Δημοτικές εκλογές στο Χαϊδάρι: Η απίστευτη ομοιότητα του 2023 με το 1986 – Μόνο τα ονόματα αλλάζουν κι αυτά όχι όλα!

Ένα δικαιολογημένο παράπονο
και τα παιχνίδια της ιστορίας!

Γράφει ο Τρύφωνας Δάρας

Οι δημοτικές εκλογές τελείωσαν. Οφείλουμε να συγχαρούμε τον νικητή και να ευχηθούμε κάθε επιτυχία στο έργο του για το καλό της πόλης και των κατοίκων της.

«Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν εξαιρέσεις όλα τα άλλα» έλεγε ο Τσόρτσιλ. Μπορούμε να το πούμε και αλλιώς. Η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, αλλά δεν είναι τέλειο. Κατά μια άποψη στα ελαττώματά της περιλαμβάνεται και ότι ο νικητής τα παίρνει όλα και ο ηττημένος τίποτα. Ακόμη κι όταν ο νικητής εκλέγεται με τις ψήφους μόλις  του 14% του εκλογικού σώματος, όπως συνέβη στο Χαϊδάρι! Οπότε το βασικό ερώτημα που τίθεται και στο οποίο πρέπει να απαντήσει ο νεοεκλεγείς δήμαρχος είναι: Θα διοικήσει με βάση τα «θέλω» και για λογαριασμό των πολλών ή θα οχυρωθεί πίσω από τα κομματικά τείχη προτάσσοντας το συμφέρον του κόμματος με το αναπόδεικτο και κάπως μεταφυσικό επιχείρημα ότι το συμφέρον του κόμματος είναι και συμφέρον του λαού; Επ’ αυτού βεβαίως καθένας δικαιούται να είναι όσο αισιόδοξος του επιτρέπει η εμπειρία του παρελθόντος και η στοιχειώδης πολιτική γνώση.

Έχουμε όμως καιρό για αυτά. Τώρα είναι η ώρα του απολογισμού. Για όλους. Νικητές και ηττημένους. Ατομικά και συλλογικά. Στα παλιά τα χρόνια αποδίδαμε τεράστια σημασία στη διαδικασία αυτή και ξοδεύαμε πολύ χρόνο, φαιά ουσία και πολύ χαρτί για να την κάνουμε σωστά.

Διάβασα με προσοχή το ποταμιαίο, σε συνέχειες, κείμενο του Μενέλαου Χρόνη σε αυτό το χώρο και θεωρώ πληρέστατη και επαγγελματική την ανάλυσή του. Πολλά θα ωφεληθούν οι ενδιαφερόμενοι από την προσεκτική της ανάγνωση. Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα στο μεγαλύτερο και στο βασικότερο μέρος της.

Οι εκλογές ήταν, είναι και θα είναι, πάνω απ’ όλα μια διαδικασία συλλογικής αξιολόγησης και σύγκρισης. Προσώπων, πολιτικών και καταστάσεων. Όχι γενικά και αόριστα, ούτε των καλύτερων δυνατών αλλά των δεδομένων. Αυτών που τίθενται υπό την κρίση μας. Και σχεδόν πάντα υπάρχει ένα κυρίαρχο δίλημμα. Αυτό που κρίνει και το αποτέλεσμά τους.

Όσο αφορά τις δημοτικές εκλογές συνήθως, αλλά όχι πάντα, στη βάση αυτού του διλήμματος είναι το έργο. Είτε ως απολογισμός είτε ως προοπτική. Συνήθως ως επιβράβευση ή καταδίκη, κάποτε ως πειστική υπόσχεση και ελπίδα.

Υπάρχουν όμως και φορές που το επίδικο δεν είναι το έργο αλλά το πρόσωπο. Τότε η επιλογή παύει να έχει αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά και αποκτά άρωμα… reality! Ποιος είναι ο πιο χαρισματικός, ποιος έχει καλύτερη επαφή με τον κόσμο, ποιος είναι πιο φιλικός και πιο ευχάριστος! Εκεί όπου τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και οι φιλοφρονήσεις μεταμφιέζονται σε πολιτικό επιχείρημα!

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός αναλυτής για να δει ότι αυτό συνέβη στο Χαϊδάρι. Όποιος έχει μάτια βλέπει… Σωστά του αποδίδει την κυρίαρχη σημασία ο Μενέλαος. Δεν θέλω να επεκταθώ επ’ αυτού γιατί εκτός των άλλων, δεν μου είναι ευχάριστη αυτή η συζήτηση. Και ξέρω ότι πικραίνει και ανθρώπους που δεν θα ήθελα να στενοχωρήσω.

Θέλω όμως να κάνω μια ιστορική αναφορά που έχει πιστεύω την αξία της. Υπάρχει μια εντυπωσιακή αλλά αντίστροφη ως προς το αποτέλεσμά της, αναλογία με τις δημοτικές εκλογές του 1986. Ο Κυριάκος Ντηνιακός ολοκλήρωνε την πρώτη του θητεία ως Δήμαρχος αλλά, θυμίζω σε όσους διατηρούν μνήμες από εκείνη την εποχή, καθόλου δεν ήταν, τουλάχιστον αυτή την πρώιμη περίοδό του, αυτό που θα λέγαμε σήμερα «χαρισματικός» πολιτικός με την έννοια της άμεσης προσωπικής επαφής με τον μέσο ψηφοφόρο, κάτι που βέβαια άλλαξε με τα χρόνια. Απέναντί του μάλιστα είχε, καλή ώρα, και τον εξωστρεφή αείμνηστο τ. δήμαρχο του ΚΚΕ, Δ. Σκαμπά αλλά και τον ακόμη πιο εξωστρεφή υποψήφιο της συντηρητικής παράταξης Π. Αδρακτά. 

Deja vu κανονικό! Μόνο τα ονόματα αλλάζουν κι αυτά όχι όλα! Και για να πούμε την αλήθεια, ακόμη κι αν ήθελε ο Κυριάκος εκείνη την εποχή να «συνομιλήσει» με τον απλό πολίτη, δεν θα τα κατάφερνε αφού όλη την ημέρα την «έτρωγε» στα Υπουργεία και τους Οργανισμούς σε ένα ατέλειωτο και εξοντωτικό κυνήγι κάθε ευκαιρίας για έργο στην πόλη.

Αλλά το έργο έγινε. Και κυρίως, πρόλαβε να φανεί. Και νομίζω πως κάτι κάναμε και για την προβολή και την αξιοποίησή του. Και έτσι το κυρίαρχο δίλημμα των εκλογών του 1986 ήταν το έργο και η συνέχισή του και όχι το στυλ, οι συνήθειες ή η συμπεριφορά των προσώπων.

Σχεδόν 40 χρόνια μετά η ιστορία επαναλήφθηκε από την ανάποδη! Δεν πρυτάνευσε ως επίδικο το έργο αλλά τα πρόσωπα! Αυτό εξήγησε ο Μενέλαος στην ανάλυσή του και έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά το ενδιαφέρον ερώτημα είναι γιατί συνέβη αυτό αφού έργο έγινε την 4ετία που κλείνει. Έργο μεγάλο και σημαντικό και σε κάθε περίπτωση πολύ πλουσιότερο από το αντίστοιχο του προκατόχου και διαδόχου του! Καταλαβαίνω ότι δύσκολα θα θεωρηθώ αντικειμενικός τρίτος. Αλλά για όποιον έχει αξία αυτή η διαβεβαίωση θέλω να διευκρινίσω ότι η αποστασιοποίησή μου από την ενεργό πολιτική, μου έχει δώσει την πολυτέλεια της νηφάλιας και αντικειμενικής κρίσης. Από την άλλη η επαγγελματική μου θέση και η πολύχρονη διαδρομή μου στο Δήμο (που στο τέλος του χρόνου ολοκληρώνεται) μου επιτρέπουν να μιλώ μετά λόγου γνώσεως. Εωρακώς μεμαρτύρηκα! Αυτό που λέω κρίθηκε άλλωστε και στις εκλογές του 2019 όπου ο Σελέκος βρέθηκε 16 ολόκληρες μονάδες πίσω από τον Β. Ντηνιακό! Απλούστατα διότι τότε αξιολογήθηκε ως βασικό κριτήριο το έργο ή το μη έργο, κάτι που δεν έγινε εφέτος. Να πως γράφεται η ιστορία!

Γιατί λοιπόν η συζήτηση δεν έγινε για το έργο και μετατέθηκε σε άλλα πεδία όπου ο Βαγγέλης ήταν χαμένος από χέρι; Πρώτον γιατί δεν πρόλαβε να φανεί (αυτό είναι το παράπονό του) και δεύτερον γιατί δεν προβλήθηκε σωστά και αποτελεσματικά (και αυτό είναι ευθύνη του).

Το παράπονο είναι δικαιολογημένο. Στα 41 χρόνια που βρίσκομαι στο Δήμο και στα 45 που παρακολουθώ από κοντά τη δημοτική δραστηριότητα, δεν έχω ξαναδεί να παραδίδεται στον νεοεκλεγέντα δήμαρχο ένα τόσο θηριώδες «ανεκτέλεστο» που λένε και στη γλώσσα των  κατασκευαστικών εταιριών, ύψους κοντά στα 30 εκατ. ευρώ! Μιλάμε για έργα όχι στα λόγια ή στις μακέτες αλλά εξασφαλισμένα, δημοπρατημένα ή υπό δημοπράτηση, πολλά συμβασιοποιημένα και κοντά στην ολοκλήρωση και παράδοσή τους! Τέτοια «προίκα» ούτε αυτή που δώσαμε ως χώρα στον Χουάν Κάρλος το 1962 για να πάρει τη Σοφία…

Γιατί δεν πρόλαβε όμως; Πρώτον γιατί είχε 4 και όχι 5 χρόνια θητείας όπως είχε (και θα ξαναέχει) ο προκάτοχος και διάδοχός του. Αν οι εκλογές γίνονταν τον επόμενο Οκτώβρη το τοπίο και, φρονώ, το αποτέλεσμα, θα ήταν εντελώς διαφορετικό! Δεύτερον γιατί δεν είχε την πλειοψηφία στο Δ.Σ  όπως είχε και θα ξαναέχει… μην τα ξαναλέμε. Και τρίτον και κυριότερο γιατί έχει δίκιο όταν λέει ότι δεν βρήκε τίποτα έτοιμο και έπρεπε να ξεκινήσει από το μηδέν σε μια μακρά και επίμοχθη πορεία προγραμματισμού, εξασφάλισης πιστώσεων,  ένταξης σε προγράμματα, υλοποίησης, εκτέλεσης, παράδοσης. Γιατί τα έργα δεν πέφτουν από τον ουρανό ούτε γίνονται από μόνα τους. Συν τις καθυστερήσεις και τις αναστολές που επέβαλε η πανδημία!

Άλλη μια ειρωνεία της ιστορίας. Να επωφελείται και να ανταμείβεται εκείνος ο οποίος ευθύνεται έστω εν μέρει! Αλλά το ξαναείπαμε. Ποιός είπε ότι η ζωή και η πολιτική είναι δίκαιες;