6 στα 10 μέλη του Ελληνικού Πάνελ Οικονομολόγων συμφωνούν με τη χρήση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων για την πρόωρη αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της Ερώτησης του Πάνελ για τον Νοέμβριο.
Η κυβερνητική στρατηγική για τη διαχείριση του δημόσιου χρέους βασίζεται στη συστηματική αξιοποίηση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων και του αποθεματικού ρευστότητας για την πρόωρη αποπληρωμή δανείων με υψηλότερο κόστος ή αυξημένο μελλοντικό κίνδυνο. Από το 2022 έως σήμερα, η Ελλάδα έχει προχωρήσει σε διαδοχικές πρόωρες αποπληρωμές δανείων του πρώτου μνημονίου, με την πιο πρόσφατη, ύψους περίπου 5,3 δισ. ευρώ, να ολοκληρώνεται εντός του 2025. Συνολικά, οι πρόωρες αποπληρωμές την τελευταία τριετία υπερβαίνουν τα 20 δισ. ευρώ, ενώ έχει ήδη ολοκληρωθεί και η πρόωρη εξόφληση των υποχρεώσεων προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από το 2022.
Στην Ερώτηση του Πάνελ απάντησαν συνολικά 21 Ελληνίδες και Έλληνες οικονομολόγοι. Το 62% κρίνει ορθή τη χρήση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων για την πρόωρη αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, το 10% διαφωνεί, ενώ το 29% τοποθετείται μεταξύ των δύο επιλογών. Τα ποσοστά αθροίζουν 101% λόγω στρογγυλοποίησης.
Στα επεξηγηματικά τους σχόλια, τα οποία είναι πλήρως διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του ΚΕΦΙΜ, τα μέλη του Πάνελ επισημαίνουν ότι, παρά τη σημαντική βελτίωση των τελευταίων ετών, το επίπεδο του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένει υψηλό και θα μπορούσε να καταστήσει ευάλωτη την εθνική οικονομία σε μια ενδεχόμενη μελλοντική κρίση. Υπό αυτό το πρίσμα, η μείωσή του αξιολογείται ως στρατηγικός στόχος που ενισχύει τη μακροπρόθεσμη δημοσιονομική σταθερότητα, βελτιώνει το προφίλ βιωσιμότητας του χρέους και ενισχύει την αξιοπιστία της χώρας στις διεθνείς αγορές.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στη σημασία της πρόωρης αποπληρωμής ενόψει της λήξης, μετά το 2032, της περιόδου χάριτος που συμφωνήθηκε στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους το 2018.
Αρκετά μέλη του Πάνελ τονίζουν την ανάγκη προσεκτικής σύγκρισης της πρόωρης αποπληρωμής με εναλλακτικές χρήσεις των πλεονασμάτων, όπως οι επενδύσεις σε υποδομές, η ενίσχυση της καινοτόμου παραγωγής ή η περαιτέρω μείωση της φορολογίας, οι οποίες ενδέχεται να έχουν υψηλότερη αναπτυξιακή απόδοση.
Κοινός παρονομαστής των περισσότερων σχολίων είναι η ανάγκη για συνεχή και τεκμηριωμένη ανάλυση κόστους–οφέλους, λαμβάνοντας υπόψη τη φάση του οικονομικού κύκλου, τον βαθμό αβεβαιότητας και το σχετικό κόστος εξυπηρέτησης του υφιστάμενου χρέους σε σύγκριση με το κόστος νέου δανεισμού.
