Κατ’ αρχήν θα προσπαθήσω να αναφέρω όσο το δυνατόν λιγότερους νόμους και αριθμούς. Και αυτό διότι η φορολογία, αλλά και κάθε νόμος, θα έπρεπε να είναι κατανοητός από κάθε επιπέδου εκπαίδευσης, πολίτες (απεχθάνομαι τη λέξη «λαός»). Επίσης θα έπρεπε να είναι σταθερή, κατανοητή και φυσικά δίκαιη. Και εδώ είναι που ξεκινάει η μεγάλη κουβέντα, για το αν είναι δίκαιοι οι φόροι στην κατ’ επίφαση, ευρωπαϊκή χώρα, Ελλάδα.
Κατά τη γνώμη μου δεν είναι. Και όχι μόνο δεν είναι, αλλά είναι και εκ των βασικών αιτιών της σημερινής κατάρρευσης, μαζί με την τραγική παιδεία και την απουσία δικαιοσύνης. Στο θέμα μας λοιπόν, το ελληνικό κράτος και κάθε ελληνική κυβέρνηση έως και σήμερα έχουν σκαρφιστεί την έννοια του «τεκμηρίου». Το μακρινό 1978 με το Ν. 802 ο τότε υπουργός Αθανάσιος Κανελλόπουλος θεσπίζει την έννοια του τεκμηρίου. Χοντρικά, τον προσδιορισμό ενός ποσού, το οποίο υποθετικά έχει κάποιος φορολογούμενος, από τη στιγμή που κατέχει κάποιο περιουσιακό στοιχείο.
γράφει ο
Φοροτεχνικός, Αναστάσιος Μαστροκωστόπουλος
Η κατοχή ενός αυτοκινήτου για παράδειγμα, η ιδιοκατοίκηση, μία βάρκα (εσκεμμένα δεν λέω σκάφος, διότι τεκμήριο έχει και μία ψαρόβαρκα 5 μέτρων, σε μία χώρα με 15000χλμ ακτές) και πάνω από όλα, ο ίδιος μας ο εαυτός. Επειδή λοιπόν δεν μπορούσε να προσδιοριστεί ακριβώς το εισόδημα των φορολογουμένων, το κράτος υπολόγιζε (και ακόμα υπολογίζει), στο περίπου κάποιο.
Το κράτος δηλαδή, μας λέει πως ένας άνθρωπος που αναπνέει και μόνο, «βγάζει» 3000€, αν κατέχει ένα αυτοκίνητο 1600cc ηλικίας 7 ετών «βγάζει» 4480€ κ.ο.κ. Και εδώ είναι που ξεκινάει ο παραλογισμός.
Ένας μισθωτός ο οποίος κατοικεί σε ένα σπίτι που κληρονόμησε από τη γιαγιά του στο Χαϊδάρι, ισόγειο, 80τμ, με ένα αυτοκίνητο 1400cc, 10 ετών, αθροίζει τεκμήρια: 3000 ατομικό, 3200€ το σπίτι και 3640€ το αυτοκίνητο..9840 € (!). Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως αν το φορολογητέο εισόδημα του, είναι ο βασικός μισθός ήτοι 586,08€ άρα 8250€ σε ετήσια βάση, προκύπτει διαφορά μεταξύ τεκμηρίων και εισοδήματος, για την οποία η φορολογική αρχή επιβάλλει φόρο 22%, δηλαδή 265€ επιπλέον. Και όλα αυτά με το δεδομένο ότι σαν μισθωτός έχει αφορολόγητο, δηλαδή 8636€
Τo δράμα όμως δεν τελειώνει εδώ, διότι αν αυτός ο άνθρωπος έχει ένα κατάστημα ρούχων και δηλώσει 5000€ κέρδη ή ζημιά, τότε φορολογείται επί των τεκμηρίων χωρίς αφορολόγητο από το πρώτο ευρώ με 22%. Δηλαδή 2165€, συν προκαταβολή 100% συν τέλος επιτηδεύματος 650€, συν 2016€ ΕΦΚΑ Σύνολο; 6996 € (!) Φανταστικοί φόροι δηλαδή, επί φανταστικών εισοδημάτων (λέγε με και greek statistics θα πω εγώ).
Πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε όλοι μας (και λέω όλοι μας και όχι όλοι τους, διότι οι πολίτες εκλέγουν ηγεσίες που νομοθετούν), πως ο σιγουρότερος τρόπος να χάσεις φόρους, είναι… να βάλεις φόρους (βλέπε καμπύλη Laffer). Όσο περισσότερους φόρους ζητά ένα κράτος, τόσο λιγότερους θα λαμβάνει. Είναι πιστεύω κατανοητό πώς βάζοντας κάποιος ακόμα και 100% ποσοστό φόρου, θα λάβει μηδέν φόρο.
Επίσης τραγικό, είναι το γεγονός πως το κράτος δεν αναγνωρίζει αρκετές δαπάνες. Δεν αναγνωρίζει, άρα δεν εκπίπτει από το φορολογητέο εισόδημα, μια δαπάνη πχ για διατροφή διαζυγίου, ασφάλειες ζωής, ιατρικές δαπάνες αν είναι κάτω του 5% του εισοδήματος, αλλά και δαπάνες καταναλωτικές οι οποίες υπερβαίνουν το 10% του εισοδήματος. Όταν κάποιος βγάζει από τη τσέπη του χρήματα, άρα το κράτος εισπράττει ΦΠΑ και φόρους, το να του λέει μετά δεν στο αναγνωρίζω, είναι το λιγότερο ανήθικο.
Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν εξαρτάται από το ύψος των μισθών και τα βουνά φόρων.
Εξαρτάται από την ταχύτητα απόδοσης της δικαιοσύνης, το σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, την γρήγορη και αποτελεσματική λειτουργία της διοίκησης (φορολογικής και όχι μόνο),τους κανόνες που τηρούνται από όλους και κατ’ εμέ την άμεση σύνδεση της παιδείας με την αγορά εργασίας (αυτό βέβαια προϋποθέτει μεταξύ άλλων, την πλήρη αποκομματικοποίηση της).
Η Ελβετία, σαν πρώτη χώρα στον πλανήτη σε ανταγωνιστικότητα φορολογεί με flat tax 8,5% Ομοσπονδιακό φόρο, δεν διαθέτει ελάχιστο μισθό και όλοι ξέρουμε σε τι κατάσταση επιπέδου ζωής βρίσκεται. Οι γείτονες μας στα Βαλκάνια, διαθέτουν όλοι μικρότερους φορολογικούς συντελεστές και διαθέτουν και αυτοί, θάλασσες, ήλιο, φαγητό και φυσικά όλοι είναι ψηλότερα στους δείκτες ανταγωνιστικότητας από εμάς (Ελλάδα θέση 86, GCI index-World Economic Forum).
Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει στη Ελλάδα κάτι 50€, τη στιγμή που βρίσκει το ίδιο πράγμα, πιθανώς καλύτερης ποιότητας στην Κροατία (θέση 74) με 20€ ,μόνο και μόνο επειδή είμαστε «ωραίοι σαν Έλληνες». Ένας επενδυτής που θέλει να επενδύσει τα χρήματα του, έχει άλλες 85 χώρες πριν από εμάς να επιλέξει να τοποθετηθεί. Αλήθεια, αν έλεγα σε κάποιον από αυτούς που διαβάζουν τώρα αυτό το άρθρο, πως έχει στην Ελβετία 50 εκατομμύρια ευρώ , νόμιμα και φορολογημένα, θα έβαζε 5 από αυτά να επενδύσει στην Ελλάδα, για να φορολογηθούν με 82%, που αν μπλέξει με τη δικαιοσύνη θα τελειώσει σε 15-20 χρόνια και φυσικά τα κέρδη του θα τα παίρνει 800€ ανά δύο εβδομάδες (capital controls);…Μάλλον όχι.
Η δαιμονοποίηση λοιπόν, του κέρδους και της επιχειρηματικότητας και το ότι το κράτος πατερούλης μπορεί να κάνει business, πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας, πως το κράτος απλά πρέπει να βάζει τους κανόνες και να εγγυάται τη νομιμότητα , την ασφάλεια και τίποτα άλλο. Πρέπει να κάνει το διαιτητή και όχι τον παίκτη.
Χρειαζόμαστε δηλαδή, μία οικονομία με flat taxes, με αναγνώριση όλων των δαπανών του φορολογούμενου, κατάργηση του παραλογισμού των τεκμηρίων, κατάργηση των capital controls (τα έχουμε ξεχάσει και προσωπικά πιστεύω πως θα αργήσουν πολύ να καταργηθούν),που στραγγαλίζουν την άρρωστη οικονομία μας έτι περαιτέρω, πλήρη αξιολόγηση των υπαλλήλων του δημοσίου (αυτό σημαίνει απολύσεις φυσικά, αλλά και προσλήψεις άλλων με καλύτερα προσόντα, αλλά και καλύτερους μισθούς), απαγόρευση της συνταξιοδότησης πριν τα 62, πληροφορική παντού, κατάργηση του κατώτατου μισθού, με σταθερούς και χαμηλούς φόρους για δεκαετίες, με γρήγορη απονομή δικαιοσύνης, με απελευθέρωση του κρατικού μηχανισμού από την κομματοκρατία και φυσικά παραμονή με κάθε κόστος στο στενό πυρήνα της ΕΕ και του ευρώ.
Εσκεμμένα δεν ανέφερα έως τώρα τα μνημόνια, τις αξιολογήσεις, τις δόσεις κτλ. Θα αναφέρω ένα πράγμα μόνο. Κανείς δεν μιλάει για το επιτόκιο. Οι «ανάλγητοι» δανειστές μας, μας δανείζουν με επιτόκιο περίπου 0,5%. Κάποιες χώρες, όπως η Μάλτα για παράδειγμα, δανείζεται με 2 και 3% για να δανείσει εμάς με 0,5%. Δηλαδή χάνει λεφτά δανείζοντας μας. Και εμείς ζητάμε από τέτοιες χώρες να μας σβήσουν (!) χρέος. Παρακαλώ να τοποθετήσετε τον εαυτό σας στη θέση ενός Μαλτέζου ή ενός Σλοβένου. Δεν θέλω να αγιοποιήσω κανέναν, αλλά ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του, εκτός από εμάς.
Αυτά φυσικά είναι ένα μικρό μέρος από τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που δεν καλύπτονται σε ένα άρθρο και φυσικά είναι προσωπικές απόψεις οι οποίες μπορεί να είναι και λάθος.
