Μια μικρή χώρα, ένας μεγάλος ηγέτης, μια ιστορική απόφαση! – Ας θυμηθεί το ΠΑΣΟΚ την ιστορία του
"Τον Αύγουστο του 1982 βρισκόμουν μαζί με πολλούς άλλους ως περιφρούρηση (έχω ως ενθύμιο και το περιβραχιόνιο) στο λιμάνι του Πειραιά για να υποδεχτούμε τους Παλαιστίνιους μαχητές και τον ίδιο τον Αραφάτ και θυμάμαι με συγκίνηση εκείνη την ηρωική και ανεπανάληπτη εποχή"
Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας *
Η ιστορία συχνά επαναλαμβάνεται και όχι πάντα ως φάρσα. Μπορεί και ως δράμα. Έστω και με άλλους πρωταγωνιστές. Αλλά σε κάθε περίπτωση διδάσκει. Ενίοτε και εμπνέει.
Σε μια τέτοια ιστορική αναλογία θέλω να αναφερθώ σήμερα. Και το κάνω επειδή διαπιστώνω ότι το επίσημο ΠΑΣΟΚ δεν θυμάται την ιστορία του ή έστω τις σελίδες εκείνες για τις οποίες θα έπρεπε να είναι υπερήφανο. Εκτός κι αν δεν είναι…
Εγώ όμως που τον Αύγουστο του 1982 βρισκόμουν μαζί με πολλούς άλλους ως περιφρούρηση (έχω ως ενθύμιο και το περιβραχιόνιο) στο λιμάνι του Πειραιά για να υποδεχτούμε τους παλαιστίνιους μαχητές και τον ίδιο τον Αραφάτ, θυμάμαι με συγκίνηση εκείνη την ηρωική και ανεπανάληπτη εποχή. Τότε που η αλληλεγγύη σε έναν αγωνιζόμενο λαό δεν εκφραζόταν με ψηφίσματα και ανέξοδες διαμαρτυρίες αλλά έμπρακτα με αποφάσεις και κινήσεις μεγάλου κόστους και υψηλού πολιτικού ρίσκου.
Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1982. Μια ακόμη σκοτεινή ώρα για τη Μέση Ανατολή, από τις δραματικότερες που είχε ζήσει μέχρι τότε η περιοχή. Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ είχε, καλή (ή μάλλον κακή) ώρα, εισβάλει στο Λίβανο, εγκλωβίζοντας στην πολιορκημένη Βηρυτό δυο περίπου χιλιάδες παλαιστίνιους μαχητές αλλά και άμαχους και ανάμεσά τους τον ίδιο τον ιστορικό ηγέτη της PLO, τον Γιάσερ Αραφάτ. Παρακαλώ να σημειώσετε ότι τότε δεν είχε εκδηλωθεί το σημερινό κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό αγώνα καθώς η παγκόσμια κοινή γνώμη αδιαφορούσε ενώ ο ίδιος ο Αραφάτ ήταν ο νούμερο ένας παγκόσμιος τρομοκράτης που τον καταζητούσαν όλες οι μυστικές υπηρεσίες της Δύσης! Οι ΗΠΑ του Ρήγκαν αλλά και όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήταν στη λογική «να τελειώνουμε με την PLO και τον Αραφάτ».
Και τότε ακριβώς μια μικρή χώρα και ένας μεγάλος ηγέτης, βγαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας! Η Ελλάδα και ο Ανδρέας αγνοώντας τις ασφυκτικές πιέσεις της Ουάσιγκτον, της Δύσης και του ΝΑΤΟ στέλνει 5 πολεμικά πλοία που σπάνε τον κλοιό και απεγκλωβίζουν τους «ελεύθερους πολιορκημένους» της Βηρυτού!
Θυμάμαι σαν τώρα τον Ανδρέα να υποδέχεται τον Αραφάτ με την στρατιωτική στολή και την «καφίγια», όντας ο πρώτος και ο μόνος Ευρωπαίος πρωθυπουργός που υποδεχόταν επίσημα τον «τρομοκράτη» ηγέτη του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος!
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αποτυπώνει βέβαια τη βαθιά φιλία και αλληλεγγύη μεταξύ των δύο ηγετών, με ρίζες ακόμα και πριν το τέλος της δικτατορίας — όταν η PLO στήριξε το αντιστασιακό ΠΑΚ, προσφέροντας εκπαίδευση σε πολλά μέλη του.
Αλλά δεν παύει η επιλογή αυτή να είναι μια ιστορική απόφαση ενός μεγάλου ηγέτη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μέσα σε ένα περιβάλλον διεθνούς απομόνωσης και έντονων πιέσεων, επέλεξε να πράξει σύμφωνα με τις αξίες της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Η απόφαση να διασώσει τον Αραφάτ και τους μαχητές της Παλαιστίνης επέδειξε όχι μόνο ανυπέρβλητο πολιτικό θάρρος, αλλά σφυρηλάτησε και μια ιστορική σχέση φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ ελληνικού και παλαιστινιακού λαού — μια στιγμή που εξακολουθεί να θυμίζει την Ελλάδα ως φάρο ανθρωπιάς σε καιρούς κρίσης.
Σήμερα η επίσημη Ελλάδα βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Αλλά δυστυχώς τώρα πια «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τα άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια».
* Ο Τρύφωνας Δάρας είναι νομικός και δημοσιογράφος, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στην Δυτική Αθήνα.
