“Χέρια που αγαπούν”, μεταμορφώνουν ένα δημόσιο σχολείο σε…

Όταν
βρέθηκα στο 15 ο Γυμνάσιο Περιστερίου, δεν πίστευα στα μάτια μου! Δεν
θύμιζε δημόσιο κτίριο, σχολείο της
Ελλάδας της κρίσης, απρόσωπο χώρο όπου
κανένας δεν παίρνει την ευθύνη για
τίποτε. Πήγαινα ανυποψίαστη… έμεινα
άφωνη. 

Μια ζεστασιά παντού. Όλα φροντισμένα,
στη θέση τους, σε τάξη, με λεπτομέρειες
που πάντα κάνουν τη διαφορά, με αισθητή
τη γλύκα που φέρνουν στους τοίχους χέρια
που αγαπούν. Το γραφείο της διευθύντριας
θυμίζει γραφείο σπιτιού. Στους
διαδρόμους, στις γωνίες, στο… ταβάνι,
στους τοίχους (!) εκτίθενται έργα των
παιδιών. Στις αίθουσες οι υπολογιστές
λειτουργούν, οι προτζέκτορες επίσης,
τα θρανία λάμπουν, τα χρώματα γιορτάζουν. Στην έξοδο σε περιμένει βιβλιοθήκη, δεν θέλεις να φύγεις. 

Σου επιβάλλει
η αισθητική του να “σκουπίσεις τα
πόδια” σου, πριν μπεις. Σου επιβάλλει
σεβασμό. Σε εμπνέει. Η αισθητική είναι
σπουδαίο πράγμα, η αλήθεια είναι πως
δεν αντιγράφεται, δεν φτιασιδώνεται.
Υπάρχει ή δεν υπάρχει. Εδώ λοιπόν,
υπάρχει!

Το
σχολειό -είναι φανερό- αγαπιέται από
τους ανθρώπους του. Με πρώτη τη Γιώτα,
τη διευθύντρια, τους δασκάλους που
διδάσκουν και είμαι σίγουρη πως καταθέτουν
Ψυχή. Το σχολείο αγαπιέται από τα παιδιά
του. Είναι το ίδιο έφηβοι, το ίδιο παιδιά
της Ελλάδας της κρίσης αξιών, της Ελλάδας
όπου δεν χάθηκε ο κόσμος να καταλάβεις
ένα σχολείο και να το καταστρέψεις, δεν
χάθηκε ο κόσμος να γράφεις βρισιές στα
θρανία, δεν χάθηκε ο κόσμος να φτύνεις
την τσίχλα σου στο πάτωμα και να
μουτζουρώνεις τους τοίχους του… δημοσίου, απαξιωμένου σχολείου σου. 

Το 15ο Γυμνάσιο
Περιστερίου δεν πνίγηκε στη μιζέρια
της παραίτησης, δεν κρύφτηκε πίσω από
το σύστημα, πίσω από τα προβλήματα, πίσω
από τους “άλλους”!

Μα
αγαπιέται μέσα από το σεβασμό, μέσα από
το μεράκι και το κέφι των ανθρώπων του. Είναι παράδειγμα προς μίμηση. Απόδειξη
πως το κράτος είμαστε εμείς, εμείς
αλλάζουμε τον κόσμο μας. Δεν έχω άλλα
λόγια… Μπράβο σας! ♡
Σε όλους μπράβο, μα…και σε έναν έναν
ξεχωριστά.

Δώρα
Μαργέλη
Φιλόλογος,
εκπαιδεύτρια ρητορικής