Μάνος Πετούσης: “Οι σημερινοί πολιτικοί έχουν ξεπεράσει και τους μεγαλύτερους υποκριτές”

Συνέντευξη
του χαρισματικού Χαϊδαριώτη ηθοποιού –
σκηνοθέτη

Ο Μάνος Πετούσης με την Ζέτα Δούκα, πρωταγωνίστρια του τελευταίου έργου που σκηνοθέτησε, “Γράμμα σε ένα παιδί”

Ο
συνδημότης μας ηθοποιός
Μάνος Πετούσης μίλησε στο
“Χαϊδάρι Σημερα” για τη διαδρομή
του στο χώρο της τέχνης,την
τηλεοπτική σειρά στην οποία πρωταγωνίστησε,
“Το νησί”, αλλά
και για την πόλη μας. Ακόμα, για τη
σημερινή κατάσταση στο χώρο του θεάτρου
και των media, καθώς
και για τις τελευταίες βραβευμένες
δουλειές του από τη θέση
του σκηνοθέτη.

Μάνο, σε ποια ηλικία αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Το αποφάσισα
στα 21 μου χρόνια.
Πάντα το ήθελα, αλλά έπρεπε
να τελειώσω και κάποιες άλλες σπουδές
και αφού τις ολοκληρώσω,
στη συνέχεια να ασχοληθώ με την υποκριτική.
Αποφάσισα να δώσω εξετάσεις με σκοπό
να περάσω (τα χρόνια εκείνα δεν ήταν
όπως σήμερα, που όποιος θέλει γράφεται
σε μία δραματική σχολή). Ήταν λίγο πιο
αυστηρά τα πράγματα στα χρόνια τα δικά
μου.

Τελείωσες τη δραματική
σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Πόσο καλό φυτώριο
είχε;

Στα χρόνια τα δικά μου
νομίζω πως έβγαλε καλούς ηθοποιούς και
είχε τη φήμη ότι αποτελεί
“εγγύηση”. Τελευταία δεν έχω ακούσει
για κάποιους που να έχουν βγει από αυτή
τη σχολή και να έχουν δημιουργήσει
όνομα. Πολύ πιθανόν να υπάρχουν και να
μην το γνωρίζω εγώ.

Ποιος ήταν ο πρώτος
σου επαγγελματικός ρόλος στο σανίδι;

Ήταν του Σφακιονικολή,
στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη “Αλέξης
Ζορμπάς”, σε σκηνοθεσία του Γιώργου
Ρεμούνδου με τον αείμνηστο Σταύρο
Παράβα, την υπέροχη Άννα Φόνσου, τον
Νίκο Γαλανό και πολλούς – πολλούς άλλους
συναδέλφους.

Κατάγεσαι από την
Κρήτη. Έχεις φορέσει πολλές φορές την
κρητική φορεσιά για τις ανάγκες κάποιου
έργου;

Όχι. Συμπτωματικά δύο
φορές μόνο και οι δύο για τον “Αλέξη
Ζορμπά”. Συμμετείχα σε δύο παραστάσεις,
μια με το ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου και τρία χρόνια
αργότερα με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, πάλι με
την ίδια παράσταση.

Σπούδασες τουριστικές
επιχειρήσεις. Πιστεύεις ότι το συγκεκριμένο
αντικείμενο έχει κάποια σχέση με την
υποκριτική;

Μέχρι κάποιο βαθμό
έχει. Γιατί όταν εργάζεσαι σε ξενοδοχεία
ή σε χώρους παροχής υπηρεσιών, πρέπει
αναγκαστικά να είσαι ένας άλλος άνθρωπος,
ένας άλλος εαυτός από αυτόν που στην
πραγματικότητα είσαι. Δηλαδή να πετάξεις
πέρα τη στεναχώρια σου, τα προβλήματα
στο σπίτι σου. Πρέπει, όταν θα είσαι σε
ένα ξενοδοχείο ή πίσω από ένα γκισέ ενός
ταξιδιωτικού γραφείου, να είσαι πάντα
με το χαμόγελο, πρόσχαρος, γιατί ο άλλος
έρχεται και θέλει να περάσει καλά στις
διακοπές του και πληρώνει γι’
αυτό. Κάτι ανάλογο είναι και στο θέατρο,
όπου ανεξάρτητα πώς
μπορεί να νιώθεις εσύ στην προσωπική
σου ζωή, όταν θα βγεις στο σανίδι θα
πρέπει να είσαι χαρούμενος, θα πρέπει
να είσαι ο ρόλος σου, αυτός
που απαιτείται να είσαι.

Χρησιμοποίησες ποτέ
αυτό το πτυχίο στη ζωή σου;

Ξεκίνησα να δουλεύω
στα τουριστικά, ξεκίνησα να δουλεύω σε
ξενοδοχείο κάτω στην Κρήτη. Αργότερα
έπρεπε να παρουσιαστώ
στον Στρατό, έπειτα ξέσπασε ο πόλεμος
στον Περσικό κόλπο, όπου έπεσε κατακόρυφα
ο τουρισμός στην Ελλάδα και γύρισα στην
Αθήνα. Όλες αυτές οι συγκυρίες με οδήγησαν
να ασχοληθώ τελικά με το θέατρο.

Σε όλα αυτά τα χρόνια
που ασχολείσαι με την υποκριτική, έχεις
αναγκαστεί να κάνεις
παράλληλα και κάποια άλλη εργασία;

Πάντα. Έχουμε με τα
αδέλφια μου ένα ασφαλιστικό γραφείο
στο Χαϊδάρι. Το πρωτοάνοιξε ο πατέρας
μου το 1966. Παράλληλα δουλεύω σε αυτό.
Στην Ελλάδα η τέχνη και το θέατρο δεν
σου επιτρέπουν να ζήσεις
μόνο από αυτά. Έχουμε παρά
πολλά παραδείγματα ανθρώπων που,
δυστυχώς, έδωσαν όλη τους τη ζωή σε αυτή
τη δουλειά, και τελικά έχουν μείνει
ρέστοι.

Έπαιξες στην τηλεοπτική
σειρά του MEGA “Το νησί”.
Σε τι πιστεύεις ότι οφείλεται η τεράστια
επιτυχία αυτού τού σήριαλ;

Πιστεύω ότι ήταν ένα
θέμα που άγγιξε πολύ τον κόσμο, η ιστορία
δηλαδή των λεπρών, η ιστορία της
Σπιναλόγκας, ένα θέμα που όλοι το
γνωρίζαμε, αλλά δυστυχώς δεν το αγγίζαμε.
Φοβόμασταν γενικά να αγγίξουμε θέματα
τόσο ιδιαίτερα, θέματα που πονάνε, που
μιλάνε για αλήθειες. Νομίζω πως έπαιξε
μεγάλο ρόλο η σκηνοθεσία και η φωτογραφία,
η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και όλο το καστ
των ηθοποιών και συναδέλφων, που ήταν
νομίζω ό,τι καλύτερο θα μπορούσε για τη
συγκεκριμένη σειρά.

Ήταν η πρώτη φορά που
ασχολήθηκες με το θέμα των χανσενικών;

Όχι. Από
τον πατέρα μου γνωρίζαμε ανθρώπους μέσα
από το Λοιμωδών και θυμάμαι ότι
πηγαίναμε οικογενειακώς, εκεί όπου
ζούσαν, και κάναμε παρέα μαζί τους. Οπότε
δεν ήταν άγνωστη εικόνα για μένα. Ήταν
πολύ γνώριμο. Το περίεργο βέβαια ήταν
ότι όλοι οι άνθρωποι που δουλέψαμε στο
“Νησί”, ηθοποιοί και
συνεργείο, κατά περίεργο τρόπο είχαν
όλοι σχέση με χανσενικούς. Δεν ήταν κάτι
το οποίο γνώριζαν πρώτη φορά. Είτε είχαν
ασχοληθεί μέσα από κάποιες εργασίες
στα πανεπιστήμιά τους
είτε είχαν γνωστούς ή συγγενείς
χανσενικούς, πάντως όλοι κατά παράδοξη
σύμπτωση δεν γνώρισαν τους χανσενικούς
λόγω της σειράς. Τους ήξεραν από πριν.
Θυμάμαι ότι μου έλεγε ο Θοδωρής
Παπαδουλάκης, ο σκηνοθέτης της σειράς,
ότι είναι “σημάδι”, ότι δηλαδή
έπρεπε σε αυτή τη δουλειά να έρθουν
άνθρωποι που είχαν κάποια σχέση με όλους
αυτούς τους ανθρώπους.

Τα τούρκικα σήριαλ
που κάθε απόγευμα κατακλύζουν τις οθόνες
μας, τι προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία;

Δεν ξέρω να σου πω. Δεν
έχω δει κανένα. Δεν έχω άποψη δηλαδή.
Πέρα από διασκέδαση, δεν νομίζω ότι
έχουν να προσφέρουν τίποτε άλλο. Από
κάποια τρέιλερ που έχω
δει, είναι ωραίες και
μεγάλες παραγωγές. Νομίζω ότι
αυτή η ιστορία που “έχει παιχθεί”
και που κάνει λόγο για
προπαγάνδα, είναι λίγο υπερβολική.
Λέω νομίζω, γιατί εγώ δεν
επηρεάζομαι από σήριαλ ή από ταινίες.
Δεν επηρεάζεται δηλαδή, η πολιτική μου
συνείδηση. Όπως ακριβώς βλέπεις μια
αμερικανική ταινία ή αμερικανική σειρά,
έτσι βλέπεις και μια τουρκική σειρά.
Για να την βλέπει ο κόσμος, μάλλον “κάτι
του κάνει”. Δεν είναι τυχαίο ότι μπορεί
να αρέσουν.

Οι σημερινοί πολιτικοί
μας, πόσο ταλέντο έχουν στην υποκριτική;

Τεράστιο. Έχουν ξεπεράσει
και τους μεγαλύτερους υποκριτές. Αυτό
είναι μια άλλη κουβέντα, που πονάει παρά
πολύ. Δεν πονάει μόνο εμένα. Πονάει όλον
τον κόσμο. Αν θες να μιλήσεις γι’
αυτό το πράγμα, φοβάσαι ότι δεν θα βγουν
λόγια. Φωτιά θα βγει και θα τους κάψει
όλους.

Έχεις σπουδάσει, εκτός
από θέατρο, τραγούδι και χορό. Πόσο
απαραίτητες είναι αυτές οι σπουδές για
έναν ηθοποιό;

Σαφώς είναι απαραίτητες
100%. Γιατί το θέατρο είναι συνδυασμός
κίνησης, λόγου και είναι ένα πακέτο το
οποίο πρέπει να υπάρχει, για να μπορεί
να αποδίδει ένας ηθοποιός
στο έπακρο, πάνω στο ρόλο του.

Σε διάφορες δουλειές
έχεις αναλάβει το ρόλο του βοηθού
σκηνοθέτη και του σκηνοθέτη. Πόσο εύκολο
είναι ένας ηθοποιός να “αναλαμβάνει
τα ηνία” του έργου;

Νομίζω πως, αν μπορείς
να έχεις την απλή ματιά ενός άλλου θεατή,
είναι εφικτό. Τουλάχιστον
μέσα από τα δικά μου μάτια. Βέβαια πολλοί
μού λένε πως είναι δύσκολο
να μπορέσεις να σκηνοθετήσεις, να
μεταφέρεις το μέγεθος ενός ρόλου. Νομίζω
ότι είναι πολύ απλό. Αν αρχίσεις και
διαβάζεις το κείμενο και καταλάβεις τι
ακριβώς θέλει να πει ο κάθε συγγραφέας,
νομίζω ότι τα πράγματα είναι παρά πολύ
απλά. Είμαι ένας άνθρωπος που σκηνοθετικά,
σε όλες τις δουλειές που
έχω κάνει, αυτό που με αφορά και με
ενδιαφέρει είναι ο απόλυτος ρεαλισμός
και δεν μπαίνω σε άλλου τύπου διαδικασίες.

Για ποιο λόγο πιστεύεις
ότι ο κόσμος σήμερα δεν πηγαίνει στο
θέατρο;

Θα διαφωνήσω… πηγαίνει
στο θέατρο. Η οικονομική
κρίση έχει σφίξει λίγο τα πράγματα, αλλά
επειδή υπάρχουν και αρκετές προσφορές,
νομίζω ότι αυτός που θέλει να πάει, θα
πάει. Γενικά το θέατρο έχει δουλειά,
παρότι οι μέρες είναι δύσκολες και
περνάμε τεράστια κρίση. Νομίζω
ότι το θέατρο έχει καλές δουλειές να
παρουσιάσει.

Ο πρώτος σου
πρωταγωνιστικός ρόλος στον κινηματογράφο
ήταν στην ταινία του Βαγγέλη Σεΐτανίδη
“Αιώνιος Φοιτητής”. Για ποιο λόγο
δεν γυρίζονται σήμερα ελληνικές ταινίες;

Είναι καθαρά οικονομικό
θέμα. Όταν βλέπεις ότι ο Γιάννης Σμαραγδής
που έκανε την ταινία «Ο Θεός αγαπάει το
χαβιάρι», έχει ξεπουλήσει τα πάντα και
αυτή τη στιγμή χρωστάει παντού και δεν
έχει καταφέρει ξεπληρώσει τις υποχρεώσεις
του για μια ταινία, για ποιο λόγο να μπει
ο άλλος στη διαδικασία της παραγωγής;
Δυστυχώς είναι πολύ μεγάλο το κόστος
της παραγωγής μιας ταινίας.

Ποιες
είναι οι σημαντικότερες διακρίσεις που
έχεις αποσπάσει από το θέατρο;

Πέρα από τις διακρίσεις
σαν σκηνοθέτης από την παράσταση “Γράμμα
σε ένα παιδί” έχω πάρει και το πρώτο
ανδρικό βραβείο ερμηνείας από την
Βρετανική Θεατρική
Ακαδημία για το έργο Nuts
(Θέατρο Σκηνή Τέχνης – Κάρολος Κουν σε
σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια), πριν τέσσερα
χρόνια.

Μίλησέ μας
για την τελευταία σου
θεατρική δουλειά.

Η τελευταία μου δουλειά,
η οποία είναι και ευλογημένη, είναι το
“Γράμμα σε ένα παιδί”,
μια παράσταση που το κείμενο υπογράφει
η Μάρω Μπουρδάκου, ένας μονόλογος
θεατρικός όπου πρωταγωνιστεί
η Ζέτα Δούκα. Την θεωρώ ευλογημένη, γιατί
ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια. Κάναμε
πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, συνεχίσαμε
όλη τη σαιζόν και στέφθηκε με τεράστια
καλλιτεχνική επιτυχία. Είναι ένας
μονόλογος βασισμένος στο βιβλίο της
Οριάνας Φαλάτσι “Γράμμα σε ένα παιδί
που δεν γεννήθηκε ποτέ”. Είχα τη μεγάλη
ευτυχία η παράσταση αυτή να πάρει τρία
βραβεία στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια είχαμε
την τύχη, να έχουμε την παγκόσμια πρωτιά
στο ανέβασμα αυτού του βιβλίου, που από
τον Σεπτέμβρη είμαστε καλεσμένοι στο
Piccolo Theatro
στην Ιταλία και θα παιχθεί με ιταλικούς
υπέρτιτλους. Τον επόμενο χειμώνα θα
έχουμε την τιμή να μας φιλοξενεί το
Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και στη
συνέχεια μια περιοδεία στην υπόλοιπη
Ελλάδα και εξωτερικό.

Στον
ελεύθερό σου χρόνο, πού
κινείσαι μέσα στην πόλη μας;

Για
να σου πω την αλήθεια, δεν
πολυβγαίνω. Όχι στο Χαϊδάρι, γενικά δεν
πολυβγαίνω. Με έχει κουράσει
παρά πολύ η συχνή έξοδος,
αλλά και επειδή είμαι όλες τις μέρες
φορτωμένος από το πρωί ως το βράδυ. Ένα
Σάββατο βράδυ -και αυτό αν θα βγω- θα
κατεβώ προς κέντρο του Χαϊδαρίου για
ένα ποτό ή για φαγητό σε ένα ωραίο
εστιατόριο στην πόλη μας.

Η σημερινή δημοτική
αρχή διανύει την δεύτερη τετραετία της
θητείας της. Τι έχει προσφέρει μέχρι
σήμερα στο χώρο του πολιτισμού,
στην πόλη μας;

Δεν έχω ιδέα. Πραγματικά
σου μιλάω και δεν νομίζω ότι ευθύνομαι
εγώ γι’ αυτό. Δεν έχω
ακούσει κάτι σημαντικό. Πέρα από κάποιες
εκδηλώσεις που γίνονται με κάποια ΚΑΠΗ
και κάποιους άλλους οργανισμούς με
χορευτικά συγκροτήματα συλλόγων, αυτό
μόνο. Έχω ακούσει τελευταία για την
προσπάθεια που κάνει ο Τάσος Χαλκιάς
να δημιουργήσει κάτι, μακάρι να το
καταφέρει. Του το εύχομαι, γιατί είναι
ένας άνθρωπος αξιόλογος, έχει προσφέρει
παρά πολλά στο θέατρο και νομίζω ότι το
Χαϊδάρι μόνο να κερδίσει έχει από τον
Τάσο Χαλκιά, παρά να χάσει.

Τι θυμάσαι από τα
παιδικά σου χρόνια στο Χαϊδάρι;

Θυμάμαι τις γειτονιές,
θυμάμαι ότι είχε πολύ χώμα κάτω (δεν
υπήρχε τόση άσφαλτος), ότι σαν παιδιά
μπορούσαμε να βγαίνουμε και να παίζουμε
ελεύθερα, χωρίς όλους αυτούς τους φόβους
που υπάρχουν σήμερα. Χρόνια ανέμελα και
χρόνια ευχάριστα.

Τι είναι αυτό που
λείπει σήμερα από την πόλη μας;

Νομίζω η ελευθερία
στο να παίξουν τα παιδιά
σε χώρους έξω στην ύπαιθρο.
Νομίζω και
περισσότερη ασφάλεια για τους
κατοίκους του Χαϊδαρίου, αλλά
και λίγο περισσότερο να στηρίζει ο
Χαΐδαριώτης τον Χαΐδαριώτη.

Κλείνοντας τη συζήτηση
μας, θα θέλαμε να μας πεις από δυο λόγια
για πέντε συναδέλφους σου, οι οποίοι
διαμένουν στο Χαϊδάρι:

Τάσος Χαλκιάς:
Τον εκτιμώ, υπερεκτιμώ. Δεν το ξέρω
προσωπικά. Ένας υπερταλαντούχος άνθρωπος
που έχει προσφέρει στο ελληνικό θέατρο,
πάρα πολλά πράγματα. Νομίζω ότι έχει
βάλει και αυτός με τον τρόπο του ένα
μεγάλο λιθαράκι, σε αυτό που λέμε ιστορία
του θεάτρου στην Ελλάδα.

Κερασία Σαμαρά:
Είναι αγαπημένη, είναι και φίλη
μου. Ένα υπέροχο πλάσμα, ένα παρά πολύ
καλό παιδί. Έχει κάνει τόσο σπουδαία
πράγματα και έχει αποσπάσει τις καλύτερες
κριτικές από μεγάλους θεατρολόγους.

Σταμάτης Τσελέπης:
Δεν τον έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα.
Δεν έχω να σου πω κάτι για αυτόν. Έχω να
το δω και πολλά χρόνια να παίζει. Θυμάμαι
για έναν άνθρωπο ταλαντούχο.

Λεωνίδας Χρυσομάλλης:
Με τον Λεωνίδα είμαστε σχεδόν
συνομήλικοι, τον ξέρω χρόνια, ένα παιδί
που παλεύει (αυτός και η αδελφή του) και
τον θεωρώ το κατάλληλο πρόσωπο να
βοηθήσει στα πολιτιστικά της πόλης μας,
στο να κρατηθεί λίγο ζωντανή η φλόγα
του πολιτισμού στο Δήμο μας.

Τζέσσυ
Παπουτσή: Κυρία με Κ κεφαλαίο.
Μια ευγενική και όμορφη παρουσία.

Μάνο, σε
ευχαριστούμε πολύ.

Γιώργος
Παπαπαναγιώτου