“20 χρόνια στασιμότητας στο Χαϊδάρι και… το τέλμα βαθαίνει”
Τα συναισθήματα των κατοίκων του Χαϊδαρίου είναι ανάμεικτα. Από τη μια απολαμβάνουν το γεγονός ότι ζουν σε ένα από τα πιο όμορφα προάστια της Αθήνας. Από την άλλη, έχουν πολλά παράπονα για την “καθημερινότητα” και τη στασιμότητα σε κρίσιμους τομείς. Η γκρίνια ξεκινάει από την ίδια τη δημοτική αρχή, που καταγγέλλει υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση του Δήμου με ευθύνη του κράτους, και περνάει “στο γήπεδο” της αντιπολίτευσης, που μιλάει για ανικανότητα και κομματικές προτεραιότητες στην υλοποίηση του δημοτικού έργου.
Το “Χαϊδάρι Σήμερα” μιλάει για τα προβλήματα της πόλης με τον Δημήτρη Τσατσαμπά, που έχει ζήσει επί 30 σχεδόν χρόνια τον Δήμο από θέσεις ευθύνης, αλλά και από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, σε τόσο σε καλές όσο και δύσκολες εποχές για την αυτοδιοίκηση. Επίσης, έχει πολλές παραστάσεις ως στέλεχος του Δήμου Αγίας Βαρβάρας (που έχει να επιδείξει σημαντική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια), σε ανώτερες διοικητικές θέσεις.
Δημήτρη μια συνηθισμένη φράση που έρχεται στο στόμα πολλών είναι “το Χαϊδάρι έχει μείνει πίσω”. Πιστεύεις ότι είναι αλήθεια;
Ακούγεται αυτό που πραγματικά ισχύει. Η πόλη για αρκετά χρόνια έχει αφεθεί στην τύχη της. Οι διοικήσεις λειτουργούν με χαμηλές προσδοκίες, χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς τόλμη. Στο Χαϊδάρι, βιώνουμε τουλάχιστον δύο δεκαετίες “χαμηλής πτήσης”. Το αποτέλεσμα είναι η απογοήτευση να επιστρέφει ξανά και ξανά.
Ποια είναι, κατά την άποψή σου, η εικόνα της πόλης σήμερα;
Το Χαϊδάρι του σήμερα μοιάζει να έχει ξεχάσει τον εαυτό του. Η στασιμότητα είναι φανερή παντού, όχι μόνο στις υποδομές, αλλά και στην ψυχή της πόλης, στην πίστη ότι μπορούμε καλύτερα. Μια πόλη που κάποτε άρεσε, τώρα μένει απεριποίητη και περνά απαρατήρητη.
Μιλάς για χρόνια στασιμότητα. Πες μας μερικά παραδείγματα.
Από παραδείγματα άλλο τίποτα.
– Έχουν περάσει τουλάχιστον δύο δεκαετίες χωρίς να φτιάξουμε έναν πεζόδρομο, ένα σωστό πεζοδρόμιο, μια επαρκή κυκλοφοριακή οργάνωση, ένα χώρο στάθμευσης, μια νέα πολιτιστική η αθλητική υποδομή.
– Δεν έχουμε καταφέρει να διαμορφώσουμε μια όμορφη πλατεία, μια δεντροστοιχία, να συντηρήσουμε ένα συντριβάνι. Ούτε καν να τοποθετήσουμε ένα καλαίσθητο παγκάκι ή να αντικαταστήσουμε ένα φθαρμένο σήμα του ΚΟΚ στην ώρα του.
– Παρά τους δημόσιους πόρους που ξοδεύονται, οι παρεμβάσεις είναι τόσο πρόχειρες που αντί να τις χαιρόμαστε, μας απογοητεύουν. Βλέπε Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου στο Δάσος, Πλατεία Λαού, Θεατράκι Γρηγορούσας, Φαβιέρου, Παλατάκι, Αίθριο.
– Αν συνεχιστούν τα ίδια, με τη σημαντική χρηματοδότηση από το πρόγραμμα «Αντώνης Τρίτσης» ύψους 9.000.000 ευρώ, η εκτέλεση του έργου ανάπλασης στο κεντρικό Χαϊδάρι θα έχει την ίδια τύχη.
– Οι χρηματοδοτήσεις για τη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή, δεν απέδωσαν ούτε το στοιχειώδες που είναι η live μετάδοση του Δημοτικού Συμβουλίου.
– Στους μεγάλους στόχους -Μετρό, Σκαραμαγκάς, Στρατόπεδα, Λεωφόρος Αθηνών- καταγράφουμε μόνο αποτυχίες.
– Η καθαριότητα εξακολουθεί να μην είναι ικανοποιητική και η ανακύκλωση βρίσκεται επί 30 χρόνια στα σπάργανα.
– Στα σχολεία υπάρχει δυσκολία κάλυψης ακόμη και βασικών αναγκών για τη λειτουργία τους.
– Οι αυθαιρεσίες σε δημόσιους χώρους από κάθε μορφής καταλήψεις συνεχίζονται ανεξέλεγκτα. Δεν υπάρχει έλεγχος, ούτε εφαρμογή των κανονισμών.
Η συσσώρευση αυτών των αδυναμιών αναδεικνύει την ανάγκη για αποτελεσματικό τρόπο διοίκησης. Αν αυτός δεν υπάρξει, η κατάσταση δεν θα μπορέσει να αλλάξει προς το καλύτερο.
Ποια ευθύνη φέρει η δημοτική αρχή; Πώς αξιολογείς τη στάση της αντιπολίτευσης;
Η σημερινή διοίκηση, αν θέλει να ξεφύγει από τη μετριότητα, πρέπει να ανεβάσει τον πήχη. Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Οι προσπάθειες που γίνονται είναι πρόχειρες και αποσπασματικές.
Η αντιπολίτευση, αντί να ακούει τους πολίτες και να μιλά για τις ανάγκες της πόλης, επιλέγει στείρες αντιπαραθέσεις ή παραμένει εγκλωβισμένη στο παρελθόν της, ένα παρελθόν που έχει ήδη κριθεί από τους δημότες. Έτσι, το τέλμα βαθαίνει.
Πιστεύεις ότι οι Χαϊδαριώτες έχουν συμβιβαστεί με “το λίγο”;
Οι Χαϊδαριώτες εξακολουθούν να ελπίζουν, αλλά έχουν κουραστεί. Όταν η καθημερινότητα είναι υποβαθμισμένη και λείπει η φροντίδα, ακόμα και για τα στοιχειώδη, οι προσδοκίες αναπόφευκτα μειώνονται. Αυτό, όμως, είναι ο δρόμος της παραίτησης.
Είσαι άνθρωπος της αυτοδιοίκησης πολιτικά και επαγγελματικά. Τι σημαίνει λοιπόν για σένα “αυτοδιοικητική φροντίδα”;
Σημαίνει να νοιάζεσαι πραγματικά για κάθε γωνιά της πόλης, για κάθε δομή και υποδομή της. Να φροντίζεις ώστε όλα να λειτουργούν προς όφελος του συνόλου. Να πορεύεσαι με όραμα, στρατηγικό σχεδιασμό και συνέπεια, όχι με προχειρότητα και ευκαιριακές λύσεις.
Υπάρχει ακόμη ελπίδα για το Χαϊδάρι ή είναι πλέον αργά;
Το Χαϊδάρι δεν είναι καταδικασμένο να παραμείνει στάσιμο. Αρκεί οι άνθρωποι που βρίσκονται στο τιμόνι του Δήμου να έχουν όραμα, ήθος, γνώση και κυρίως τόλμη, για να συγκρουστούν με ό,τι το κρατάει χαμηλά. Γιατί όταν ανεβαίνει το Χαϊδάρι, ανεβαίνουμε όλοι. Ελπίδα υπάρχει, αλλά και ο χρόνος δεν μας περιμένει.
Τι απαιτείται, κατά την άποψή σου, για να προχωρήσει μπροστά η πόλη;
Κάθε παρέμβαση πρέπει να στοχεύει σε αναβάθμιση, να σχεδιάζεται με ποιότητα, να υλοποιείται με μεράκι και φαντασία, να αντέχει στον χρόνο και να προσφέρει πραγματική προστιθέμενη αξία. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να υπηρετούν την πόλη, όχι να την “βλέπουν” ως φέουδο ή λάφυρο.
Πολύ συζήτηση έγινε σχετικά με το δάνειο που έλαβε ο Δήμος Χαϊδαρίου και μάλιστα σχολιάστηκε έντονα η δική σου στάση.
Έχω τοποθετηθεί δημόσια, όχι ευχάριστα, αλλά υπεύθυνα. Το «όχι» στη λήψη δανείου, όταν αυτό αποτελεί τη μόνη διέξοδο για τη λειτουργία του Δήμου, είναι μια θέση που οδηγεί στην πλήρη αποδιοργάνωσή του. Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν μόνο δυσάρεστη, αλλά και επικίνδυνη γιατί ο Δήμος έχει κρίσιμες αρμοδιότητες που αφορούν την ασφάλεια των πολιτών, και με αυτές δεν παίζουμε. Όλα τα άλλα είναι λόγια, για κάποιους εκ του ασφαλούς και για άλλους εκ του πονηρού.
Κλείνοντας, ποιο είναι το μήνυμά σου προς τους πολίτες του Χαϊδαρίου;
Το Χαϊδάρι αξίζει και πρέπει να γίνει ξανά μια πόλη που ανθίζει. Να το αγαπήσουμε αληθινά και να το αποδείξουμε, με τις πράξεις μας, τις επιλογές μας και τη στάση ζωής μας. Το οφείλουμε στην ιστορία του, στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές.
