Νικόλαος Καλκάνης *
ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΤΕΛΕΣΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Το μέτρο της απαγόρευσης τέλεσης ακολουθιών με τον τρόπο που ελήφθη αποτελεί σημείο αισχύνης τόσο για την Πολιτεία, όσο και για την Ιεραρχία. Η Πολιτεία φάνηκε ανακόλουθη, ζήτησε επιτακτικά από την Ιεραρχία να αναστείλει τις ακολουθίες, σεβόμενη τόσο τη συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στη διαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας, όσο και την εσωτερική της αυτοδιοίκηση. Η Ιεραρχία, από την άλλη, δεν υπεραπίστηκε με πάθος ούτε την Ιερά της Παράδοση ούτε και τη Συνταγματική της Θέση. Το άρθρο 3Σ ορίζει ότι η αυτοδιοίκηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι περιορισμένη. Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν αφίσταται των Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων και των Ιερών Παραδόσεων, του Πατριαρχικού Τόμου του 1850 και της Πατριαρχικής Πράξης του 1929-η νομολογία του ΣτΕ που περιορίζει στους όρους περί της Συγκρότησης της Συνόδου των Πατριαρχικών Κειμένων την Εκτελεστότητά τους δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν δεσμεύεται από το Σύνολο των όρων τους στην εσωτερική της ζωή. Από την άλλη, η Πολιτεία δεν διεχώρησε εξ αρχής τη θέση της με τους ποικίλους που ζητούσαν τροποποίηση της μετάδοση της Θείας Ευχαριστίας, αντίθετα φάνηκε να ζητά το έλασσον, ήτοι την αναστολή των συναθροίσεων των πιστών, για να πετύχει το μείζον την κατάργηση κατ’ αποτέλεσμα τέλεσης του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας στους ναούς με εξαίρεση το πολύ 82 σε όλην την Επικράτεια, από όπου θα αναμεταδίδεται η Θεία λειτουργία και μόνον-γιατί όχι οι Χαιρετισμοί;;;;- από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και τη Χερσόνησο του Αγίου Όρους, όπου εκεί θα ρυθμίσει τα ποικίλα ζητήματα ο Πολιτικός Διοικητής.
Τούτα δεν περιποιούν τιμήν ούτε στην Ιεραρχία ούτε στην Πολιτεία!!!! Ο σπίλος όμως για την Ιεραρχία είναι μείζων!!! Αυτό που φαίνεται από διάφορα ανακοινωθέντα και συζητήσεις είναι ότι η Ιεραρχία δεν υπερασπίστηκε τη συνταγματική θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι της Πολιτείας, αλλά χρησιμοποίησε το επιχείρημα “Τι θα γίνει με τους λοιπούς;;;; Ιδίως με τους Παλαιοημερολογήτες!!!”Ο Πειραιώς στη Σύσκεψη της ΔΙΣ με τον Επικεφαλής του ΕΟΔΥ το είπε ξεκάθαρα, ο Δράμας σε συνέντευξή του σε ραδιοτηλεοπτικό δίαυλο επικαλέστηκε την ανάγκη διαφύλαξης της εσωτερικής ενότητας της Εκκλησίας και φτάσαμε στα σημερινά.
Κατ’ αρχάς, η Εκκλησία δεν δύναται να εκδώσει απόφαση με την οποία να προβλέπει ότι η Θεία Κοινωνία αποτελεί πηγή μόλυνσης νοσημάτων!!! Αυτό ας το ξεχάσουμε!!!! Αντίκειται όχι απλά στους Ιερούς Κανόνες, από όπου το Σύνταγμα δεν επιτρέπει στην Εκκλησία να αφίσταται, αλλά στο ίδιο το Δόγμα, το Είναι της Εκκλησίας. Η συνεισφορά ποικίλων διανοητών που θυμήθηκαν είτε το σχολιασμό του Νικοδήμου του Αγιορείτου είτε τα κουφέτα του Φωτίου είτε διάφορα άλλα καθίστατο περιττή -η Πολιτεία δεν ζήτησε ποτέ να μην μεταδίδεται η Θεία Ευχαριστία, αυτό το ζήτησε η Αξιωματική Αντιπολίτευση και διάφοροι που το ζητούν εδώ και χρόνια άνευ θεσμικής θέσης ή ρόλου.
Αυτό που η Εκκλησία έπρεπε να κάνει ήταν η αξιοποίηση των Παραδόσεών της. Η Εκκλησία από την εποχή της ίδρυσής της βιώνει δύο καταστάσεις, η μία καλείται Διωγμός και η άλλη Ανοχή. Μορφές της Ανοχής αποτελούν η ανεξιθρησκεία και η θρησκευτική ελευθερία, κι ας μην φανεί καθόλου παράλογο, ο Χριστιανός παλαίει συνεχώς ενάντια στον Πειρασμό του Άρχοντος του Κόσμου τούτου. Η κατάσταση του Διωγμού δεν χρειάζεται να περιλαμβάνει κάποιο φυσικό ή νομικό πρόσωπο ως διώκτη, το αντίθετο. Αυτό που καθιστά την κατάσταση του διωγμού ως τέτοια είναι η απουσία των απαραίτητων όρων που επιτρέπουν στο σώμα των Πιστών να αναπτύσσει με ευρύτητα τη δράση του. Άλλωστε, καταστάσεις διωγμών, όπως ο Εγκλεισμός του Πάπα της Ρώμης στο Ανάκτορο του Λατερανού-ετερόδοξοι οι Δυτικοί, αλλά το Κανονικό τους Δίκαιο σε ορισμένα σημεία διατηρεί ατόφιους κάποιους θεσμούς ενώ η προσαρμογή στο εκάστοτε σήμερα από τα όργανα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αποτελεί σημείο και θαυμασμού- ή η Κήρυξη του Οικουμενικού Πατριαρχείο σε Διωγμό το 1890 ως διαμαρτυρία για την κατάργηση των Προνομίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν στρέφονταν κατά του βασιλιά της Ιταλίας ούτε κατά του Σουλτάνου, αλλά και ούτε κατά του Βασιλείου της Ιταλίας και κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Εκκλησία φάνηκε ικανή να προβεί σε μορφές συλλογικής διαμαρτυρίας εξαιρετικά νεωτερικές, αφού θύμιζαν την απεργία, το σαμποτάζ και το black out!!!
Επομένως, η Ιερά Σύνοδος έπρεπε να κηρύξει την Εκκλησία σε κατάσταση Διωγμού λόγω της Πανδημίας και να τελεί τη Θεία Λειτουργία εντός κεκλεισμένων ναών, καθ’ υπόδειξη των ειδικών, που είναι ταυτόχρονα και μέλη της!!! Ο πρωθυπουργός θα επείχε τότε τη θέση του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Εξουσιαστού εκ Θεού για τον οποίο η Εκκλησία εύχεται, κατ’ εντολή της προς Ρωμαίους Επιστολής του Παύλου και Επισκόπου των Εκτός Εκκλησίας, αφού μεριμνά για την κοσμική πτυχή της ζωής των πιστών και την ευημερία των μη πιστών. Τόσο ο πρωθυπουργός ως Πιστός όσο και οι απλοί Πιστοί θα αντιμετώπιζαν το Διωγμό ως μια ευκαιρία για πνευματικά αγωνίσματα ιδιότυπης άσκησης!!!
Ο κακομοίρικος τρόπος διαχείρισης από τον Αρχιεπίσκοπο και τα μέλη της διευρυμένης ΔΙΣ αποδείχθηκε ανεπαρκής, ταπείνωσαν την Εκκλησία, αφού φάνηκε η ίδια να αμφισβητεί το υπερβατικό και μυστηριακό στοιχείο του Χριστιανισμού. Με άλλα λόγια, επιστρέψαμε στην εποχή που ο Μητροπολίτης έστεκε σούζα στο Νομάρχη!!!!
* Σπούδασε Juristisch στο ΤΜΗΜΑ ΝΟΜΙΚΗΣ. Ν.Ο.Π.Ε. , ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
