“Τι θα γίνει; Θα αρρωστήσουμε;”

Απογοήτευση και αγανάκτηση εκφράζει η επιστολή αναγνώστριας για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τα σκουπίδια.

Αναρωτιέται: “Τι θα γίνει, θα αρρωστήσουμε;” Και με καυστική γλώσσα καταγγέλλει: “Το μόνο που ενδιαφέρει είναι πώς θα βολέψουν τον κομματικό στρατό τους στο Δημόσιο. Κατά τα άλλα κλαίνε για το brain drain -κροκοδείλια δάκρυα. Κι εγώ θα έφευγα αν μπορούσα και ούτε θα έριχνα μια ματιά πίσω μου.”

Ακολούθως μπαίνει στην ουσία του θέματος. “Να γιατί πρέπει να εφαρμοστεί η ανακύκλωση με κάδους ο καθένας στην αυλή του. Θα έχουμε λιγότερα δρομολόγια απορριμματοφόρων και πλύσιμο κάδων (έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε όχημα πλυντήριο). Θα χρειάζονται πολύ λιγότεροι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των Δήμων γιατί όλα θα ανακυκλώνονται. Εμείς που έχουμε κάδους κόμποστ και λάκκους για τα κλαδέματα δεν βγάζουμε σκουπίδια εδώ και χρόνια, εκτός από τις συσκευασίες. Ενώ έχουμε προπληρώσει πολλαπλώς οι δημότες για την τακτική αποκομιδή, είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Την ίδια ώρα, στην Ελευσίνα που έχει εκτεταμένη ανακύκλωση δεν υπάρχει σκουπίδι ούτε για δείγμα!”

ΣΧΟΛΙΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ

Στην χώρα της “υπερ-πολιτικοποίησης” των πάντων δεν θα μπορούσε παρά να γίνει γεγονός κομματικής εκμετάλλευσης το θέμα των σκουπιδιών και των συμβασιούχων. Το ίδιο συμβαίνει με το ζήτημα της δημόσιας ή ιδιωτικής αποκομιδής, πεδίο στο οποίο συμφέροντα διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Ιδίως όταν αυτό γίνεται υπό συνθήκες ασφυκτικής πίεσης, όπως τώρα, δεν υπάρχει ούτε βαθιά ανάλυση του προβλήματος ούτε σοβαρή πρόταση. Μόνο ιδεολογικές ταμπέλες.

Πιστεύουμε ότι η ουσία είναι αλλού. Όχι στο πώς μαζεύεται το σκουπίδι, αλλά πώς αξιοποιείται, πώς ρυπαίνει λιγότερο, πώς διαχειρίζεται χωρίς πλαστικές σακούλες και χωματερές. Εδώ μικρή σημασία έχει αν η όλη προσπάθεια γίνεται δημόσια ή ιδιωτικά ή και τα δύο.

Πριν από αρκετά χρόνια, σε συζήτηση με τον Γιάννη Κέντρη, έναν από τους πιο δραστήριους αντιδημάρχους Καθαριότητας, τον ρώτησα αν έχει κατά νου να προωθήσει κάποιες νέες μεθόδους διαχείρισης. “Μα τα μαζεύουμε τα σκουπίδια”, απάντησε. Την ίδια στατική αντίληψη διαπιστώνουμε και στη σημερινή δημοτική αρχή. Ούτε καν σε θεωρητικό επίπεδο δεν εξαγγέλλει έστω ένα νέο βήμα. Όλος της ο σχεδιασμός περιστρέφεται γύρω από την προμήθεια νέων απορριμματοφόρων και τη μονιμοποίηση συμβασιούχων, καρυκευμένα με μπόλικη κομματική ρητορική. Αρκετοί δημότες, όπως η αναγνώστρια, είναι πολύ πιο μπροστά από τις ηγεσίες. Δεν ακούσαμε κανέναν τοπικό πολιτικό να μιλάει πειστικά για νέα βήματα: ανακύκλωση στην πηγή – κομποστοποίηση – εκμετάλλευση των απορριμμάτων.

Αλλά και η σημερινή διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής, που ήρθε με φιλόδοξο πρόγραμμα για τα απορρίμματα, ξόδεψε τρία χρόνια σε κουβέντα με μηδενικό αποτέλεσμα, προς τέρψιν των συμφερόντων γύρω από τη μεγάλη χωματερή.

Και να έλεγε κανείς ότι μιλάμε για την κατάκτηση του διαστήματος… Υπάρχουν πράγματα εφαρμοσμένα και πετυχημένα σε διάφορες εκδοχές, σε όλο τον κόσμο. Κάποια από αυτά γίνονται αθόρυβα και σε αυλές της πόλης μας. Δυστυχώς οι πολιτικές ομάδες το μόνο που κάνουν με συνέπεια είναι να προσπαθούν (αποτυχημένα) να τετραγωνίσουν τους κύκλους κομματικών και επιχειρηματικών (τρομάρα τους) συμφερόντων.

Μενέλαος Χρόνης