών ενεργειών και συνέπειας στην πράξη. Γιατί ο Δήμος εκεί έχει σχέδιο και το εφαρμόζει.
Η σύγκριση είναι αποκαλυπτική. Δεν είναι ζήτημα τύχης. Είναι ζήτημα βούλησης, στρατηγικής και ευθύνης. Η διαφορά ανάμεσα στη Φαβιέρου και τη Βενιζέλου είναι βαθιά πολιτική. Είναι η απόσταση ανάμεσα στο «νοιαζόμαστε και τολμάμε» και στο «φοβόμαστε και βολευόμαστε». Η μία συμβολίζει την αδράνεια, την ανοχή, τον φόβο της σύγκρουσης. Η άλλη τη φροντίδα, την τόλμη, την αποφασιστικότητα.
Όπου υπάρχει πολιτική βούληση, υπάρχει μια “Βενιζέλου”. Όπου κυριαρχεί η μικροπολιτική, υπάρχει μια “Φαβιέρου”. Και η ευθύνη δεν είναι αφηρημένη. Έχει πρόσωπα. Έχει ονόματα. Έχει υπογραφές. Και πάνω απ’ όλα, έχει επιλογές.
